Belinda Cordwell

Belinda Cordwell

Państwo	Nowa Zelandia
Data i miejsce urodzenia	21 września 1965 Wellington
Wzrost	172 cm
Masa ciała	68 kg
Gra	praworęczna, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	19 lipca 1982
Zakończenie kariery	23 września 1991
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	1 WTA, 5 ITF
Najwyżej w rankingu	17 (4 grudnia 1989)
Australian Open	SF (1989)
Roland Garros	1R (1986)
Wimbledon	3R (1987, 1988)
US Open	3R (1985)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	2 WTA, 11 ITF
Najwyżej w rankingu	35 (8 maja 1989)
Australian Open	3R (1987, 1989)
Roland Garros	1R (1986)
Wimbledon	3R (1987)
US Open	2R (1987, 1988, 1990)

Belinda Jane Cordwell (ur. 21 września 1965 w Wellington) – nowozelandzka tenisistka, reprezentantka kraju w Fed Cup i Pucharze Hopmana, olimpijka z Seulu (1988).

Tenisistka praworęczna z oburęcznym bekhendem, klasyfikowana najwyżej w rankingu WTA na 17. miejscu w grze pojedynczej (1989). Od 1992 kapitan reprezentacji Nowej Zelandii w Fed Cup.

Kariera tenisowa

Belinda Cordwell rozpoczęła występy w juniorskich turniejach Międzynarodowej Federacji Tenisowej w 1982 roku. W tej kategorii jej największym osiągnięciem jest ćwierćfinał Wimbledonu 1982 w grze podwójnej dziewcząt, osiągnięty w parze ze Szwajcarką Weber.

Status profesjonalnej tenisistki otrzymała 19 lipca 1982 roku.

Gra pojedyncza

Belinda Cordwell wygrała w swojej karierze jeden turniej WTA w grze pojedynczej, w 1989 roku w Singapurze. Klasyfikowana była na 17. miejscu światowego rankingu, według notowań z 4 grudnia 1989.

Pierwszy profesjonalny występ odnotowała w lipcu 1982 w rozgrywkach Pucharu Federacji, gdzie rozegrała spotkanie ze Szwajcarką Petrą Jauch Delhees, które przegrała 4:6, 4:6. Od października 1983 próbowała swoich sił w kobiecych turniejach ITF, odnosząc pierwszy sukces w Newcastle. Zdobyła tam bez straty seta swój debiutancki tytuł, pokonując po drodze rozstawioną z drugim numerem Neridę Gregory, a w finale Amerykankę Dee Ann Hansel 6:1, 6:2. W listopadzie 1984 po raz pierwszy wystartowała w kwalifikacjach do turnieju WTA, w Brisbane, ale została wyeliminowana w drugiej rundzie.

W lutym 1985 roku wywalczyła swoje drugie mistrzostwo w zawodach ITF, triumfując w Tasmanii, wyczyn ten powtórzyła w Canberze, a w Adelaide została pokonana w finale. W czerwcu wzięła udział w eliminacjach do wielkoszlemowego Wimbledonu, ale odpadła w trzeciej rundzie. W pierwszym meczu wygrała z Kanadyjką Jill Hetherington wynikiem 5:7, 7:5, 13:11. W lipcu odnotowała swój debiut w drabince głównej turnieju WTA, przechodząc w Newport eliminacje i dochodząc tam aż do ćwierćfinału. W drugiej rundzie ograła rozstawioną z czwartym numerem Kathy Jordan 6:4, 6:3. W sierpniu po raz pierwszy zagrała w zawodach wielkoszlemowych. W trzecim meczu w Nowym Jorku musiała uznać wyższość Ziny Garrison.

W marcu 1987 wygrała zmagania ITF w Canberze i Adelajdzie. W czerwcu doszła do trzeciej rundy Wimbledonu, eliminując po drodze Arantxę Sánchez Vicario. W styczniu 1988 zameldowała się w czwartej rundzie Australian Open, gdzie została pokonana przez Helenę Sukovą. W lutym awansowała do ćwierćfinału w rodzinnym Wellington, potem w Birmingham (ograła Nathalie Tauziat) i wygrała dwa mecze na kortach Wimbledonu. We wrześniu wystąpiła w letnich igrzyskach olimpijskich.

Największe sukcesy osiągnęła w 1989 roku. Najpierw awansowała do półfinału Australian Open, co jest jej najlepszym wielkoszlemowym rezultatem. Ograła tam Barbarę Potter, Brendę Schultz i Catarinę Lindqvist, przegrywając dopiero z Sukovą po trzech setach. W lutym po raz pierwszy wystąpiła w finale imprezy WTA. Miało to miejsce w Auckland; Cordwell jako zawodniczka numer 92 w rankingu światowym wyeliminowała Conchitę Martínez i Jo Durie, zatrzymując się dopiero na najwyżej rozstawionej Patty Fendick. Awansowała do grona pięćdziesięciu najlepszych zawodniczek globu. W kwietniu zdobyła swój pierwszy indywidualny tytuł. Dokonała tego w Kallang w Singapurze, bez straty seta. Wyeliminowała Sabine Appelmans, Louise Allen i Sandrę Wasserman, w finale tracąc jednego gema w konfrontacji z Japonką Akiko Kijimutą. Ponadto przywiozła z Azji także trofeum deblowe w tych zmaganiach. Tydzień później doszła do półfinału w Tokio. Po awansie do ćwierćfinału w Genewie przesunęła się na 19. miejsce rankingu WTA. Na zakończenie sezonu notowana była na pozycji siedemnastej.

W styczniu 1990 Appelmans pokonała ją w półfinale w Auckland. Cordwell nie odnosiła jednak tak dobrych wyników jak przed rokiem, nie obroniła mistrzostwa z Kallang, przegrywając tam już pierwszy mecz. W czerwcu przedostała się do jednej czwartej finału w Birmingham, pokonana przez Garrison. W kolejnych turniejach traciła mnóstwo punktów wywalczonych w poprzednim sezonie i wypadła z czołowej setki notowań WTA. W 1991 w żadnym turnieju nie wygrała więcej niż dwóch spotkań. Swój ostatni mecz rozegrała w październiku w pierwszej rundzie eliminacji do zawodów w Brighton. Przegrała 7:6(7), 4:6, 2:5 z rozstawioną z piątym numerem Dominique Monami. 23 września podała informację o zakończeniu kariery tenisowej.

Belinda Cordwell była ostatnią nowozelandzką tenisistką, która wygrała imprezę WTA w grze pojedynczej (1989). Ten wynik poprawiła ponad dwadzieścia lat później Marina Erakovic, która sięgnęła po najważniejsze trofeum 23 lutego 2013 w Memphis^[1].

Gra podwójna

W maju 1984 Cordwell wygrała swój pierwszy turniej ITF w grze podwójnej we Flemington, w parze z rodaczką Julie Richardson. W sierpniu zadebiutowała w zawodach wielkoszlemowych w US Open. Nowozelandki przegrały w pierwszej rundzie z rozstawionymi z drugim numerem Claudią Kohde-Kilsch i Haną Mandlíkovą. W listopadzie wystąpiły po raz pierwszy w drabince głównej turnieju WTA w Brisbane, ale do drugiej rundy zawodów tej rangi przedostały się dopiero w lipcu 1985 w Indianapolis. Tam w pierwszej rundzie wyeliminowały Neige Diaz i Shawn Fotz, duet z Brazylii. W październiku Cordwell razem z Richardson sięgnęła po swój pierwszy tytuł WTA, a dokonała tego w Tokio. Nowozelandki ograły tam między innymi Mimę Jaušovec i Iwonę Kuczyńską, a w finale najwyżej rozstawione Laurę Arraya i Beth Herr z Peru. Na koniec sezonu doszły do półfinału w Auckland.

W kwietniu 1987 z Australijką Louise Field awansowała do półfinału w Tajwanie, a w czerwcu razem z Anne Minter do trzeciej rundy Wimbledonu. Pogromczyniami Cordwell i Minter okazały się najwyżej rozstawione Martina Navrátilova i Pam Shriver. W lutym 1988 razem z Richardson dotarła do finału w Wellington, gdzie tenisistki z Nowej Zelandii musiały uznać wyższość Patty Fendick i Jill Hetherington. Fendick w parze z Henricksson pokonały Cordwell i Richardson w finale w Tajwanie kilka tygodni później.

Cordwell u boku Dinky Van Rensburg zameldowała się w czerwcu w finale imprezy WTA w Eastbourne, był to jej piąty deblowy finał w karierze. Przegrały z Evą Pfaff i Elizabeth Smylie. Razem z Afrykanką doszła do trzeciej rundy Australian Open w 1989. W kwietniu tego samego roku wygrała swój drugi profesjonalny tytuł, czyniąc to w Kallang w parze ze Smylie. Z Singapuru przywiozła więc zarówno puchar singlowy, jak i deblowy. Na koniec roku notowana była na 18. miejscu w gronie deblistek świata, lokatę tę poprawiła o jedną pozycję w styczniu 1990 po osiągnięciu półfinału w Auckland razem z Evą Pfaff. W sezonie tym zagrała również w półfinale w Tokio (z Henricksson) i Schenectady (z Lindą Barnard). W kwietniu 1991 po raz ostatni wystąpiła w turniejowym ćwierćfinle. Dokonała tego w prestiżowych zmaganiach w Toronto u boku Marii Lindstrom ze Szwecji, przegrały z Kohde-Kilsch i Sukovą, ale wcześniej wyeliminowały Jo Durie i Katerinę Maleewą.

Gra mieszana

Pomiędzy 1986 a 1991 Cordwell kilkakrotnie występowała w turniejach gry mieszanej przy okazji zawodów wielkoszlemowych. Swój najlepszy rezultat osiągnęła podczas Wimbledonu w 1987 roku, dochodząc razem z Australijczykiem Simpsonem do trzeciej rundy. Zostali pokonani przez Kathy Jordan i Kena Flacha. Poza tym tylko raz przeszła pierwszą rundę, w Londynie w 1991 razem z Byronem Talbotem.

Występy reprezentacyjne

W latach 1982–1991 reprezentowała Nową Zelandię w siedemnastu konfrontacjach w ramach rozgrywek o Puchar Federacji. Rozegrała łącznie dwadzieścia dziewięć spotkań, z których wygrała czternaście. W 1985 wygrała mecz z Pascale Paradis-Mangon, a także w parze z Richardson z Gabrielą Sabatini i Adrianą Villagran-Reami. W 1992 roku, kilka miesięcy po zakończeniu kariery, została wybrana kapitanem narodowej reprezentacji w tym turnieju. Według statystyk prowadzonych przez oficjalną stronę internetową zawodów, Cordwell i Richardson pozostają najskuteczniejszą nowozelandzką parą deblową w historii zmagań^[2].

Życie prywatne

Belinda Cordwell jest zamężna i ma troje dzieci, które noszą imiona Rosie, Henry i Will. Mieszka wraz z rodziną w Greytown.

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie WTA, Women’s Tennis Association [dostęp 2017-12-08]  (ang.).
• Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2017-12-08]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King, Billie Jean King Cup [dostęp 2017-12-08]  (ang.).