Bell 533

Bell 533
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo Stany Zjednoczone
ProducentBell Aircraft Corporation
TypŚmigłowiec
Załoga2
Historia
Data oblotu10 sierpnia 1962
Dane techniczne
Wymiary
Dane operacyjne
Użytkownicy
Stany Zjednoczone

Bell 533 (High Performance Helicopter) – amerykański śmigłowiec eksperymentalny, którego celem było osiągnięcie dużych prędkości, niedostępnych dla standardowych maszyn. Śmigłowiec powstał w oparciu o prototyp Bell UH-1 Iroquois, oznaczony jako YH-40. Dużą prędkość w locie maszyny miały zapewnić dodatkowe skrzydła i silniki odrzutowe.

Historia

Geneza

Najważniejsza zaletą śmigłowca w porównaniu do samolotów, jego zdolność do pionowego startu i lądowania jest również cechą, która nie pozwala tego typu konstrukcjom dorównać lub osiągnąć przewagi nad samolotami w prędkości lotu poziomego. W praktyce, śmigłowce bez dodatkowych modyfikacji są w stanie osiągnąć prędkość maksymalną rzędu 300 km/h. Prędkość lotu poziomego helikopterów zależy od dwóch czynników, od prędkości obrotowej łopat wirnika głównego oraz od jego powierzchni czyli długości łopat. Instalując mocniejsze silniki a tym samym zwiększając prędkość obrotową wirnika oraz montując dłuższe łopaty można zwiększać prędkość śmigłowca. Obydwa elementy mają swoje ograniczenia, do najważniejszych z nich należy wytrzymałość łopat wirnika i elementów mocujących ich do głowicy wirnika, które narażone są na działania potężnych sił odśrodkowych powstałych w wyniku ruchu obrotowego oraz zjawisko gwałtownego spadku siły ciągu wirnika i wzrostu oporu do jakiego dochodzi po osiągnięciu dużej prędkości lotu. Dzieje się tak podczas lotu do przodu maszyny, elementy łopat nacierających wirnika głównego, poruszających się w kierunku lotu, mają znacznie większą prędkość liniową niż łopaty powracające, poruszające się w kierunku przeciwnym niż kierunek lotu śmigłowca. Gdy maszyna zwiększa prędkość końcówki łopat nacierających mogą osiągnąć i przekroczyć tak zwaną krytyczną liczbę Macha a na końcówkach łopat powracających wzrasta ich kąt natarcia co w konsekwencji może doprowadzić do ich przeciągnięcia. Wymienione zjawiska stanowią barierę, która uniemożliwia osiągnięcie przez śmigłowce prędkości zbliżonych do tych, jakie osiągają samoloty.

Najprostszym sposobem uzyskania większej prędkości w locie poziomym śmigłowca jest odciążenie wirnika w wytwarzaniu większej siły nośnej. Tym samym można zmniejszyć prędkości obrotową wirnika i przesunąć moment przeciągnięcia łopat wirnika do osiągnięcia większej prędkości lotu. Zadanie to mogą pełnić dodane do konstrukcji skrzydła umieszczone po bokach kadłuba, które generują dodatkową siłę nośną. Niestety i ta metoda ma swoje ograniczenia, zmniejszenie prędkości wirnika czyli zmniejszenie mocy silnika powoduje spadek prędkości w locie poziomym. Przeciwdziałać temu zjawisku można instalując dodatkowe źródło napędu wytwarzające poziomą siłę ciągu. Tego typu śmigłowce, z dodatkowym napędem i/lub pomocniczymi skrzydłami przyjęto nazywać compound helicopters (śmigłowce zespolone) lub hybrid helicopters (śmigłowce hybrydowe).

Projekt

Bell 533 w ostatniej konfiguracji w Aviation Applied Technology Directorate

W pierwszej połowie lat 60. ubiegłego wieku problemem osiągnięcia dużych prędkości przez śmigłowce zajęła się na zlecenie US Army Transportation Research Command firma Bell Helicopter. W tym celu, na pierwszym przedseryjnym prototypie maszyny UH-1, śmigłowcu XH-40 (s/n 56-6723) zamontowano silnik pochodzący z wersji UH-1B, Lycoming T53-L-9A o mocy 1100 KM. Poprawiono aerodynamikę maszyny obudowując głowicę wirnika, wał i rejon przejścia kadłuba w belkę ogonową oraz powiększając usterzenie. Tak zmodyfikowana maszyna otrzymała oznaczenie Bell 533 (lub High Performance Helicopter - HPH) i do swojego pierwszego lotu wzbiła się 10 sierpnia 1962 roku w siedzibie Bell Helicopter w Fort Worth. Na śmigłowcu przetestowano trzy wirniki różniące się średnicą. Dwułopatowy o średnicy 13,41 m i głowicą półsztywną, trzyłopatowy o średnicy 12,80 m i głowicą przegubową oraz kolejny o takich samych parametrach ale głowicą sztywną. W marcu 1963 roku, trójłopatowa konfiguracja osiągnęła prędkość w locie poziomym 278 km/h. 19 kwietnia tego samego roku do swojego dziewiczego lotu wzbiła się wersja z dodatkową modyfikacją, po bokach kadłuba zamontowano skrzydła o rozpiętości 8,17 m. Po serii testów skrzydła zdemontowano a zamiast nich zainstalowano dwa dodatkowe silniki odrzutowe Teledyne (Continental) J69-T-9 o ciągu maksymalnym 4,1 kN. Tak zmodyfikowany śmigłowiec do swojego pierwszego lotu wzbił się 21 października 1963 roku. 17 stycznia 1964 roku maszyna ta w locie poziomym osiągnęła prędkość 338 km/h. 2 marca 1964 roku po raz pierwszy wzbiła się w powietrze wersja zarówno ze skrzydłami jak i silnikami odrzutowymi. Dzięki obydwu tym modyfikacjom, śmigłowiec w locie poziomym osiągnął prędkość 344,6 km/h a w płytkim locie nurkowym 350 km/h. W kwietniu 1964 roku maszynę poddano kolejnej modyfikacji polegającej na wymianie wirnika głównego, założono nowe, dwie łopaty ze zwężającymi się końcówkami na około 20% ich długości. Ta modyfikacja umożliwiła zwiększenie prędkości maksymalnej w locie poziomym do 357 km/h. 21 lipca tego samego roku oblatano wersję, w której dotychczasowe silniki odrzutowe zastąpiono nowymi jednostkami J69-T-29 o ciągu maksymalnym 7,56 kN. 15 października 1964 roku, maszyna w tej konfiguracji osiągnęła prędkość 380 km/h stając się pierwszym na świecie śmigłowcem, który pokonał w locie poziomym barierę 200 węzłów (370 km/h). Nie był to koniec bicia kolejnych rekordów. 6 kwietnia 1965 roku Bell 533 osiągnął prędkość 402 km/h a w płytkim locie nurkowym 409 km/h. Pod patronatem US Army próby trwały jeszcze do sierpnia 1965 roku.

W 1968 roku ponownie zmodyfikowano Bell 533. Tym razem usunięto skrzydła i dotychczasowe silniki odrzutowe, wstawiono mocniejszy silnik turbinowy T53-L-13 o mocy 1400 KM i na długich wysięgnikach po obydwu stronach kadłaba umieszczono nowe silniki odrzutowe Pratt & Whitney JT12A-3 o maksymalnym ciągu 14,68 kN. Tak zmodyfikowana konstrukcja, 15 kwietnia 1969 roku poleciała z prędkością 509 km/h. Na tym próby zakończono, maszynę do dnia dzisiejszego można oglądać w Aviation Applied Technology Directorate w Fort Eustis, bazie United States Army niedaleko Newport News.

Bibliografia

  • Leszek A. Wieliczko, Zanim powstał S-97 Raider amerykańskie śmigłowce hybrydowe, "Lotnictwo", nr 7 (2015), s. 90-98, ISSN 1732-5323.

Media użyte na tej stronie

Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Bell 533a.jpg
Autor: The Founders Intent, Licencja: CC BY-SA 3.0
Bell 533 (modified UH-1B) on display at Fort Eustis, VA