Ben Johnson (lekkoatleta)

Ben Johnson

Benjamin Sinclair Johnson

Ben Johnson w 2017 roku
Pełne imię i nazwisko	Benjamin Sinclair Johnson
Data i miejsce urodzenia	30 grudnia 1961 Falmouth, Jamajka
Obywatelstwo	kanadyjskie
Wzrost	177 cm
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Kanada Igrzyska olimpijskie brąz Los Angeles 1984 lekkoatletyka (bieg na 100 m) brąz Los Angeles 1984 lekkoatletyka (sztafeta 4 × 100 m) Halowe mistrzostwa świata złoto Paryż 1985 bieg na 60 m Igrzyska Wspólnoty Narodów złoto Edynburg 1986 lekkoatletyka (bieg na 100 m) złoto Edynburg 1986 lekkoatletyka (sztafeta 4 × 100 m) srebro Brisbane 1982 lekkoatletyka (bieg na 100 m) srebro Brisbane 1982 lekkoatletyka (sztafeta 4 × 100 m) brąz Edynburg 1986 lekkoatletyka (bieg na 200 m) Uniwersjada srebro Edmonton 1983 sztafeta 4 × 100 m

Ben Johnson, właśc. Benjamin Sinclair Johnson (ur. 30 grudnia 1961 w Falmouth na Jamajce^[1]) – kanadyjski lekkoatleta pochodzenia jamajskiego, który specjalizował się w biegach sprinterskich.

Jeden z najszybszych lekkoatletów w historii oraz bohater skandali związanych z nielegalnym dopingiem. Wielokrotny medalista największych międzynarodowych zawodów lekkoatletycznych. Rekordzista świata w biegach sprinterskich w latach 1986–1988. W roku 1988 po wykryciu niedozwolonego dopingu został zdyskwalifikowany i jednocześnie pozbawiony medali zdobytych od roku 1987. Po powrocie na bieżnię został ponownie – tym razem dożywotnio – zdyskwalifikowany w roku 1993.

Życiorys

Początek kariery

Johnson urodził się w miejscowości Falmouth na północnym wybrzeżu Jamajki. Gdy Ben miał 15 lat, jego rodzina wyemigrowała do Kanady i osiedliła się w miejscowości Scarborough w prowincji Ontario.

W Scarborough Johnson spotkał się z trenerem Charliem Francisem i dołączył do klubu sportowego przy York University. Pierwszym międzynarodowym sukcesem dla młodego sprintera było wywalczenie dwóch srebrnych medali – w biegu na 100 metrów oraz sztafecie 4 × 100 metrów – podczas igrzysk Wspólnoty Narodów w Brisbane w roku 1982^[2]. Rok później nie udało mu się powtórzyć sukcesów z Australii i podczas mistrzostw świata odpadł w półfinale biegu na 100 metrów uzyskując czas 10,44 s. Kanadyjska sztafeta 4 × 100 metrówz Joihnsonem w składzie odpadła w eliminacjach^[3].

Podczas rozgrywanych w Los Angeles igrzysk olimpijskich sprinter sięgnął po brązowy medal w biegu na 100 metrów oraz wraz z kolegami z reprezentacji Kanady – Tonym Sharpe’em, Desaiem Williamsem oraz Sterlingiem Hindsem – w sztafecie 4 × 100 metrów. 22 sierpnia 1984 roku w Zurychu Johnson dwukrotnie bił rekord Kanady na setkę osiągając ostatecznie wynik 10,12^[4].

W roku 1985 po siedmiu kolejnych pojedynkach Kanadyjczykowi udało się ostatecznie pokonać Carla Lewisa z USA. Po roku, 21 sierpnia, w Zurychu ponownie poprawił rekord Kanady pokonując dystans 100 metrów w czasie 10,11^[4]. Podczas zawodów pucharu świata 4 października czwarty raz w karierze ustanowił nowy rekord kraju w biegu na 100 metrów osiągając wynik 10,00^[4].

15 stycznia 1986 roku podczas halowych zawodów w japońskiej Osace ustanowił halowy rekord świata w biegu na 60 metrów czasem 6,50^[5]. Trzy medale przyniosły Johnsonowi kolejne igrzyska Wspólnoty Narodów. W Edynburgu Kanadyjczyk był najszybszy w biegu na 100 metrów pokonując Linforda Chrisitie oraz w sztafecie 4 × 100 metrów. Brązowy medal przyniósł mu bieg na 200 metrów^[2]. 7 lipca w Moskwie podczas igrzysk dobrej woli^[6] jako pierwszy Kanadyjczyk uzyskał w biegu na 100 metrów czas poniżej 10 sekund: 9,95^[4].

Podczas lekkoatletycznych mistrzostw świata w Rzymie (1987) Johnson okazał się najlepszy w biegu na 100 m i zyskał światową sławę. Swoją obecność w światowej czołówce potwierdził rekordem świata – 9,83.

Po rzymskim czempionacie Johnson stał się gwiazdą. Po pobiciu rekordu świata jego miesięczne przychody wynosiły około 480 000 dolarów. Sprinter otrzymał szereg nagród, a przez dziennikarzy został wybrany sportowcem roku 1987. Kanadyjczyk zajął także pierwsze miejsce w plebiscycie prestiżowego czasopisma Track & Field News Track & Field Athlete of the Year^[7].

Osiągnięcia

Rok	Impreza	Miejsce	Konkurencja	Lokata	Wynik
1982	Igrzyska Wspólnoty Narodów	Brisbane	bieg na 100 m	2. miejsce	10,05[2][8]
1982	Igrzyska Wspólnoty Narodów	Brisbane	sztafeta 4 × 100 m	2. miejsce	39,30[2][8]
1983	Uniwersjada	Edmonton	sztafeta 4 × 100 m	2. miejsce	38,69[9][10]
1983	Mistrzostwa świata	Helsinki	bieg na 100 m	el. – 12. miejsce[11]	10,44[3]
1983	Igrzyska panamerykańskie	Caracas	bieg na 100 m	6. miejsce	10,25[5]
1984	Igrzyska olimpijskie	Los Angeles	bieg na 100 m	3. miejsce	10,22[1]
1984	Igrzyska olimpijskie	Los Angeles	sztafeta 4 × 100 m	3. miejsce	38,70[1]
1985	Światowe igrzyska halowe	Paryż	bieg na 60 m	1. miejsce	6,62[12]
1985	Puchar świata	Canberra	bieg na 100 m	1. miejsce	10,00[13]
1986	Igrzyska dobrej woli	Moskwa	bieg na 100 m	1. miejsce	9,95[14]
1986	Igrzyska Wspólnoty Narodów	Edynburg	bieg na 100 m	1. miejsce	10,07[2][8]
1986	Igrzyska Wspólnoty Narodów	Edynburg	bieg na 200 m	3. miejsce	20,64[2][8]
1986	Igrzyska Wspólnoty Narodów	Edynburg	sztafeta 4 × 100 m	1. miejsce	39,15[2][8]
1987	Halowe mistrzostwa świata	Indianapolis	bieg na 60 m	1. miejsce	[5]
1987	Mistrzostwa świata	Rzym	bieg na 100 m	1. miejsce	9,83[15]
1987	Mistrzostwa świata	Rzym	sztafeta 4 × 100 m	4. miejsce	38,47[5]
1988	Igrzyska olimpijskie	Seul	bieg na 100 m	1. miejsce	9,79 WR[1]
1991	Halowe mistrzostwa świata	Sewilla	bieg na 60 m	4. miejsce	6,61[5]
1991	Mistrzostwa świata	Tokio	sztafeta 4 × 100 m	8. miejsce	39,51[5]
1992	Igrzyska olimpijskie	Barcelona	bieg na 100 m	8. miejsce	10,70[1]
1992	Igrzyska olimpijskie	Barcelona	sztafeta 4 × 100 m		DNF[1]

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Ben Johnson w bazie World Athletics (ang.).
• Ben Johnson, [w:] tilastopaja.eu [online] [dostęp 2020-03-26]  (ang.).
• MaciejM. Petruczenko MaciejM., Stop dopingowi! Więcej prawdy o Benie Johnsonie, Sports.pl [dostęp 2010-11-07] [zarchiwizowane z adresu 2010-11-09]  (pol.).