Benedykt (patriarcha Jerozolimy)

Benedykt

Wasilios Papadopoulos
Patriarcha Świętego Miasta Jerozolimy i całej Palestyny
(c) Government Press Office (Israel), CC BY-SA 3.0
Kraj działania	Izrael
Data urodzenia	1892
Data i miejsce śmierci	9 grudnia 1980 Jerozolima
Patriarcha Jerozolimy
Okres sprawowania	1957–1980
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Patriarchat Jerozolimski
Śluby zakonne	3 grudnia 1914
Diakonat	1918
Prezbiterat	1929
Chirotonia biskupia	1951
Wybór patriarchy	1 marca 1957

Benedykt, imię świeckie Wasilios Papadopoulos (ur. 1892, zm. 9 grudnia 1980 w Jerozolimie) – patriarcha jerozolimski w latach 1957–1980.

Życiorys

Ukończył szkołę duchowną przy Patriarchacie Jerozolimskim i został zatrudniony w jego sekretariacie w 1914. W tym samym roku, 3 grudnia, złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię Benedykt. Następnego dnia przyjął święcenia diakońskie. Okres I wojny światowej, do grudnia 1918 spędził w Damaszku razem z patriarchą Damianem i Świętym Synodem Kościoła. W grudniu 1918 patriarcha mianował go swoim osobistym hierodiakonem i sekretarzem^[1]. We wrześniu 1921 z polecenia Synodu wyjechał na studia teologiczne, prawnicze i ekonomiczne do Aten, które ukończył w 1925. W lutym 1929 został egzarchą patriarchy Jerozolimy w Atenach. W tym samym roku przyjął święcenia kapłańskie, a następnie otrzymał godność archimandryty^[1].

W 1946 zakończył pełnienie dotychczasowych obowiązków i został wezwany do Jerozolimy w celu objęcia funkcji przewodniczącego komisji ds. nieruchomości kościelnych i ds. ekonomicznych. W 1950 jako przedstawiciel Patriarchatu uczestniczył w posiedzeniu Rady Bezpieczeństwa ONZ dotyczącym przyszłości Jerozolimy^[1]. Rok później w bazylice Zmartwychwstania Pańskiego miała miejsce jego chirotonia na biskupa tyberiadzkiego. W tym samym dniu otrzymał godność arcybiskupią^[1].

29 stycznia 1957 został wybrany na patriarchę Jerozolimy po śmierci Tymoteusza i 1 marca tego samego roku intronizowany^[1].

Benedykt I przyczynił się do wydania w 1958 przez króla Jordanii Husajna I rezolucji zobowiązującej rząd Jordanii do obrony Patriarchatu Jerozolimskiego^[2]. W czasie sprawowania urzędu patriarchy działał na rzecz ochrony i zagospodarowania świątyń chrześcijańskich w Palestynie, organizacji instytucji społecznych i edukacyjnych^[1]. Jako jedyny z patriarchów jerozolimskich rezydował w pałacyku na Górze Oliwnej, nie zaś w tradycyjnej rezydencji. Tam też organizował posiedzenia Świętego Synodu^[3].

Po wojnie sześciodniowej w 1967 patriarcha zmienił trzynaście z siedemnastu prawosławnych klasztorów w Jerozolimie na domy czynszowe dla Palestyńczyków, których domy zostały zniszczone. Przekazał budynek seminarium duchownego na palestyńskie liceum, zaś w skrzydle rezydencji patriarchów urządził ośrodek medyczny^[3].

Był zwolennikiem ekumenizmu. Przyczynił się do organizacji pierwszego spotkania między papieżem Pawłem VI a patriarchą konstantynopolitańskim Atenagorasem I, do jakiego doszło w styczniu 1964, podczas papieskiej pielgrzymki do Ziemi Świętej w siedzibie patriarchów jerozolimskich na Górze Oliwnej^[3]. Utrzymywał również szerokie kontakty z innymi autokefalicznymi Kościołami prawosławnymi, zaś jego działalność na arenie międzynarodowej przyczyniły się do podniesienia autorytetu Patriarchatu Jerozolimskiego^[1]. Cieszył się również ogromną popularnością wśród wiernych^[3].

Oprócz ojczystego języka greckiego biegle posługiwał się językami angielskim, francuskim i arabskim^[1].

Przypisy