Benedykt Hertz

Benedykt Hertz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

7 czerwca 1872
Warszawa

Data i miejsce śmierci

31 października 1952
Podkowa Leśna

Narodowość

polska

Język

polski

Dziedzina sztuki

literatura dla dzieci i młodzieży

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Grób Benedykta Hertza na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Benedykt Hertz (ur. 7 czerwca 1872 w Warszawie, zm. 31 października 1952 w Podkowie Leśnej)[1] – polski pisarz, satyryk i dziennikarz.

Życiorys

Był synem Józefa Hertza, urzędnika bankowego i Doroty z domu Libkind. Studiował w Paryżu i Zurychu[1].

Był związany z ruchem socjalistycznym[1]. Tworzył satyry polityczne i obyczajowe oraz liczne bajki dla dzieci[1]. Sławę zyskał jako rzecznik racjonalizmu i ideologii demokracji. Był współpracownikiem wielu czasopism m.in. „Głosu”, „Naprzód” i „Robotnika”[1].

Po 1945 współpracował z warszawskimi czasopismami, m.in. „Kurierem Codziennym”[1].

Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A24-tuje-2)[2].

Ważniejsze prace

  • Bajki (1903),
  • Bajki i satyry (1911)
  • Bajki minionych dni (1914–1918)
  • Żarty nie na żarty
  • Bajki, satyry, piosenki (zbiór 1900–1930)
  • Ze wspomnień Samowara (powieść autobiograficzna, 1936)[1]
  • Z dziejów terminatora (1951)[1]
  • Satyry (1919–1951)
  • Na taśmie 70-lecia (1966)[1]

Był autorem antologię bajki polskiej, która po jego śmierci wyszła z przedmową i w opracowaniu Marii Hulewiczowej (1958). Przełożył także Bajki Iwana Kryłowa.

Rodzina

Jego bratem był Henryk Barwiński[3].

Odznaczenia

Upamiętnienie

  • W 1954 jego imieniem nazwano ulicę w Warszawie[7].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 246. ISBN 83-01-08836-2.
  2. ↑ Lista pochowanych. Benedykt Hertz. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].
  3. ↑ Benedykt Hertz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [online] [dostęp 2018-05-15].
  4. ↑ M.P. z 98 r. poz. 1501.
  5. ↑ Pogrzeb Benedykta Hertza. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 2, nr 264 z 5 listopada 1952. 
  6. ↑ M.P. z 1952 r. nr 92, poz. 1417.
  7. ↑ Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 384. ISBN 83-86619-97X.

Bibliografia

  • Wielka Encyklopedia Powszechna PWN (1962–1969)

Media użyte na tej stronie

Benedykt Hertz grób.JPG
Autor: Japanriver, Licencja: CC BY 3.0
grób Benedykta Hertza na Powązkach