Benedykt Józef Labre

Święty
Benedykt Józef Labre OFS
Benoît Joseph Labre
wyznawca
Ilustracja
Portret św. Benedykta pędzla A. Cavallucci w Museum of Fine Arts w Bostonie
Data i miejsce urodzenia

26 marca 1748
Amettes

Data i miejsce śmierci

16 kwietnia 1783
Rzym

Czczony przez

Kościół katolicki

Beatyfikacja

1861 (?)
przez Piusa IX

Kanonizacja

8 grudnia 1881
przez Leona XIII

Wspomnienie

16 kwietnia

Benedykt Józef Labre, wł. Benedetto Giuseppe Labre, właśc. fr. Benoît Joseph Labre (ur. 26 marca 1748 w Amettes we Francji, zm. 16 kwietnia 1783 w Rzymie) – wyznawca, pielgrzym Boży, tercjarz franciszkański, święty Kościoła katolickiego.

Życiorys

Urodził się w wielodzietnej rodzinie, jako syn wieśniaków. Jego rodzice, Anne-Barba Grandsire i Jean-Baptiste Labre, należeli do klasy średniej, ale stać ich było na edukację potomstwa. Benedykt był najstarszym z piętnaściorga dzieci. Uczył się najpierw w miejscowej szkole parafialnej. W wieku 12 lat jego dalszą edukacją i wychowaniem zajął się stryj-ksiądz Józef Labre, rektor kościoła w Eri. Benedykt prowadząc życie pełne modlitwy, chciał wstąpić do zakonu. Kolejno odmówili mu kartuzi i trapiści, a cystersi do których wstąpił w 1769, uznali, że jest „zbyt mało święty, a zbyt wiele roztargniony”[1]. W swoich dalszych poszukiwaniach Benedykt udał się do Rzymu (1770). Będąc w Asyżu, wstąpił do III Zakonu św. Franciszka. W trakcie podróży będąc w Chieri, podczas jednej z modlitw usłyszał głos:

Twoim powołaniem jest cały świat. Klasztorem twoim ulice i drogi. Masz być pielgrzymem Bożym.

Od tej pory pielgrzymował z Pismem Świętym, brewiarzem, różańcem i książką O naśladowaniu Chrystusa przemierzając wiele krajów (Włochy, Francję, Hiszpanię, Szwajcarię i Niemcy), obierając za główny cel wędrówki sanktuaria maryjne. Dał się przy tym poznać z dobroci, miłości i modlitwy.

W 1777 roku powrócił do Rzymu i zamieszkał w ruinach Koloseum. Znaleziono go wyczerpanego na schodach kościoła Matki Bożej ai Monti w Wielką Środę 16 kwietnia 1783 roku. Zmarł w komórce rzeźnika tego samego dnia mając 35 lat. Został pochowany w tymże kościele i tu znajdują się do dnia dzisiejszego jego relikwie.

Kult

Biografię Benedykta napisał i opublikował w 1784 roku jego spowiednik ksiądz Marconi, profesor Uniwersytetu Gregoriańskiego w Rzymie. Zawierała 136 opisów cudownych uzdrowień, które zdarzyły się przy grobie Benedykta w pierwszych miesiącach po jego śmierci.

Został beatyfikowany przez Piusa IX w 1861[2], a kanonizowany w 20 lat później (1881) przez Leona XIII. Obu aktów kościelnych dokonali papieże, będący również tercjarzami franciszkańskimi.

Wspomnienie liturgiczne św. Benedykta Labre obchodzone jest w dzienną rocznicę jego śmierci.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Św. Benedykt Józef Labre na portalu katolickim adonai.pl (tekst pochodzi z „Tygodnika” 10 kwietnia 2011).
  2. ↑ Podawany jest również rok 1859 lub 1860.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie