Benedykt Majkowski

Benedykt Majkowski
„Benoni”
Ilustracja
ppłk Benedykt Majkowski (przed 1933)
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

21 marca 1893
Załuż

Data śmierci

2 stycznia 1953

Przebieg służby
Lata służby

1914–1935

Siły zbrojne

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png Armia Austro-Węgier
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Formacja

Orzełek legionowy.svg Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty
5 Pułk Piechoty
38 Pułk Piechoty Strzelców Lwowskich
40 Pułk Piechoty Dzieci Lwowskich
2 Batalion Graniczny
71 Pułk Piechoty
1 Pułk Czołgów
Komenda Placu Przemyśl
Komenda Miasta Przemyśl

Stanowiska

dowódca batalionu piechoty
zastępca dowódcy pułku
komendant placu
komendant miasta

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920-1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi

Benedykt Marian Majkowski ps. „Benoni” (ur. 21 marca 1893 w Załużu, zm. 2 stycznia 1953) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 21 marca 1893 w Załużu[1]. Był synem Henryka (rządca dóbr w Załużu)[1] i Rozalii. Kształcił się w C. K. Gimnazjum w Sanoku, gdzie w 1908 ukończył IV klasę[2][3]. Był członkiem Związku Strzeleckiego. Był praktykantem wiertniczym.

Podczas I wojny światowej służył w szeregach 1 pułku piechoty w stopniu podporucznika. 19 grudnia 1914 został dowódcą plutonu w 2 kompanii II batalionu 1 pułku piechoty. Ranny w bitwie pod Łowczówkiem w grudniu 1914. Po rekonwalescencji był dowódcą 2 kompanii I batalionu w 1 pułku. 1 lipca 1915 został ranny w bitwie pod Tarłowem. Po kolejnym leczeniu walczył pod Jabłonką 21 października 1915, po czym znów był na kuracji. 1 listopada 1916 został awansowany do stopnia porucznika. Skierowany do 5 pułku piechoty. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do c. i k. armii.

Po wojnie wstąpił do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-ukraińskiej od 19 listopada 1918 brał udział w obronie Lwowa. Następnie przydzielony do 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich. W szeregach 40 pułku piechoty Dzieci Lwowskich jako dowódca batalionu[4] brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, został ranny podczas ataku na wieś Czerbiny[5]. Za swoje czyny otrzymał za to Order Virtuti Militari.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 314. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Był dowódcą III batalionu w 40 pułku piechoty we Lwowie[7][8]. Z dniem 3 października 1924 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 2 batalionu granicznego w Bereźnem[9]. 12 kwietnia 1927 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 19. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. 31 października 1927 roku został przeniesiony z KOP do 71 pułku piechoty w Zambrowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[11][12]. 5 listopada 1928 roku został przeniesiony do 1 pułku czołgów w Żurawicy na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[13]. 31 marca 1930 roku został przeniesiony do Komendy Placu Przemyśl na stanowisko komendanta[14]. W 1932 roku był komendantem miasta Przemyśl[15][16]. Był członkiem oddziału Polskiego Białego Krzyża w Przemyślu[17]. Podczas konferencji BBWR 29 października 1933 roku przedstawił w Przemyślu projekt budowy elektrowni wodnej na Sanie[18]. 4 lipca 1935 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska z pozostawieniem bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[19]. W tym samym roku został przeniesiony w stan spoczynku. Członek Zarządu Okręgu Kielce Związku Legionistów Polskich w 1936 roku[20].

Zmarł 2 stycznia 1953[21]. Został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie (kw. SC7-10-38)[21]. Jego żoną była Ida Cieślińska, primo voto Kozłowska[21]. Jego brat Tadeusz (ur. 1894), także był legionistą[22].

Grób Benedykta Majkowskiego na Cmentarzu Salwatorskim

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1906/1907 (zespół 7, sygn. 42). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 417.
  2. ↑ XXVII. Sprawozdanie Dyrektora c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1907/8. Sanok: Fundusz Naukowy, 1908, s. 64.
  3. ↑ Maria Myćka-Kril: Dorobek nauczycieli i uczniów Gimnazjum w Sanoku. W: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958, s. 96.
  4. ↑ Władysław Jagiełłowicz: Zarys historii wojenne pułków polskich 1918–1920. T. 40 Pułk Strzelców Lwowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, s. 20.
  5. ↑ Władysław Jagiełłowicz: Zarys historii wojenne pułków polskich 1918–1920. T. 40 Pułk Strzelców Lwowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, s. 21.
  6. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 32.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 242, 402.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 224, 346.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 395.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 117.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 305.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 85, 166.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 336.
  14. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 124.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 20, 505.
  16. ↑ Otwarcie dziesięciodniowego kursu oświatowego dla kierowniczek świetlicy żołnierskiej, zorganizowany przez Oddział Polskiego Białego Krzyża w Przemyślu. audiovis.nac.gov.pl. [dostęp 2015-07-21].
  17. ↑ „Oświata - to potęga”. Wydawnictwo pamiątkowe z okazji obchodu 15-lecia Niepodległości Państwa Polskiego. Przemyśl: 1933, s. 95.
  18. ↑ List z Przemyśla. „Gazeta Lwowska”, s. 8, 3 listopada 1933. 
  19. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 90.
  20. ↑ Związek Legionistów Polskich: 1936-1938 r.: sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 71.
  21. ↑ a b c Kraków Salwator - wyszukiwarka osób pochowanych, polski-cmentarz.pl [dostęp 2016-09-30].
  22. ↑ Żołnierze Niepodległości. Tadeusz Majkowski. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-05-02].
  23. ↑ M.P. z 1939 r. nr 156, poz. 227 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  24. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadanie Krzyża i Medalu Niepodległości. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 362, Nr 8 z 11 listopada 1931. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  25. ↑ Kronika. Krzyże Walecznych. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 28 z 5 lutego 1921. 
  26. ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

PL Epolet pplk.svg
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.

It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.

After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Orzełek legionowy.svg
Orzełek legionowy
Benedykt Majkowski (-1933).jpg
Benedykt Majkowski (-1933)
Grób Benedykta Majkowskiego.jpg
Autor: Kordiann, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób Benedykta Majkowskiego na Cmentarzu Salwatorskim