Benedykt Majkowski

Benedykt Majkowski
„Benoni”
Ilustracja
ppłk Benedykt Majkowski (przed 1933)
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

21 marca 1893
Załuż

Data śmierci

2 stycznia 1953

Przebieg służby
Lata służby

1914–1935

Siły zbrojne

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png Armia Austro-Węgier
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Formacja

Orzełek legionowy.svg Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty
5 Pułk Piechoty
38 Pułk Piechoty Strzelców Lwowskich
40 Pułk Piechoty Dzieci Lwowskich
2 Batalion Graniczny
71 Pułk Piechoty
1 Pułk Czołgów
Komenda Placu Przemyśl
Komenda Miasta Przemyśl

Stanowiska

dowódca batalionu piechoty
zastępca dowódcy pułku
komendant placu
komendant miasta

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920-1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi

Benedykt Marian Majkowski ps. „Benoni” (ur. 21 marca 1893 w Załużu, zm. 2 stycznia 1953) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 21 marca 1893 w Załużu[1]. Był synem Henryka (rządca dóbr w Załużu)[1] i Rozalii. Kształcił się w C. K. Gimnazjum w Sanoku, gdzie w 1908 ukończył IV klasę[2][3]. Był członkiem Związku Strzeleckiego. Był praktykantem wiertniczym.

Podczas I wojny światowej służył w szeregach 1 pułku piechoty w stopniu podporucznika. 19 grudnia 1914 został dowódcą plutonu w 2 kompanii II batalionu 1 pułku piechoty. Ranny w bitwie pod Łowczówkiem w grudniu 1914. Po rekonwalescencji był dowódcą 2 kompanii I batalionu w 1 pułku. 1 lipca 1915 został ranny w bitwie pod Tarłowem. Po kolejnym leczeniu walczył pod Jabłonką 21 października 1915, po czym znów był na kuracji. 1 listopada 1916 został awansowany do stopnia porucznika. Skierowany do 5 pułku piechoty. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do c. i k. armii.

Po wojnie wstąpił do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-ukraińskiej od 19 listopada 1918 brał udział w obronie Lwowa. Następnie przydzielony do 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich. W szeregach 40 pułku piechoty Dzieci Lwowskich jako dowódca batalionu[4] brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, został ranny podczas ataku na wieś Czerbiny[5]. Za swoje czyny otrzymał za to Order Virtuti Militari.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 314. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Był dowódcą III batalionu w 40 pułku piechoty we Lwowie[7][8]. Z dniem 3 października 1924 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 2 batalionu granicznego w Bereźnem[9]. 12 kwietnia 1927 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 19. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. 31 października 1927 roku został przeniesiony z KOP do 71 pułku piechoty w Zambrowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[11][12]. 5 listopada 1928 roku został przeniesiony do 1 pułku czołgów w Żurawicy na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[13]. 31 marca 1930 roku został przeniesiony do Komendy Placu Przemyśl na stanowisko komendanta[14]. W 1932 roku był komendantem miasta Przemyśl[15][16]. Był członkiem oddziału Polskiego Białego Krzyża w Przemyślu[17]. Podczas konferencji BBWR 29 października 1933 roku przedstawił w Przemyślu projekt budowy elektrowni wodnej na Sanie[18]. 4 lipca 1935 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska z pozostawieniem bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[19]. W tym samym roku został przeniesiony w stan spoczynku. Członek Zarządu Okręgu Kielce Związku Legionistów Polskich w 1936 roku[20].

Zmarł 2 stycznia 1953[21]. Został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie (kw. SC7-10-38)[21]. Jego żoną była Ida Cieślińska, primo voto Kozłowska[21]. Jego brat Tadeusz (ur. 1894), także był legionistą[22].

Grób Benedykta Majkowskiego na Cmentarzu Salwatorskim

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1906/1907 (zespół 7, sygn. 42). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 417.
  2. ↑ XXVII. Sprawozdanie Dyrektora c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1907/8. Sanok: Fundusz Naukowy, 1908, s. 64.
  3. ↑ Maria Myćka-Kril: Dorobek nauczycieli i uczniów Gimnazjum w Sanoku. W: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958, s. 96.
  4. ↑ Władysław Jagiełłowicz: Zarys historii wojenne pułków polskich 1918–1920. T. 40 Pułk Strzelców Lwowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, s. 20.
  5. ↑ Władysław Jagiełłowicz: Zarys historii wojenne pułków polskich 1918–1920. T. 40 Pułk Strzelców Lwowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, s. 21.
  6. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 32.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 242, 402.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 224, 346.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 395.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 117.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 305.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 85, 166.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 336.
  14. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 124.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 20, 505.
  16. ↑ Otwarcie dziesięciodniowego kursu oświatowego dla kierowniczek świetlicy żołnierskiej, zorganizowany przez Oddział Polskiego Białego Krzyża w Przemyślu. audiovis.nac.gov.pl. [dostęp 2015-07-21].
  17. ↑ „Oświata - to potęga”. Wydawnictwo pamiątkowe z okazji obchodu 15-lecia Niepodległości Państwa Polskiego. Przemyśl: 1933, s. 95.
  18. ↑ List z Przemyśla. „Gazeta Lwowska”, s. 8, 3 listopada 1933. 
  19. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 90.
  20. ↑ Związek Legionistów Polskich: 1936-1938 r.: sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 71.
  21. ↑ a b c Kraków Salwator - wyszukiwarka osób pochowanych, polski-cmentarz.pl [dostęp 2016-09-30].
  22. ↑ Żołnierze Niepodległości. Tadeusz Majkowski. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-05-02].
  23. ↑ M.P. z 1939 r. nr 156, poz. 227 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  24. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadanie Krzyża i Medalu Niepodległości. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 362, Nr 8 z 11 listopada 1931. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  25. ↑ Kronika. Krzyże Walecznych. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 28 z 5 lutego 1921. 
  26. ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.

It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.

After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Orzełek legionowy.svg
Orzełek legionowy
Benedykt Majkowski (-1933).jpg
Benedykt Majkowski (-1933)
PL Epolet pplk.svg
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Grób Benedykta Majkowskiego.jpg
Autor: Kordiann, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób Benedykta Majkowskiego na Cmentarzu Salwatorskim