Bengazi
 | |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Gmina | |||
| Populacja (2008) • liczba ludności |
| ||
| Nr kierunkowy | 61 | ||
Położenie na mapie Libii  (c) NordNordWest, CC BY 3.0 | |||
 32°07′N 20°04′E/32,116667 20,066667 | |||
| Strona internetowa | |||
Bengazi[1] (ar. بنغازي, Banghāzī) – miasto w Libii, nad zatoką Wielka Syrta (Morze Śródziemne), stolica Cyrenajki. Drugie co do wielkości miasto kraju.
Geografia
Bengazi leży w północno-wschodniej Libii, po wschodniej stronie zatoki Wielka Syrta[2]. Jest stolicą Cyrenajki i drugim pod względem wielkości i znaczenia gospodarczego miastem Libii[3]. Znajdują się tu port handlowy, rafineria ropy naftowej, jeden z największych na świecie zakładów odsalania wody morskiej oraz wiele zakładów przemysłowych[3].
Liczba mieszkańców miasta w 2008 roku wynosiła 712 tys.[3][a]
Historia
Hesperides i Berenice
W starożytności w regionie powstała kolonia grecka Hesperides (Εὐεσπερίδες)[3]. Osadnicy przybyli tu najprawdopodobniej z Cyreny na początku VI w. p.n.e.[4] Ok. 247 roku p.n.e. na południowy zachód od Hesperides zbudowano nowe miasto nazwane Berenice na cześć żony Ptolemeusza III (284–221 p.n.e.) Bereniki II (267/266–221 p.n.e.)[4]. Przeniesienie miasta związane było najprawdopodobniej z zamulaniem lagun[4]. Berenice funkcjonowało do XI w.[4] Na początku naszej ery zostało zajęte przez Rzymian[3]. Od III w. było głównym ośrodkiem regionu[5]. Ucierpiało w atakach Wandalów[2] i po krótkim okresie ożywienia, jego znaczenie zmalało i miasto podupadło[5].
W 1946 roku znaleziono fragmenty ceramiki greckiej, a późniejsze prace archeologiczne potwierdziły odkrycie Hesperides[4].
Bengazi
W XV w. region został ponownie odkryty przez kupców z Trypolitanii[2]. Założono Bengazi, które nazwano na cześć świętego męża Ibn-Ghaziego[4]. Po krótkim ożywieniu, miasto ponownie podupadło za panowania najpierw tureckiego a potem dynastii Karamanlı[2]. Do kolejnego rozkwitu doszło w okresie osmańskim[2], który trwał od 1835 do 1911 roku[4]. Większość mieszkańców miasta pochodziła wówczas z Tunisu i Trypolitanii, przede wszystkim z miasta Misrata[2]. W 1856 roku brytyjski podróżnik James Hamilton oszacował populację miasta na 5 tys. mieszkańców[6].
W 1911 roku, podczas wojny trypolitańskiej (1911–1912), miasto zostało zdobyte przez Włochy[7] i na mocy zawartego w 1913 roku traktatu pokojowego wraz z resztą Cyrenajki i Trypolitanii przeszło w ręce włoskie i w 1934 roku weszło w skład włoskiej kolonii o nazwie Libia[8]. W pobliżu Bengazi znajduje się grób przywódcy powstania przeciwko włoskiej okupacji Umara al-Muchtara (1862–1931)[2]. W latach międzywojennych reżim Benita Mussoliniego prowadził akcję italianizacji Cyrenajki, za pomocą prób asymilacji rdzennej ludności oraz osiedlania włoskich kolonistów.
II wojna światowa
W czasie II wojny światowej Bengazi było miastem o znaczeniu strategicznym. Stanowiło ważny węzeł komunikacyjny i port, a w jego okolicach znajdowały się bazy lotnicze. Aż pięciokrotnie przechodziło z rąk do rąk. W lutym 1941 roku zostało zdobyte w ramach operacji „Compass” przez australijską 6 Dywizję Piechoty, aby dwa miesiące później zostać odbite przez Afrika Korps. W grudniu 1941 zostało opanowane przez Wielką Brytanię, a ponownie odbite przez Niemcy już w styczniu 1942 roku. Ostatecznie wpadło w ręce 8 Armii Bernarda Lawa Montgomery'ego w listopadzie 1942 roku, po klęsce wojsk Osi pod El Alamein. W wyniku działań wojennych zostało znacznie zniszczone.
Po 1945 roku
Do 1949 roku miasto znajdowało się pod zarządem brytyjskim. W latach 1949-1951 było stolicą Emiratu Cyrenajki, który stał się potem częścią niepodległego Królestwa Libii. Bengazi zachowało jednak status miasta stołecznego, dzieląc go z Trypolisem. Do zakończonych rozlewem krwi protestów doszło również w styczniu 1964 roku, a we wrześniu 1969 roku miasto zostało opanowane przez rewolucjonistów. W tym samym roku Bengazi utraciło status miasta stołecznego, po przejęciu władzy nad Libią przez Mu’ammara al-Kaddafiego.
Po odkryciu w 1964 roku w pobliżu miasta złóż ropy naftowej nastąpił jego gwałtowny rozwój gospodarczy. W latach 70. XX wieku zaszły znaczne przemiany w strukturze ludności. Usunięto slumsy i zbudowano na ich miejscu budynki mieszkalne, co spowodowało znaczny przypływ imigrantów i nowych osadników z prowincji.
15 kwietnia 1986 samoloty sił powietrznych i morskich USA zbombardowały Bengazi w ramach operacji El Dorado Canyon w odwecie za zamach terrorystyczny na dyskotekę „La Belle” w Berlinie, gdzie 5 kwietnia zginęło m.in. dwóch żołnierzy amerykańskich, a wielu zostało rannych[9].
W latach 1975–2006 znajdowała się tu jedyna poza Trypolisem polska placówka konsularna w Libii[10].
Powstanie 2011
W 2011 roku ludność miasta zbuntowała się przeciwko władzom centralnym. 15 lutego ok. 500-600 osób demonstrowało w Bengazi przeciwko reżimowi Muammara Kaddafiego. Doszło do walk z policją, w wyniku których rannych zostało 14 osób, w tym 10 funkcjonariuszy. Kolejne krwawe starcia miały miejsce następnego dnia, a 17 lutego przeciwko demonstrantom zostało wysłane wojsko, które jednak w wyniku kilkudniowych walk zostało wyparte z miasta. Wydarzenia te zainicjowały zbrojne wystąpienia ludności w innych częściach Libii, które przerodziło się w antyrządowe powstanie. Mimo prób odbicia miasta przez siły Kadafiego w marcu, Bengazi pozostało pod kontrolą powstańców, stanowiąc do czasu zdobycia przez nich Trypolisu główny ośrodek polityczny i militarny rebelii.
Po obaleniu Kadafiego Bengazi stało się przyczółkiem muzułmańskich ugrupowań ekstremistycznych. Rozpoczęły one walkę zarówno z obcokrajowcami przebywającymi w Bengazi (np. atak 11 września 2012 na siedzibę konsulatu USA, w którym zginął ambasador USA J. Christopher Stevens i 3 innych pracowników konsulatu) jak i konkurencyjnymi ugrupowaniami (zamach z 13 maja 2013 w którym zginęło 15 cywilów[11]).
Religia
Zdecydowaną większość mieszkańców stanowią muzułmanie. W mieście istnieją również małe grupy chrześcijan.
Chrześcijanie
Niewielkie wspólnoty chrześcijańskie składają się głównie lub wyłącznie z obcokrajowców. W Bengazi rezyduje biskup rzymskokatolicki, który obsługuje głównie społeczność maltańską. Koptyjski Kościół Ortodoksyjny jest największym i najbardziej historycznym chrześcijańskich kościołem w Libii, jego wiernymi są egipscy Koptowie. Istnieją również małe wspólnoty prawosławne (Serbski Kościół Prawosławny, Rosyjski Kościół Prawosławny), greckokatolickie i anglikańskie. Te ostatnie składają się głównie z afrykańskich imigrantów i stanowią część anglikańskiej diecezji Egiptu. Działa tu także mała grupa zielonoświątkowców, w jednym z dwóch libijskich zborów.
Po roku 1967 wydalono wszystkich Żydów, którzy mieli tu większość placówek handlowych. Pod koniec lat 70. XX wieku zostali zmuszeni do opuszczenia miasta i kraju także chrześcijanie pochodzenia włoskiego i greckiego.
Zobacz też
Uwagi
- ↑ Inne źródła podają inne liczby za inne lata, np. Encyklopedia Britannica podaje 685,367 jako szacunkową liczbę ludności Bengazi w 2005 roku, zob. Encyclopædia Britannica ↓.
Przypisy
- ↑ KSNG 2004 ↓, s. 87.
- ↑ a b c d e f g St John 2014 ↓, s. 58–59.
- ↑ a b c d e Encyklopedia PWN ↓.
- ↑ a b c d e f g Brogan 1976 ↓.
- ↑ a b Encyclopædia Britannica ↓.
- ↑ Ahmida 1994 ↓, s. 75.
- ↑ Encyclopædia Britannica – Italo-Turkish War ↓.
- ↑ Encyklopedia PWN – wojna trypolitańska ↓.
- ↑ 25. rocznica zamachu libijskich terrorystów na dyskotekę w Berlinie. [dostęp 2016-06-20].
- ↑ Dec. Nr 205 MSZ z dnia 30 listopada 2006 r. w sprawie likwidacji Konsulatu Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Benghazi, Dz.Urz.MSZ.2006.6.288
- ↑ Krwawy zamach w kolebce libijskiej rewolucji, www.tvn24.pl [dostęp 2017-11-22].
Bibliografia
- Afryka. „Nazewnictwo geograficzne Świata”. 3, 2004. Główny Urząd Geodezji i Kartografii. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej (KSNG). [dostęp 2021-03-28].
- Ahmida, Ali Abdullatif: The Making of Modern Libya: State Formation, Colonization, and Resistance, 1830-1932. SUNY Press, 1994, seria: SUNY series in the social and economic history of the Middle East. ISBN 978-0-7914-1761-4. [dostęp 2021-03-28]. (ang.).
- Bengazi, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-03-28].
- Brogan, O. data dostępu = 2021-03-26: EUESPERIDES later BERENICE (Benghazi) Libya. W: Stillwell, Richard. MacDonald, William L. McAlister, Marian Holland: The Princeton encyclopedia of classical sites. Princeton: Princeton University Press, 1976. (ang.).
- St John, Ronald Bruce: Historical Dictionary of Libya. Rowman & Littlefield, 2014. ISBN 978-0-8108-7876-1. [dostęp 2021-03-28]. (ang.).
- Benghazi, [w:] Encyclopædia Britannica [online] [dostęp 2021-03-28] (ang.).
- Italo-Turkish War, [w:] Encyclopædia Britannica [online] [dostęp 2021-03-28] (ang.).
- Wojna trypolitańska, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-03-28].
Media użyte na tej stronie
Autor: Mbi3000, Licencja: CC BY-SA 3.0
A large crowd of anti-Gaddafi protesters from in and around Benghazi took to the streets on 6 July 2011, amassing in front of the Kateba and the courtyard
Hesperides ruins, Benghazi.
Maydan al-Shajara - Eshagara Square, downtown Benghazi, Libya - in the late 1950s.
Autor: WisiW, Licencja: CC BY-SA 4.0
شعار بلدية بنغازي منذ سنة 2016
Image created by stitching different sections of the Tabula Peutingeriana from the website of the National Austrian Library. The map shows a section of the Pentapolis and Berenice (one of the five cities).
- A view of the cathedral of Benghazi (Libya) and corniche of Benghazi during early Italian occupation.
Autor: Dennixo., Licencja: CC BY-SA 3.0
A view of the Old Town of Benghazi, Libya.