Beniamin (Krasnopiewkow)

Beniamin

Wasilij Krasnopiewkow
Arcybiskup niżnonowogrodzki i arzamaski
Kraj działania	Rosja
Data i miejsce urodzenia	26 lipca 1739 Krasnoje
Data i miejsce śmierci	17 marca 1811 Niżny Nowogród
Biskup niżnonowogrodzki
Okres sprawowania	1798-1811
Wyznanie	prawosławie
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	1759
Prezbiterat	do 1770
Chirotonia biskupia	13 lipca 1774

Beniamin, imię świeckie Wasilij Fiodorowicz Krasnopiewkow lub Krasnopiewkow-Rumowski^[1] (ur. 26 lipca 1739 w Krasnym, zm. 17 marca 1811 w Niżnym Nowogrodzie) – rosyjski biskup i teolog prawosławny.

Życiorys

Wczesna działalność

Był synem kapłana prawosławnego^[1]. Ukończył seminarium duchowne przy Ławrze św. Aleksandra Newskiego w Petersburgu, gdzie w 1759 złożył wieczyste śluby mnisze. W 1768 został zatrudniony w seminarium jako wykładowca filozofii i prefekt, wszedł ponadto w skład konsystorza eparchii petersburskiej. W 1770 został rektorem seminarium. W tym samym roku otrzymał godność archimandryty i krótko był przełożonym monasteru św. Mikołaja w Starej Ładodze, zaś od 1770 do 1774 - monasteru Trójcy Świętej w Zieleńcu. W 1774 przeniesiony, również w charakterze przełożonego, do pustelni Trójcy Świętej i św. Sergiusza w Petersburgu. Władając dobrze greką i łaciną, archimandryta Beniamin pomagał metropolicie petersburskiemu Gabrielowi w pisaniu dzieła O służenii i czinoposledowanijach prawosławnoj Grieko-Rossijskoj Cerkwi. Podjął również prace nad przekładem Euchologion sive Rituale Graecorum J. Goara^[1].

Biskup

13 lipca 1774 przyjął chirotonię biskupią, po której przyjął tytuł biskupa ołonieckiego i kargopolskiego, wikariusza eparchii petersburskiej. Głównym konsekratorem był metropolita petersburski Gabriel. Jako stałe miejsce pobytu biskupa wyznaczony został monaster Trójcy Świętej Aleksandra Świrskiego^[1]. W 1775 został biskupem archangielskim i ołonieckim. W swojej eparchii dbał o dyscyplinę cerkiewną, instytucje kształcenia duchownego, odnowę monasterów, wznoszenie nowych cerkwi, zbierał zabytkowe rękopisy. W 1781 polecił wszystkim klasztorom prowadzenie kronik. Prowadził także pracę misyjną wśród duchoborców^[1]. W 1781 został nagrodzony przez carycę Katarzynę II panagią z drogocennymi kamieniami^[1].

W 1798 przeniesiony na katedrę niżnonowogrodzką i ałatyrską, w roku następnym jego tytuł uległ zmianie na biskup niżnonowogrodzki i arzamaski. W 1804 otrzymał godność arcybiskupią. Wspierał rozwój parafii jednowierczych na terenie eparchii^[1]. W 1800 wyremontował sobór Przemienienia Pańskiego w Niżnym Nowogrodzie, zaś w 1803 wzniósł nowy budynek eparchialnego konsystorza. Wprowadził naukę podstaw medycyny do seminarium w Niżnym Nowogrodzie, współpracował przy przekładzie Historia animalium^[1].

Jego zainteresowania teologiczne ogniskowały się wokół liturgiki. W 1803 opublikował swoją najważniejszą pracę – Nowe Tablice, czyli o cerkwi, liturgii, nabożeństwach i utensyliach cerkiewnych. Tekst ten, stanowiący kompilację mistagogicznych dzieł Ojców Kościoła, jest obszernym komentarzem i wyjaśnieniem znaczenia poszczególnych elementów wyposażenia świątyń prawosławnych oraz porządku nabożeństw. Arcybiskup Beniamin oparł się w swoim opracowaniu przede wszystkim na Historia Ecclesiastica patriarchy konstantynopolitańskiego Hermana, De sacra Liturgia i De templo divino Symeona z Tesaloniki^[2]. Nowe Tablice osiągnęły ogromną popularność i były (jako stale aktualne) kilkunastokrotnie wznawiane, w języku rosyjskim oraz języku cerkiewnosłowiańskim^[2].

W ostatnich latach arcybiskup Beniamin planował odejść w stan spoczynku i zamieszkać w pustelni Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej w Orańsku, jednak zmarł, zanim zrealizował ten plany. Został pochowany w soborze Przemienienia Pańskiego w Niżnym Nowogrodzie. Jego grób uległ zniszczeniu razem z innymi nagrobkami biskupów niżnonowogrodzkich, gdy w 1929 sobór został wysadzony w powietrze^[1].

Jego brat Siergij także był duchownym prawosławnym, protoprezbiterem, proboszczem soboru Zwiastowania na Kremlu moskiewskim i spowiednikiem cara Aleksandra I^[1].

Przypisy