Beniamin (Taušanović)
| Vladimir Taušanović Владимир Таушановић | |
| Biskup braniczewski | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 23 stycznia 1884 |
| Data i miejsce śmierci | 28 maja 1952 |
| Miejsce pochówku | |
| Biskup braniczewski | |
| Okres sprawowania | 1934–1952 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | Eparchia braniczewska |
| Śluby zakonne | 11 maja 1913 |
| Diakonat | 14 maja 1913 |
| Prezbiterat | 21 maja 1913 |
| Nominacja biskupia | 1925 |
| Chirotonia biskupia | 6 grudnia 1925 |
| Data konsekracji | 6 grudnia 1925 |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Miejsce | Sobór św. Michała Archanioła |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy | Bazyli (Popović), Michał (Šljak) |
Beniamin, imię świeckie Vladimir Taušanović (ur. 23 stycznia 1884 w Pirocie, zm. 28 maja 1952 w Belgradzie) – serbski biskup prawosławny.
Życiorys
Ukończył gimnazjum w Belgradzie oraz seminarium duchowne w Kiszyniowie, a następnie studia teologiczne na Uniwersytecie Ateńskim, gdzie w 1912 obronił doktorat. 11 maja 1913 w monasterze Rakovica złożył wieczyste śluby mnisze na ręce jego przełożonego, archimandryty Rufima, przyjmując imię zakonne Beniamin. 14 maja 1913 biskup niski Dosyteusz wyświęcił go na hierodiakona w soborze św. Michała Archanioła w Belgradzie. Święcenia kapłańskie przyjął 21 maja tego samego roku z rąk metropolity belgradzkiego Dymitra. W 1919 otrzymał godność protosyncellusa (protosyngla), zaś w 1920 – archimandryty. Kolejno był wykładowcą seminarium duchownego w Belgradzie, gimnazjum w Gewgeliji oraz serbskich gimnazjów na Korfu i w Wełesie oraz w Ochrydzie[1].
6 grudnia 1925 został nominowany na pierwszego ordynariusza nowo utworzonej eparchii bihackiej, zaś chirotonię biskupią przyjął z rąk patriarchy serbskiego Dymitra, metropolity banjaluckiego Bazylego oraz biskupa raszko-prizreńskiego Michała.
W listopadzie 1929 biskup Beniamin został przeniesiony na katedrę zletowsko-strumicką, zaś w 1934 został biskupem braniczewskim.
W kierowanej przez siebie eparchii braniczewskiej wzniósł 19 nowych cerkwi, budował również nowe domy parafialne. Był zwolennikiem świętosawia i aktywnie wspierał działające w jego duchu organizacje. Podczas II wojny światowej utrzymywał 40 serbskich duchownych, którzy uciekli przed okupantem ze swoich parafii, w monasterze Rawanica i monasterze św. Paraskiewy udzielał pomocy pozbawionym opieki dzieciom[1].
Zmarł 28 maja 1952 w Belgradzie. Został pochowany w soborze w Požarevcu[1].
Przypisy
- ↑ a b c biskup Sawa (Vuković), Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka, Evro Beograd, Unireks Podgorica, Kalenić Kragujevac, 1996, ss.67–68.
Media użyte na tej stronie
Епископ Викентий (Таушанович)