Benito Juárez

Benito Juárez
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

21 marca 1806
San Pablo Guelatao, Oaxaca

Data i miejsce śmierci

18 lipca 1872
Meksyk

Prezydent Meksyku
Okres

od marzec 1857
do 18 lipca 1872[1]

Przynależność polityczna

Liberałowie

Poprzednik

Miguel Miramón (1861)
Maksymilian I (1867)

Następca

Maksymilian I (1864)
Sebastián Lerdo de Tejada (1872)

podpis

Benito Pablo Juárez García (ur. 21 marca 1806 w San Pablo Guelatao, zm. 18 lipca 1872 w Meksyku) – meksykański polityk, uznawany za bohatera narodowego, prezydent Meksyku[2].

Benito Juárez jest pamiętany jako przywódca meksykański, reformator i demokrata. Był zwolennikiem równych praw dla Indian, zmniejszenia wpływów Kościoła, obrońcą niepodległości Meksyku i bohaterem narodowym. Okres jego rządów jest znany jako „wielka reforma” (La Reforma) obejmująca likwidację majątku kościelnego, poddanie armii kontroli cywilnej, likwidację komun chłopskich i wprowadzenie w życie konstytucji federalistycznej. Był to okres triumfu Meksyku liberalnego, federalistycznego, antyklerykalnego, prokapitalistycznego nad Meksykiem konserwatywnym, centralistycznym i korporacyjnym.

Życiorys

Nagrobek Benito Juáreza i jego żony Margarity Maza de Juárez

Benito Pablo Juárez García urodził się w wiosce San Pablo Guelatao w stanie Oaxaca. Jego rodzice byli indiańskimi chłopami z ludu Zapoteków i zmarli, gdy Benito miał cztery lata. Pracował przy zbiorach kukurydzy oraz jako pasterz do czasu, gdy ukończył 12 lat, wtedy bowiem 17 grudnia 1818 udał się do miasta Oaxaca w celu zdobycia edukacji i szansy na lepsze życie. W tym czasie był analfabetą i nie znał hiszpańskiego, tylko język zapotecki.

Pracująca jako kucharka siostra pomogła mu znaleźć pracę służącego, a franciszkanin Antonio Salanueva pomógł mu w dostaniu się do seminarium w Oaxaca. Po ukończeniu seminarium w 1827 Benito rozpoczął studia prawnicze.

Adwokatem został w 1834, a sędzią w 1842. Był także gubernatorem stanu Oaxaca w latach 1847–1853. Zmuszony udać się na wygnanie z powodu sprzeciwu wobec rządów wojskowego dyktatora Santa Anny, dwa lata spędził w USA w Nowym Orleanie pracując w fabryce cygar. W 1854 brał udział w tworzeniu tzw. Planu z Ayutla, który miał się stać podstawą nowej liberalnej rewolucji w Meksyku. Od tego roku aktywnie przeciwstawiał się klerykalizmowi i konserwatyzmowi[3]. W 1856 Juárez ogłosił doktrynę o wzajemnym poszanowaniu praw narodów i swobodzie samodzielnego i suwerennego wyboru ustroju społecznego.

W 1855 liberałom udało doprowadzić do dymisji Santa Anny. W 1857 ogłosili nową federalistyczną konstytucję i utworzyli rząd, w którym Juárez został przewodniczącym Sądu Najwyższego (prezydentem był wówczas Ignacio Comonfort) i prezesem Sądu Najwyższego. Jednak w grudniu 1857 konserwatyści pod dowództwem generała Felixa Zuloagi wszczęli bunt z poparciem wojska i kleru. Juárez został przez nich aresztowany, ale z niewoli uciekł, przewodząc zwolennikom reform najpierw w stanie Queretaro, a następnie w Veracruz. W 1859 podjął radykalną decyzję o konfiskacie majątków kościelnych. Liberałowie ponownie opanowali stolicę kraju w styczniu 1861, a w marcu Juárez został wybrany prezydentem na czteroletnią kadencję.

W tym okresie sytuacja kraju była jednak tragiczna. Bankructwo rządu i zniszczona wojną gospodarka zmusiły Juáreza do wstrzymania spłaty długów zagranicznych. Hiszpania, Francja i Anglia zareagowały na to zajęciem Veracruz w grudniu 1861. Hiszpania i Anglia wycofały się wkrótce z interwencji, jednak Napoleon III marzący o wielkim imperium postanowił opanować cały Meksyk. Długi miały stanowić pretekst do interwencji i ustanowienia marionetkowej monarchii z poparciem Francji. Meksykanie wygrali z Francuzami pierwszą bitwę pod Pueblą 5 maja 1862, jednak nie byli w stanie zatrzymać potężnej ekspedycji francuskiej. W 1863 zmusiło to Juáreza i jego rząd do odwrotu na pustynne tereny północnego Meksyku.

W 1864 zostało powołane do życia cesarstwo Meksyku z pochodzącym z rodu Habsburgów cesarzem Maksymilianem. Liberalny Maksymilian zaoferował Juárezowi amnestię i stanowisko premiera, ten jednak odmówił współpracy z najeźdźcami. Wkrótce w związku z rosnącym zagrożeniem ze strony Prus i możliwością interwencji USA francuskie siły okupacyjne zaczęły się wycofywać. W 1867 r. ostatnie siły cesarza Maksymiliana zostały pokonane, a on sam mimo protestów z zagranicy został skazany przez sąd wojskowy na śmierć. Juárez odmówił prawa łaski, a wyrok został wykonany przez rozstrzelanie.

Juárez został jeszcze dwukrotnie wybrany na urząd prezydenta w 1867 i w 1871, jednocześnie umacniał swoją popularność, ale z biegiem czasu jego rządy stawały się coraz bardziej autorytarne (co wyrażało się m.in. w oszustwach wyborczych czy prześladowaniu opozycji – w tym Porfirio Díaza – późniejszego dyktatora Meksyku).

Umarł w 1872 na atak serca podczas pracy w swoim gabinecie przy biurku w pałacu prezydenckim w mieście Meksyk. Jego następcą został dotychczasowy minister spraw zagranicznych Sebastián Lerdo de Tejada. W niestabilnej po śmierci Juáreza sytuacji do władzy doszły ponownie siły konserwatywne i autokratyczne.

Benito Mussolini otrzymał imię Benito na cześć Benito Juáreza. Nadał mu je jego ojciec Alessandro, socjalista będący pod wrażeniem dokonań Juáreza[4].

Przypisy

  1. W okresie od 2 lutego 1859 do marca 1861 Miguel Miramón był prezydentem z ramienia konserwatystów, którzy nie uznawali Benito Juáreza za legalnego prezydenta. W okresie od 10 kwietnia 1864 do 19 czerwca 1867 Meksyk był cesarstwem z Maksymilianem I jako cesarzem. Stronnictwo liberałów z Benito Juárezem uznawało Maksymiliana I za uzurpatora i ostatecznie doprowadziło do jego obalenia. W całym tym okresie Benito Juárez był uważany przez liberałów za konstytucyjną głowę państwa.
  2. Alan Axelrod, Charles Philips,Władcy, tyrani, dyktatorzy, Warszawa 2000, s. 286.
  3. Palmer 1998 ↓, s. 208.
  4. David I. Kertzer, Papież i Mussolini. Nieznana historia Piusa XI i rozkwit faszyzmu w Europie. Wydawnictwo Czarne 2016, s. 37.

Bibliografia

  • Alex Axelrod, Charles Phillips Władcy, tyrani, dyktatorzy. Leksykon, wyd. Politeja, Warszawa 2000, s. 286-288
  • David I. Kertzer, Papież i Mussolini. Nieznana historia Piusa XI i rozkwit faszyzmu w Europie. Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2016.
  • B. Hamnett, Juárez, 1994
  • J. Ridley, Maximilian and Juárez, 1993
  • Alan Palmer: Kto jest kim w polityce. Świat od roku 1860. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 1998. ISBN 83-85852-28-X.

Media użyte na tej stronie

Benito Juarez Presidente.jpg

Esta imagen fue introducida en el dominio publico, desde hace muchos años, lo cual puede ser usada por cualquier persona en cualquier fin, como se puede apreciar en diferentes sitios, donde se usa esta imagén, tanto para articulos historicos, espacios políticos y sitios comerciales.

This picture was released into the public domain by the Mexican government for many years, so it can be used for anyone to any purpose, as you can see in many web sites, where this image has been used, such as for historical articles, political purposes, and commercial sites.

Este retrato foi introduzido no public domain pelo México Goverment, desde muitos anos, assim que pode ser usado para qualquer um a todo o porpouse, como você pode ver em muitos Web site, era esta imagem foi usado, em mesmos em artigos históricos, espaços politic e locais comerciais.

Cette image a été présentée dans le public domain par le Gouvernement du Mexique, depuis beaucoup d'années, ainsi elle peut être employée pour n'importe qui à n'importe quel porpouse, comme toi peut voir dans beaucoup de sites Web, était cette image a été employée, à mêmes en articles. historiques, les espaces adroits et les emplacements commerciaux.

(Nacimiento 1806- Fallecimiento 1872)
Firma de Benito Juárez.png
Autor: Sukozo, Licencja: CC BY-SA 3.0
Firma de Benito Juárez
PanteonSanFernando20141102 ohs05.jpg
Autor: PetrohsW, Licencja: CC BY-SA 4.0
Panteón de San Fernando en día de muertos. Mausoleo de Lic. Benito Juárez García
Yellow flag waving.svg
Autor: , Licencja: CC-BY-SA-3.0
A yellow flag, useful for articles related to liberalism.