Beothukowie
Ten artykuł od 2013-07 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Beothukowie (Beothuk, prawdopodobne znaczenie: ludzie) – rdzenni mieszkańcy Ameryki Północnej zamieszkujący wyspę Nowa Fundlandia.
Język, którym posługiwali się Beothukowie, prawdopodobnie należał do grupy języków algonkiańskich. Według innych teorii był on pochodną języka innu.
Historia
Plemię przybyło na Nową Fundlandię prawdopodobnie nie wcześniej niż na początku I w. n.e., a jego myśliwsko-zbieracka kultura przechodziła trzy kolejne fazy, trwające po ok. 500 lat. Plemię to zamieszkiwało wybrzeża wyspy, trudniąc się rybołówstwem. Wraz z przybyciem kolonistów brytyjskich, Beothukowie zostali zepchnięci w głąb wyspy, przestawiając się na zbieractwo i myślistwo. Plemię zostało wymordowane przez kolonistów, już wcześniej przetrzebione europejskimi chorobami.
Ze względu na zwyczaj malowania twarzy i ciał ochrą, zwani także byli Czerwonymi Indianami (ang. Red Indian), a nazwę tę zaczęto następnie stosować do wszystkich tubylczych Amerykanów.
Uważa się, że opisani w sagach wikingów Scraelingowie, to właśnie Indianie Beothuk.
Liczebność
Populacja plemienia, szacowana jest różnie (od 1000 do 5000 osób), nigdy prawdopodobnie nie przekraczała liczby 1500 osób – na spotkaniu z Hugh Palliserem w 1765 r. w Chateau Bay na Labradorze obecnych było ponoć ok. tysiąca Beothuków.
Ostatnim przedstawicielem Beothuków była kobieta o imieniu Shanawdithit, która zmarła na gruźlicę w 1829 w brytyjskiej niewoli (pod opieką), jednak osoby powołujące się na pochodzenie od Beothuków (Metysi), mieszkają do dziś w innych tubylczych społecznościach regionu.
Bibliografia
- Barry M. Pritzker: A Native American Encyclopedia: History, Culture, and Peoples. Oxford: Oxford University Press, 2000. ISBN 978-0-19-513877-1. (ang.).