Bernard Franciszek de Hoyos

Błogosławiony
Bernard Franciszek de Hoyos
Bernardo Francisco de Hoyos y de Seña
prezbiter
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

21 sierpnia 1711
Torrelobatón

Data i miejsce śmierci

29 listopada 1735
Valladolid

Czczony przez

Kościół katolicki

Beatyfikacja

18 kwietnia 2010
Valladolid

Błogosławiony Bernard Franciszek de Hoyos SJ (ur. 21 sierpnia 1711 w Torrelobatón, zm. 29 listopada 1735 w Valladolid) – jezuita hiszpański, apostoł kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa; beatyfikowany 18 kwietnia 2010 r. w Valladolid (Hiszpania).

Życiorys

Syn Manuela de Hoyos, urzędnika miejskiego, i Franciszki de Sena. Przyjaźnił się z Augustynem de Cardavéraz SJ, profesorem gramatyki w Bilbao i propagatorem kultu Serca Jezusowego. Dzięki niemu zapoznał się z książką Józefa de Galliffeta SJ, De cultu Sacrosancti Cordis Dei ac Domini Nostri Iesu Christi in variis Christiani orbis provinciis iam propagato[1]. Pod jej wpływem stał się i on apostołem Serca Jezusowego.

Bernard miał także trudne doświadczenia mistyczne, w których przeżyciu pomagał mu Agustin de Cardavéraz SJ. Młody Bernard bezskutecznie zachęcał hiszpańskich jezuitów do przetłumaczenia książki Galliffeta. Udało mu się jedynie przekonać Jana de Loyola SJ do napisania dzieła nt. kultu Serca Jezusowego[2]. Wyświęcony na kapłana 2 stycznia 1735 r. dzięki specjalnej dyspensie[3]. Jako kapłan mógł bezpośrednio zaangażować się w propagowanie nabożeństwa do Serca Jezusowego. Zabiegał o ustanowienie uroczystości Serca Jezusa w piątek po oktawie Bożego Ciała. Dzięki niemu Valladolid stało się hiszpańskim ośrodkiem podobnym do francuskiego Paray-le-Monial.

W trakcie tzw. trzeciej probacji zakonnej Bernard zachorował na tyfus i po 10 dniach choroby zmarł w opinii świętości w Kolegium św. Ignacego w Villadolid.

Kult Bernarda de Hoyos

W XVIII w. w Hiszpanii brakowało sprzyjającego klimatu religijnego. Jezuici zostali wygnani, a następnie skasowani prawie na całym świecie (1773 r.). Dopiero po wskrzeszeniu jezuitów (1814) nastały sprzyjające warunki do rozwoju kultu Serca Jezusowego, a przy tym i do ponownego odkrycia jego apostołów. Proces beatyfikacyjny Bernarda rozpoczęto w Valladolid w 1895 r. i kontynuowano w Rzymie. Wymagany do beatyfikacji cud miał miejsce w 1936 r. (w Salamanca San Cristóbal de la Cuesta) i dotyczył uleczenia Mercedes Cabezas z nieuleczalnej choroby[4]. 12 stycznia 1996 r. dekret o heroiczności cnót Bernarda podpisał papież Jan Paweł II. Dekret o uznaniu cudu podpisał papież Benedykt XVI 17 stycznia 2009 r.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Rzym 1726. Dzieło zadedykowane zostało papieżowi Benedyktowi XIII miało także oponentów. Należał do nich kard. Prosper Lambertini, późniejszy papież Benedykt XIV, któremu nie podobało się ukazanie Serca Jezusa jako organu miłości i życia uczuciowego. Autor dedykował jedno w wydań Marii, żonie króla Stanisława Leszczyńskiego.
  2. ↑ Chodzi o Tesoro escondido en el Sacratisimo Corazón de Jesús, Valladolid 1734. Książka ta odniosła wielki sukces, osiągając wielki nakład i uznanie biskupów.
  3. ↑ Był za młody, miał jedynie 23 lata.
  4. ↑ Chora cierpiała na tyfus i miała wielki guz nowotworowy.

Bibliografia

  • Jan de Loyola, Vida del P. Bernardo F. de Hoyos, Bilbao 1913.
  • Diccionario Histórico de la Compañía de Jesús, (dir.) C.E. O'Neill, J.M. Domínguez, Roma - Madrid 2001.
  • Un nuovo beato: Il gesuita Bernardo Francisco de Hoyos (1711-1735), w: Gesuiti. Annuario della Compagnia di Gesu, Roma 2010.
  • Jan Hojnowski, Słownik kultu Serca Jezusowego, Kraków 2000.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Bernardo de Hoyos-Escultura.jpg
Autor: Arzobispado de Valladolid, España, Licencja: CC BY-SA 3.0 es
Bernardo Francisco de Hoyos, S. J., Spanish presbyter (1711-1735) beatified in 2010.