Bernard Longobardzki

Bernard (ur. 797 w Vermandois, zm. 17 kwietnia 818 w Mediolanie) - król Italii, wnuk Karola Wielkiego.

Był nieślubnym synem Pepina, króla Italii. Po śmierci ojca (810) został królem Italii. Jego opiekunem był Wala, brat Adalarda. Kiedy po śmierci Karola Wielkiego w 814 władcą Franków został jego syn Ludwik Pobożny, Bernard zaczął się obawiać o swoją pozycję. Zbuntował się przeciwko stryjowi. Ludwik Pobożny stłumił rewoltę, uwięził Bernarda i kazał go oślepić. Bernard zmarł w wyniku powikłań po okaleczeniu.

Bibliografia

• Medieval Italy: An Encyclopedia, t. 1, red. Christopher Kleinhenz, New York 2004, s. 377.

Władcy Włoch między 476 a 963 Regnum Italiæ (476-493) Odoaker (476–493) Królestwo Ostrogotów (493-553) Teodoryk (493–526) Atalaryk (526–534) Teodahad (534–536) Witiges (536–540) Ildibald (540–541) Eraryk (541) Totila (541–552) Teja (552–553) Królestwo Longobardów (565-775) Alboin (565–572) Klef (572–574) bezkrólewie (574–584) Autaris (584–590) Agilulf (590–616) Adaloald (616–626) Arioald (626–636) Rotari (636–652) Rodoald (652–653) Aripert I (653–661) Godepert (661–662) Perctarit (661–662) Grimoald (662–671) Garibald (671) Perctarit (671–688) Cunipert (688–689) Alahis (689) Cunipert (689–700) Liutpert (700–702) Raginpert (701) Aripert II (702–712) Ansprand (712) Liutprand (712–744) Hildeprand (744) Ratchis (744–749) Aistulf (749–756) Dezyderiusz (756–774) Frankijscy królowie Longobardów, następnie Włoch (774-963) Karolingowie Karol I Wielki (774–814) Pepin (781–810) Bernard (810–818) Ludwik I Pobożny (818–822) Lotar I (822–855) Ludwik II (855–875) Karol II Łysy (875–877) Karloman (877–879) Karol III Otyły (879–888) Arnulf z Karyntii (896–899) Ratold (896) Unruochingowie Berengar I (887–924) Gwidonowie Gwido (889–894) Lambert (891–897) Welfowie Rudolf II Burgundzki (924–926) Bosonidzi Ludwik III Ślepy (900–905) Hugo (926–947) Lotar II (931/947–950) Anskarydzi Berengar II (950–963) Adalbert (950–963) po 963 patrz władcy Niemiec