Bernard Nowacki

Bernard Nowacki

Bernard Nowacki (ur. 14 lipca 1908 we Lwowie, zm. 3 czerwca 1995 we Wrocławiu[1]) – polski śpiewak operowy, baryton.

Przebieg kariery

Nowacki rozpoczął naukę śpiewu u aktorki i śpiewaczki Andy Kitschman. Na przedmioty teoretyczne uczęszczał do szkoły muzycznej im. Ignacego Paderewskiego. W 1930 r. został przyjęty do chóru Opery Lwowskiej, a w 1939 został jej solistą.

Systematycznie uczył się śpiewu u prof. Różyckiej. W latach 1942–1945 występował jako solista w ukraińskim zespole chóralnym „Trembita”.

Wstąpił do Teatru Muzycznego dyrektora Sylwestra Czosnowskiego i z nim przeniósł się do Polski w 1946 r. Do 1952 r. grał w Teatrze Dramatycznym w Szczecinie, gdzie wystąpił w kilku znaczących rolach, m.in. Boguckiego w Pannie Maliczewskiej, leśniczego i autora w Dwóch teatrach Jerzego Szaniawskiego i w Teatrze Małym.

Śpiewał również w operze objazdowej Franciszki Platówny w roli Janusza w spektaklu Halka.

Został zaangażowany przez dyrektora szczecińskiego ARTOS-u (poprzednika agencji koncertowej Estrada Szczecińska) Janusza Cegiełłę w charakterze aktora i śpiewaka.

Po udanym przesłuchaniu pod koniec 1952 r. otrzymał angaż do Opery Wrocławskiej i w charakterze solisty występował do końca 1983 r., wykonując w tym czasie około 40 ról pierwszoplanowych. Jednocześnie prowadził działalność koncertową, uczestniczył w festiwalach muzyki poważnej i operowej, gościł na wielu scenach operowych w kraju i za granicą.

Wojciech Dzieduszycki (śpiewak operowy zajmujący się również pisaniem tekstów o spektaklach operowych do „miesięcznika Odra”) opisał jeden z występów Biernackiego w 1966 r. (opera Kniaź Igor)[2]:

[...] Chciałbym trochę dłużej zatrzymać się przy Bernardzie Nowackim. Igor - to zdawałoby się partia przekraczająca możliwości tego barytona o niezbyt wielkim wolumenie głosu. Okazuje się jednak, że przy prawidłowym ustawieniu głosu nawet liryczny baryton może pięknie zaśpiewać księcia Igora. Nowacki śpiewa bardzo wyrównanym, bardzo nośnym głosem, z ogromnym wyrazem, a przy tym bardzo spokojnie. Jego Igor jest dostojny, opanowany, w niewoli przeżywa swoją tragedię nie uzewnętrzniając jej. Doskonały kontrast dla wybuchowego Kończaka w wykonaniu Bylińskiego. Kopyciński świetnie opracował akompaniament słynnej arii Igora, tak że orkiestra ani na chwilę nie zagłusza Nowackiego, a mimo to brzmi pełnie i potężnie w dramatycznych crescendach.

Bernard Nowacki nagrał wiele muzycznych audycji radiowych oraz telewizyjnych spektakli operowych.

Był jednym z nielicznych artystów - śpiewaków operowych, których kariera artystyczna trwała tak długo - obchodził on dwa zaszczytne jubileusze: 30-lecia pracy w Operze Wrocławskiej i 50-lecia pracy artystycznej.

Jego żona była śpiewaczką Operetki Śląskiej, a syn Aleksander Nowacki jest piosenkarzem, kompozytorem i producentem muzyki rozrywkowej.

Nagrody i odznaczenia

Za swoje osiągnięcia artystyczne był wielokrotnie nagradzany i odznaczany, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, odznaką Zasłużonego Działacza Kultury (1965 r.[1]), Budowniczego Miasta Wrocławia (1965 r.[1]), Medalem 40-lecia PRL, odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego, nagrodą Ministra Kultury i sztuki za 50-lecie działalności artystycznej. Był aktywnym działaczem i członkiem władz SPATIF i ZASP.

W 1975 r otrzymał odznaczenie „Zasłużony Działacz Związków Zawodowych”, a w 1976 r. nagrodę miasta Wrocławia[1].

Wybrane role

Największe role operowe:[3][4][1]

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Bernard Nowacki w e-teatr.pl. [dostęp 2014-04-06].
  2. ↑ Wojciech Dzieduszycki. „Kniaź Igor” Borodina w Operze Wrocławskiej. „Odra”. 11 (69), Listopad 1966. 
  3. ↑ Almanach sceny polskiej 1956/57. [dostęp 2014-04-06].
  4. ↑ Almanach sceny polskiej 1958/59. [dostęp 2014-04-06].
  5. ↑ Jenufa, Opera we Wrocławiu. [dostęp 2014-04-06].
  6. ↑ Kniaź Igor, Opera we Wrocławiu. [dostęp 2014-04-06].

Media użyte na tej stronie

Bernard Nowacki.jpg
Autor: Aleksander Nowacki, Licencja: CC BY 3.0
Bernard Nowacki, polski śpiewak operowy