Bernard Pivot

Bernard Pivot

Bernard Pivot (2009)
Data i miejsce urodzenia	5 maja 1935 Lyon
Zawód, zajęcie	dziennikarz, krytyk literacki, prezenter
Odznaczenia

Bernard Pivot (ur. 5 maja 1935 w Lyonie) – francuski dziennikarz, krytyk literacki i prezenter, prowadzący programy telewizyjne dotyczące kultury^[1], członek Académie Goncourt^[2].

Życiorys

Urodził się w Lyonie, w rodzinie sprzedawców warzyw. Podczas II wojny światowej jego ojciec, Charles Pivot, był więziony w Niemczech, a matka wyprowadziła się do domu rodzinnego w Quincié-en-Beaujolais, gdzie Bernard Pivot uczęszczał do szkoły od 6 do 10 roku życia^[3]. W 1945, po zwolnieniu ojca więzienia, powrócił wraz z rodziną do Lyonu. W wieku 10 lat rozpoczął naukę w szkole katolickiej z internatem^[3] i tam odkrył swoje zamiłowanie do sportu, które stało się przyczyną niskich ocen ze wszystkich przedmiotów oprócz języka francuskiego i historii.

Jako licealista, a potem student, Pivot zapisał się w Paryżu do Centre de formation des journalistes (CFJ) w 1955^[3]. Tam poznał swoją przyszłą żonę, Monique Dupuis, z którą ma dwie córki, Agnès i Cécile. Po stażu w „Progrès” w Lyonie przez rok kształci się w kierunku dziennikarstwa ekonomicznego, a następnie przyłączył się do „Le Figaro littéraire” w 1958.

W 1970 prowadził codzienną audycję radiową, ani komiczną, ani poważną, poruszającą również tematy polityczne, takie jak ocena prezydentury George’a Pompidou. Po rozwiązaniu „Le Figaro littéraire” w 1971 został redaktorem naczelnym „Le Figaro”. Zrezygnował w 1974 po sporze z Jeanem d’Ormessonem. Jean-Louis Servan-Schreiber proponuje mu współtworzenie czasopisma literackiego „Lire”, które zakłada rok później.

W międzyczasie, od kwietnia 1973 prowadzi program Ouvrez les Guillemets w programie pierwszym telewizji francuskiej. W 1974 ORTF upada, a Bernard Pivot rozpoczyna program Apostrophes, którego pierwszy odcinek wyemitowano na France 2 10 stycznia 1975, zastępując prowadzony przez Marca Gilberta Italiques, w którym miał pierwszy występ w telewizji^[4]. Program Apostrophes był prowadzony aż do 1990 i został zastąpiony programem Bouillon de culture – program omawiający oprócz literatury również kino i sztukę. Ostatnia jego emisja w 2001 była ważnym wydarzeniem w świecie kultury i mediów.

W 1987 otrzymał Nagrodę Henri Desgrange’a przyznaną przez Académie des sports za kroniki sportowe.

Przez pewien czas pisał w Le Point cykl często o tematyce duchowej, o tytule, który może drażnić wielu czytelników Riez, nous ferons le reste (Śmiejcie się, a my zajmiemy się resztą).

Od stycznia 2002 do grudnia 2005, Bernard Pivot przedstawiał spotkania obcokrajowców, którzy zdecydowali się dodać elementy języka francuskiego i kultury francuskiej do ich ojczystej kultury. Są to portrety kobiet i mężczyzn, którzy rozwijają swoje „drugie ja”. Spektakl, zatytułowany Double je, był nadawany raz w miesiącu w niedzielny wieczór we France 2.

Jest również kronikarzem literackim w Le Journal du dimanche.

5 października 2004 został wybrany do Académie Goncourt. Jest to pierwszy członek, który nie jest pisarzem. Jego znaczenie w świecie krytyki literackiej wyjaśnia ten wyjątek.

W 2008 roku powrócił do TF1 w celu uczestnictwa w audycji specjalnej Français, la Grande interro!^[5] z Laurence’em Boccolinim i Jeanem-Pierre’em Foucaultem, w roli arbitra i „mistrza”, wyjaśniając gramatykę i wszystko, co trzeba było wiedzieć do udzielenia każdej odpowiedzi.

Otrzymał w 2009 nagrodę Alphonse’a Allais’go.

Dyktanda

W 1985 Bernard Pivot zorganizował wraz z językoznawcą, Micheline Sommant dyktando w formie Mistrzostw Francji, które w 1988 stały się na okres czterech lat ogólnoświatowym konkursem ortograficznym. Obecnie zasięg tych dyktand (fr. Les Dicos d’or) jest ograniczony do Francji.

Zawody składają się z trzech etapów:

• Na wiosnę odbywają się eliminacje organizowane przez prasę, a zwłaszcza przez czasopismo „Lire” oraz niektóre podmioty, np. szkoły podstawowe. Mają formę testów wielokrotnego wyboru.
• Jesienią laureaci etapu pierwszego przechodzą eliminacje okręgowe do finału, a pytania są dyktowane.
• Zimą laureaci poszczególnych kategorii spotykają się w finale odbywającym się w określonym miejscu.

Uczestnicy dzieleni są na cztery kategorie: młodzież szkolną, juniorów, seniorów zawodowców i seniorów amatorów.

Uczestnictwo w Dicos d’or jest bezpłatne z wyjątkiem opłaty za kupno gazety zawierającej pytania.

Wybrane dzieła

• L’Amour en vogue, powieść, Calmann-Lévy, 1959
• La vie oh là là !, pamiętniki, Grasset, 1966
• Les critiques littéraires, esej, Flammarion, 1968
• Opisy w albumie Beaujolaises, Chêne, 1978
• Le Football en vert, książka o A.S. Saint-Étienne, Hachette-Gamma, 1980
• Prezentacja Écrire, lire et en parler. Dix années de littérature mondiale en 55 interviews publiées dans Lire, pod redakcją Pierre’a Boncenne, Robert Laffont, 1985
• Wstęp w La Bibliothèque idéale, pod redakcją Pierre’a Boncenne, Nouvelle édition, 1988
• Le Livre de l’orthographe, présentation de Bernard Pivot, 1989
• Remontrance à la ménagère de moins de 50 ans, Plon, 1998
• Le métier de lire, réponses à Pierre Nora, Gallimard, 1990, Réédité et complété, Folio, czerwiec 2001
• Wstęp w Cuisine en famille Georges’a Blanca, Albin Michel, 1999
• 100 mots à sauver, Albin Michel, 2004
• Les Dictées de Bernard Pivot, Albin Michel, 2006
• Dictionnaire amoureux du vin, Plon, 2006
• 100 expressions à sauver, Albin Michel, 2008
• Les mots de ma vie, autobiografia, Albin Michel, 2011

Przypisy