Bernard Rands

Bernard Rands
Data i miejsce urodzenia

2 marca 1934
Sheffield

Pochodzenie

angielskie

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna

Zawód

kompozytor

Strona internetowa

Bernard Rands (ur. 2 marca 1934 w Sheffield[1][2]) – amerykański kompozytor pochodzenia angielskiego.

Życiorys

W dzieciństwie uczył się gry na fortepianie i organach[2][3]. Studiował muzykę i literaturę na University of Wales w Bangor u Reginalda Smitha Brindle’a, uzyskując stopień Bachelor of Arts (1956) i Master of Arts (1958)[1][2]. Następnie uczył się u Romana Vlada w Rzymie i Luigiego Dallapiccoli we Florencji[1][2]. W latach 1962–1963 odbył uzupełniające studia u Luciana Beria[1]. W latach 1963–1965 uczestniczył w Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie u Pierre’a Bouleza i Bruna Maderny[1]. W latach 1966–1968 jako stypendysta Harkness International Fellowship przebywał w Stanach Zjednoczonych na Princeton University i University of Illinois[1]. Od 1969 do 1975 roku był wykładowcą University of York[1][2].

W 1975 roku osiadł na stałe w USA[1][4], w 1983 roku otrzymał obywatelstwo amerykańskie[1]. Wykładał na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego, Unwiersytecie Bostońskim, Juilliard School i na Uniwersytecie Harvarda[1][2][3]. W latach 1989–1996 był kompozytorem rezydentem przy Philadelphia Orchestra[1][2][3][4]. Laureat stypendium Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima (1982)[2]. Doktor honoris causa University of Sheffield (1996)[3].

W 1984 roku otrzymał Nagrodę Pulitzera za utwór Canti del sole na tenora i orkiestrę[1][2][3][4]. W 1986 roku nagrodzony został Kennedy Center Friedheim Award za utwór Le Tambourin[1][4].

Twórczość

Styl muzyczny Randsa ukształtował się pod silnym wpływem twórczości Luciana Beria, od którego przejął operowanie różnymi współczesnymi technikami kompozytorskimi i tendencję do eksponowania wirtuozerii instrumentalnej[1]. Początkowo pozostawał w ścisłym związku ze środowiskiem amerykańskiej awangardy muzycznej, pod koniec lat 70. XX wieku w jego twórczości zarysowuje się jednak szereg zmian stylistycznych, na skutek fascynacji irlandzkim folklorem muzycznym kompozytor odszedł wówczas od ideałów szkoły darmsztadzkiej, a jego utwory nabrały bardziej lirycznego i osobistego charakteru[1].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych)[1][2][3]

Utwory orkiestrowe

  • Per esempio (1968)
  • Wildtrack 1 (1969)
  • Agenda (1969–1970)
  • Mésalliance na fortepian i orkiestrę (1972)
  • Wildtrack 2 na sopran i orkiestrę (1973)
  • Aum na harfę i orkiestrę (1974)
  • Madrigali (1977)
  • Le Tambourin (1984)
  • Ceremonial 1 (1985)
  • Requiescant (1985–1986)
  • Ceremonial 2 (1986)
  • Hiraeth na wiolonczelę i orkiestrę (1987)
  • ...Body and Shadow... (1988)
  • London Serenade (1988)
  • Ceremonial 3 (1991)
  • Tre canzone senza parole (1992)
  • ...Where the Murmurs Die (1993)
  • Symfonia (1994)
  • Canzoni (1995)
  • I Koncert wiolonczelowy (1996)
  • Koncert potrójny na fortepian, wiolonczelę, perkusję i orkiestrę (1997)

Utwory kameralne

  • Actions for 6 na flet, harfę, 2 perkusje, altówkę i wiolonczelę (1962–1963)
  • Formants 2 – Labyrinthe na klarnet, puzon, fortepian, 2 perkusje, altówkę i wiolonczelę (1969–1970)
  • déjà na flet, klarnet, fortepian, altówkę i wiolonczelę (1970)
  • „as all get out” na zmienny zespół instrumentów (1972)
  • Response – Memo 1B na kontrabas i taśmę lub 2 kontrabasy (1973)
  • Cuaderno na kwartet smyczkowy (1974)
  • étendre na obój solo i 11 instrumentów (1974)
  • Scherzi na klarnet, fortepian, skrzypce i wiolonczelę (1974)
  • Serenata 75 (1976)
  • Obbligato – Memo 2C na puzon i kwartet smyczkowy (1980)
  • Serenata 85 na flet, harfę, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (1986)
  • ...in the receding mist... na flet, harfę, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (1988)
  • Ceremonial na zespół dęty (1993)
  • II Kwartet smyczowy (1994)
  • Concertino na obój i zespół instrumentów (1996)

Utwory na instrumenty solowe

  • Tre espressioni na fortepian (1960)
  • Formants 1 – Les Gestes na harfę (1965)
  • Memo 1 na kontrabas (1971)
  • Memo 2 na puzon (1975)
  • Memo 5 na fortepian (1975)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • Sound Patterns 1 na głosy i ręce (1967)
  • Sound Patterns 2 na głosy, perkusję i instrumenty (1967)
  • Sound Patterns 3 na głosy (1969)
  • Ballad 1 na mezzosopran i 5 instrumentów (1970)
  • Ballad 2 na głos i fortepian (1970)
  • Ballad 3 na sopran, taśmę i dzwon (1974)
  • Ballad 4 na głosy i 20 instrumentów (1980)
  • Canti lunatici na sopran i orkiestrę (1981)
  • Canti del sole na tenora i orkiestrę (1983–1984)
  • Flickering Shadows na głosy solowe i instrumenty (1983–1984)
  • ...among the voices... na chór i harfę (1988)
  • Canti dell’Eclisse na bas i orkiestrę (1992)
  • Interludium na chór i orkiestrę (1995)
  • Requiescant na sopran, chór i orkiestrę (1996)

Utwory sceniczne

  • Memo 2B na puzon i tancerkę (1980)
  • Memo 2D na puzon, kwartet smyczkowy i tancerkę (1980)
  • opera Belladonna (1999)

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 308. ISBN 978-83-224-0837-7.
  2. ↑ a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2921. ISBN 0-02-865530-3.
  3. ↑ a b c d e f Elizabeth A. Brennan, Elizabeth C. Clarage: Who’s who of Pulitzer Prize Winners. Phoenix: Oryx Press, 1999, s. 443. ISBN 1-57356-111-8.
  4. ↑ a b c d Brad Hill: American Popular Music: Classical. New York: Facts on File, 2006, s. 186. ISBN 0-8160-5311-1.
Międzynarodowe Letnie Kursy Nowej Muzyki w Darmstadcie
wykładowcy
uczestnicy