Berrick Barnes

Berrick Barnes

Pełne imię i nazwisko	Berrick Steven Barnes
Data i miejsce urodzenia	28 maja 1986 Brisbane
Rugby union
Pozycja	łącznik ataku, środkowy ataku, obrońca
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) 2006–2009 Reds (Super 14) 45 (105) 2006–2009 Wests (klub) 2007 Ballymore Tornadoes (ARC) 2 (5) 2010–2013 Waratahs (Super Rugby) 43 (194) 2010–2013 Sydney Uni (klub) 2013– Panasonic Wild Knights
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 2007  Australia A 4 (0) 2007–2013  Australia 51 (200)
Rugby league
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) 2004–2005 Brisbane Broncos
Dorobek medalowy Puchar świata brąz Nowa Zelandia 2011

Berrick Barnes (ur. 28 maja 1986 w Brisbane) – australijski rugbysta, uniwersalny zawodnik formacji ataku, reprezentant kraju, zdobywca brązowego medalu podczas Pucharu Świata w Rugby 2011, trzykrotny triumfator Top League.

W trakcie kariery z powodzeniem występował na pozycjach łącznika ataku, środkowego oraz obrońcy^[1][2].

Kariera klubowa

Urodzony w rodzinie inżyniera górniczego i fryzjerki od dzieciństwa związany był ze sportem. Uprawiał rugby league w zespołach Kingaroy Red Ants i Toowoomba Clydesdales oraz krykieta. Uzyskał stypendium sportowe w Ipswich Grammar School, gdzie – będąc uważany za wszechstronnie utalentowanego – prócz league i krykieta grał także w rugby union oraz zdobywał medale na pływackich mistrzostwach stanu^[3][4].

W roku 2004, będąc jeszcze w szkole, otrzymał kontrakt z Brisbane Broncos, a rok później zagrał dla stanowej reprezentacji U-19 oraz zadebiutował w National Rugby League^[3]. Wkrótce jednak zmienił dyscyplinę na rugby union podpisując w czerwcu 2005 roku dwuletnią umowę z Queensland Reds^[5][6]. W rozgrywkach Super 14 zadebiutował w pierwszej kolejce sezonu 2006, zakończyła mu go po jedenastu występach wymagająca operacji kontuzja ramienia^[7][8][9]. Bliski był zdobycia wyróżnienia dla najlepszego nowicjusza tych rozgrywek, otrzymał je natomiast od Reds i australijskiego stowarzyszenia zawodowych rugbystów (Rugby Union Players Association), sezon ukoronował zaś nowym kontraktem^{[8][9][10][7]}. W kolejnych trzech sezonach wykorzystywany był zarówno jako łącznik ataku, jak i środkowy po pojawieniu się w składzie Quade’a Coopera^[11][12][13], dodatkowo w roku 2009 pod nieobecność kontuzjowanego Jamesa Horwilla pełnił rolę kapitana zespołu^[14]. W 2007 roku, w jedynym rozegranym sezonie Australian Rugby Championship został przydzielony do zespołu Ballymore Tornadoes, dla którego rozegrał jeden mecz^[11]. Słabe wyniki Reds oraz roszady wśród trenerów i działaczy zespołu spowodowały, iż Barnes w lipcu 2009 roku podpisał kontrakt z Waratahs^[13][3][15], w którym grał przez cztery następne sezony^{[16][17][18][19]}, dwukrotnie goszcząc w fazie play-off rozgrywek^[20]. W tym okresie zmagał się z serią kontuzji: kolana^[21], nadgarstka^[22][23] i najgroźniejszą, migreną futbolisty, której nabawił się po kilku uderzeniach w głowę i która wpłynęła na jego pamięć^[24][25][26]. W 2013 roku będący blisko podjęcia decyzji o zakończeniu kariery sportowej postanowił jednak kontynuować ją w Japonii mającej mniej wymagającą ligę i przyjął ofertę Panasonic Wild Knights^[27][28]. Podczas australijskiego etapu kariery na poziomie klubowym związany był z Wests w Brisbane^[29][30], a w Sydney z Sydney Uni, z którym zwyciężył w Shute Shield w roku 2010^[31][32].

Z Panasonic Wild Knights, w którym pomimo pogłosek o powrocie do Australii czy wyjeździe do Europy^[33][34], pozostał związany w kolejnych latach^[35][36][37], triumfował w 51.^[38] i 53.^[39] edycji All-Japan Rugby Football Championship oraz Top League w sezonach 2013/14^[40], 2014/15^[41] i 2015/16^[42][43]. Trzykrotnie był wybierany do najlepszej piętnastki ligi, dodatkowo dwa razy zdobywając tytuł MVP tych rozgrywek^{[44][45][46][47][48]}.

Kariera reprezentacyjna

Reprezentował stan w mistrzostwach kraju U-16^[49][50].

Pierwsze powołanie do australijskiej reprezentacji w opinii Eddiego Jonesa mógł już otrzymać w drugiej połowie 2006 roku, na przeszkodzie stanęła jednak niedokończona rehabilitacja po kontuzji ramienia^[51]. Pierwszy kontakt z seniorskim poziomem reprezentacyjnym miał zatem w roku kolejnym w ramach kadry A^[52] i wystąpił z nią w czterech meczach Pucharu Narodów Pacyfiku^[53][54]. Dobre występy w tych zawodach dały mu przewagę w walce z Samem Norton-Knightem i Kurtleyem Beale'em o ostatnie miejsce w składzie Wallabies na Puchar Świata w Rugby 2007 i był w tym gronie najmłodszym, a także jedynym zawodnikiem bez zaliczonego występu w narodowej reprezentacji^{[55][56][57][58]}. W barwach Wallabies zadebiutował w meczu z Japonią już po trzech minutach od wejścia na boisko zdobywając przyłożenie, w kolejnych zaś spotkaniach pełnił rolę podstawowego łącznika ataku, gdy kontuzji kolana doznał Stephen Larkham^[3][4]. Łącznie w tym turnieju zagrał czterokrotnie, a jego zespół odpadł w ćwierćfinale^[59][60].

Przed rozpoczynającymi kolejny sezon reprezentacyjny spotkaniami z Irlandią i Francją o utrzymanie koszulki z numerem 10 walczył z Beale'em oraz Mattem Giteau^[61], ostatecznie został jednak przesunięty na pozycję numer 12^[62][63]. Z części Pucharu Trzech Narodów i listopadowej wyprawy na północną półkulę wyeliminowały go urazy^[64][65], w sezonie wystąpił jednak w dziewięciu testmeczach^[66]. W rozegranych w czerwcu 2009 roku testmeczach z Włochami i Francją wykorzystywany był zarówno jako łącznik ataku, jak i środkowy^[67][68][69], po czym zagrał w pięciu z sześciu spotkań Pucharu Trzech Narodów. Podczas kończącego sezon reprezentacyjny tournée został wicekapitanem^[70], jednak po raz kolejny zostało ono przerwane przez kontuzję^[71], która jednak nie wymagała interwencji chirurgicznej^[72]. Zagrał zatem w ośmiu testmeczach Wallabies^[73], a jego postawa, zarówno na boisku, jak i poza nim, dała mu Medal for excellence przyznawany przez Rugby Union Players Association^[74].

Rok 2010 rozpoczął dwoma występami w ramach Australian Barbarians z Anglikami^[75][76], przeciwko nim wystąpił także w testmeczu^[77]. Znalazł się następnie w każdym z meczowych składów podczas Pucharu Trzech Narodów, jednak nie wyszedł na boisko w dwóch z nich. Podczas kończącej sezon listopadowej wyprawy zagrał jednak we wszystkich meczach, w tym jako kapitan w dwóch towarzyskich spotkaniach z Leicester Tigers i Munster^[78][79][80], podnosząc swój bilans kariery do trzydziestu jeden testmeczów^[81].

Pierwszą połowę reprezentacyjnego sezonu 2011 opuścił z powodu kilkukrotnych wstrząśnień mózgu, pozostał jednak w orbicie zainteresowania Robbie'ego Deansa^[82][83]. Powrócił do gry na reprezentacyjnym poziomie meczem w barwach Australian Barbarians z Kanadą^[84], po czym znalazł się w trzydziestce na Puchar Świata w Rugby 2011^[85]. W turnieju tym wystąpił w pięciu meczach^[86] walnie przyczyniając się do zwycięstwa nad Walią w meczu o trzecie miejsce^[87][88].

Wysoką formę jako łącznik ataku – potwierdzoną dwoma wyróżnieniami dla gracza meczu – potwierdził podczas trzymeczowej serii przeciwko Walii w czerwcu 2012 roku^[89][90]. Inauguracyjną edycję The Rugby Championship zaczął na pozycji numer 10, po czym objął rolę środkowego, a następnie, po raz pierwszy w reprezentacyjnej karierze, obrońcy^[91][2]. Na tej ostatniej grał już do końca sezonu, w którym opuścił jedynie dwa spotkania Wallabies z powodu urazu płuc^[92][93][94]. Jako uniwersalny zawodnik formacji ataku otrzymał także powołanie do składu mającego zagrać przeciw British and Irish Lions odbywających w 2013 roku pierwsze od dwunastu lat tournée po Australii^[95]. W pierwszym testmeczu został zniesiony z boiska po kolizji z Israelem Folau^[96][97] i nie wziął udziału w pozostałych pojedynkach tej serii^[98]. Był to zatem jedyny udział Barnesa w spotkaniu Wallabies w tym roku^[99], a jego wyjazd z Australii przekreślił szanse na dalsze reprezentacyjne występy^[100].

Varia

• Żona Rebekah, syn Archie^[101][102].

Przypisy

Bibliografia

• Berrick Barnes – ESPN Scrum Profile (ang.). en.espn.co.uk. [dostęp 2016-04-17].
• Berrick Barnes – It's Rugby Profile (ang.). itsrugby.co.uk. [dostęp 2016-04-17].