Bertholet Flémalle
Bertholet Flémalle znany też jako Flemal lub Flamael (ur. 23 maja 1614 w Liège, zm. 10 lipca 1675) – flamandzki malarz barokowy.
Urodził się w licznej rodzinie malarza szkła, jego nauczycielem był Gerard Douffet. W latach 1638–1646 przebywał we Włoszech, głównie w Rzymie i Florencji, gdzie pracował dla Medyceuszy. Później zatrzymał się w Paryżu i wykonywał prace dekoracyjne w Wersalu. W 1647 powrócił do Liège, gdzie wykonał wiele obrazów dla kościołów. W 1670 ponownie wyjechał do Paryża i został mianowany profesorem Akademii; wykonał m.in. prace dekoracyjne w sali audiencyjnej pałacu w Tuileries. U schyłku życia artysta powrócił do Liège, ostatnie lata cierpiał na apatię i wymagał opieki. Zmarł w 1675, prawdopodobnie otruty. Podejrzewano, że dokonała tego wielokrotna morderczyni markiza de Brinvilliers, którą ujęto w jednym z klasztorów w Liège[1].
Bertholet Flémalle malował obrazy o tematyce religijnej i mitologicznej, zajmował się też malarstwem dekoracyjnym i portretowym. Pomimo swego flamandzkiego pochodzenia był wierny kanonom sztuki klasycznej, tworzył początkowo pod wpływem Eustache'a Lesueura, a później Nicolasa Poussina. Przyczynił się do spopularyzowania sztuki klasycystycznej w Liège, jego uczniem był Gerard de Lairesse.
Wybrane prace
- Pokłon pasterzy, Musée des Beaux-arts, Caen,
- Wygnanie Heliodora, Królewskie Muzea Sztuk Pięknych, Bruksela,
- Plaga Filistynów, Liège.
Przypisy
- ↑ Perso.infonie.be – biografia artysty (fr.). [dostęp 2012-02-13].
Bibliografia
- Robert Genaille (red.), Słownik malarstwa holenderskiego i flamandzkiego, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1975, s. 73.