Bettina Skrzypczak

Bettina Skrzypczak
Data i miejsce urodzenia

25 stycznia 1963
Poznań

Pochodzenie

polskie

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna

Zawód

kompozytorka, teoretyk muzyki, muzykolog, pedagog

Strona internetowa

Bettina Skrzypczak (ur. 25 stycznia 1963 w Poznaniu)[1][2] – polska kompozytorka, muzykolog, teoretyk muzyki i pedagog; od 1988 mieszka na stałe w Szwajcarii[1].

Życiorys

Studiowała w Akademii Muzycznej w Poznaniu kompozycję i teorię muzyki pod kierunkiem Andrzeja Koszewskiego. Następnie w latach 1988–1992 kontynuowała studia w Musik-Akademie der Stadt Basel z zakresu muzyki elektronicznej u Thomasa Kesslera i kompozycji u Rudolfa Kelterborna. Studiowała również muzykologię u J. Stenzla na Uniwersytecie we Fryburgu[1][2][3]. W latach 1984–1988 uczestniczyła w Międzynarodowych Letnich Kursach dla Młodych Kompozytorów w Kazimierzu Dolnym prowadzonych m.in. przez H. Pousseura, L. Nono, W. Lutosławskiego, I. Xenakisa[1][2].

Od 1995 wykłada teorię, historię i estetykę muzyczną w Hochschule für Musik w Lucernie, od 1999 jako profesor[1][2]. Ponadto prowadziła wykłady i warsztaty kompozytorskie m.in. w Boswil (1999), Warszawie (2003) i Darmstadcie (2004)[2].

Skrzypczak otrzymuje zamówienia twórcze m.in. od Biennale w Wenecji, Festiwalu „Warszawska Jesień”, szwajcarskiego radia DRS, Fundacji „Pro Helvetia”, Gesellschaft für Kammermusik z Bazylei, Basel Sinfonietta, Basler Madrigalisten, Tage für neue Musik, francuskiego Ministerstwa Kultury, Opery Bawarskiej[2].

Nagrody i wyróżnienia

(na podstawie materiałów źródłowych}[1][2][4]

  • 1988 – laureatka Muzycznego Biennale w Zagrzebiu, za utwór Verba (1987)
  • 1990 – nagroda w Konkursie Młodych Kompozytorów im. Tadeusza Bairda w Warszawie, za Trio na perkusję (1990)
  • 1992 – wyróżnienie na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu, za II Kwartet smyczkowy (1991)
  • 1994 – wyróżnienie na Konkursie Kompozytorskim w Mannheim, za utwór Variabile (1991)
  • 1996 – laureatka nagrody kulturalnej miasta Bazylea
  • 2001 – laureatka nagrody kantonu i miasta Lucerna
  • 2004 – laureatka nagrody wydziału kultury miasta Riehen za osiągnięcia w dziedzinie kultury i sztuki
  • 2020 – Heidelberger Komponistinnenpreis

Twórczość

Sednem jej aktywności kompozytorskiej jest projektowanie muzycznej przestrzeni i strukturyzowanie brzmienia. Robi to w sposób przypominający polski sonoryzm lat 60. Ekspresywnie kształtowany przez kompozytorkę strumień dźwięków znosi granicę między melodyką a harmoniką, nadając idiomatyczność jej muzycznemu językowi[1][3]. Jej utwory, obok klasycznych gatunków muzycznych, jak koncerty instrumentalne czy kwartety smyczkowe, podejmują próbę zaprezentowania zjawisk naukowych (Phototaxis, 2003) i kosmologicznych (SN 1993J, 1995)[a][1].

Skrzypczak jest też autorką publikacji na temat muzyki współczesnej[1]

Kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych}[1][2][3]

  • I Kwartet smyczkowy (1986)
  • What Is Black, What Is White? na duo perkusyjne (1987)
  • Verba na orkiestrę (1987)
  • ABC na taśmę (1987)
  • Trio na perkusję (1990)
  • II Kwartet smyczkowy (1991); wyk. „Warszawska Jesień” 1992
  • Variabile na orkiestrę (1991)
  • Landschaft des Augenblicks, pięć pieśni na mezzosopran, altówkę i fortepian (1991–1992)
  • Notturno na flet (1992)
  • Caleidoscopio na orkiestrę smyczkową (1992)
  • III Kwartet smyczkowy (1993); wyk. „Warszawska Jesień” 1997
  • Nonet na instrumenty dęte blaszane (1994)
  • Acaso na chór, klarnet, wiolonczelę i perkusję (1994)
  • Decision na oktet dęty i kontrabas (1994)
  • SN 1993 J na orkiestrę (1995)
  • Koncert na obój i orkiestrę (1996)
  • Fantazja na temat krajobrazów polskich na obój solo (1997)
  • Koncert na fortepian i orkiestrę (1998)
  • Toccatta sospesa na flet i 2 perkusje (1999); wyk. „Warszawska Jesień” 2001
  • Miroirs na mezzosopran i zespół kameralny (2000); wyk. „Warszawska Jesień” 2003
  • Arcato na altówkę solo (2000)
  • Mouvement für Flöte solo (2000)
  • Mazurek na akordeon solo (2000)
  • Scena na skrzypce i wiolonczelę (2001)
  • Cercar na gitarę preparowaną solo (2001)
  • Vier Figuren na zespół (18 muzyków) w trzech grupach (2001); wyk. „Warszawska Jesień” 2005
  • Pieśni Dafne na fortepian (2002)
  • Amoureske na violę d’amore (2003)
  • Phototaxis na orkiestrę smyczkową (2003)
  • Weissagung – eine komponierte Improvisation für das „quartet noir” na fortepian, kontrabas, saksofon i perkusję (2003)
  • In un soffio na kwintet dęty (2003)
  • IV Kwartet smyczkowy (2003)
  • Lettres na sopran, klarnet i wiolonczelę (2004)
  • Aria na 2 saksofony basowe (2004)
  • Initial na małą orkiestrę (2005)
  • Flash na perkusję solo (2007)
  • anomalia Lunae media na sopran, baryton i 15 instrumentów (2007)
  • Illuminationen na klarnet, wiolonczelę i fortepian (2008)
  • Aus der Ferne na wiolonczelę i fortepian (2011)
  • ...e subito parlando na fortepian i kwintet dęty (2012)
  • As to Feeling na zespół smyczkowy (2013)
  • Oracula Sibyllinana mezzosopran i orkiestrę kameralną (w 3 grupach) (2015)
  • Szene 2 na skrzypce i wiolonczelę (2015)

Uwagi

  1. ↑ Tytuł odnosi się do odkrytej w 1993 supernowej SN 1993J[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k Małgorzata Janicka-Słysz, Skrzypczak Bettina, [w:] Elżbieta Dziębowska (red.), Encyklopedia muzyczna PWM, wyd. I, t. 9 S–Sł część biograficzna, Kraków: PWM, 2007, s. 293, ISBN 978-83-224-0865-0.
  2. ↑ a b c d e f g h Bettina Skrzypczak, Polmic, 2008 [dostęp 2020-05-24].
  3. ↑ a b c Patrick Müller, Skrzypczak, Bettina, Oxford Music Online. Grove Music Online, 20 stycznia 2001, DOI: 10.1093/gmo/9781561592630.article.47489, via Oxford University Press [dostęp 2020-05-25] (ang.).
  4. ↑ Maria Majewska, 44 Poznańska Wiosna Muzyczna (program), Poznań: Związek Kompozytorów Polskich, 2015, s. 8.

Linki zewnętrzne

Międzynarodowe Letnie Kursy Nowej Muzyki w Darmstadcie
wykładowcy
uczestnicy

Media użyte na tej stronie