Beyoncé

Beyoncé

Beyoncé podczas europejskiej premiery Króla Lwa w 2019 roku
Imię i nazwisko	Beyoncé Giselle Knowles-Carter
Pseudonim	Beyoncé, Beé, Queen B
Data i miejsce urodzenia	4 września 1981 Houston
Typ głosu	sopran[1]
Gatunki	R&B[2], contemporary R&B[2], teen pop, pop, dance-pop[2]
Zawód	piosenkarka, aktorka, autorka piosenek, producentka muzyczna, tancerka, biznesmenka, reżyserka, projektantka mody
Aktywność	od 1997
Wydawnictwo	Columbia Records
Powiązania	Jay-Z, Solange, Destiny’s Child, Britney Spears, Pink, Lady Gaga, Nicki Minaj
Zespoły
Destiny’s Child (1990–2005)
Odznaczenia
Lista nagród i nominacji Beyoncé
Strona internetowa

Beyoncé (wym. [biˈjɒnseɪ]), właśc. Beyoncé Giselle Knowles-Carter (ur. 4 września 1981)^[3][4] – amerykańska piosenkarka, aktorka, autorka piosenek, producentka muzyczna, reżyserka i biznesmenka.

Urodzona i wychowana w Houston w Teksasie, Knowles uczestniczyła w konkursach wokalno-tanecznych jako dziecko. Zdobyła sławę już w latach 90., jako liderka girlsbandu R&B, Destiny’s Child, który został jednym z najlepiej sprzedających się zespołów żeńskich na świecie. Podczas przerwy grupy, wokalistka rozpoczęła swoją karierę aktorską jako Foxxy Cleopatra w filmie Austin Powers i Złoty Członek z 2002, natomiast w 2003 wydała ona swój debiutancki krążek, Dangerously in Love. Dzięki niemu Knowles została bardziej rozpoznawalna w branży muzycznej, wygrała pierwsze pięć nagród Grammy jako solowa artystka, a także osiągnęła szczyt listy Billboard Hot 100 dwukrotnie wraz z singlami „Crazy in Love”, czy „Baby Boy”.

Po zakończeniu działalności Destiny’s Child wydała w 2006 swój drugi studyjny album, zatytułowany B’Day (odnoszący się do daty, kiedy został on wydany), który był promowany przez kultowe single, tj. „Déjà Vu”, „Irreplaceable”, czy „Beautiful Liar”. Beyoncé powróciła też do grania ról w takich filmach, jak Róźowa Pantera, Dreamgirls (z 2006), oraz Obsesja (z 2009). Jej ślub z Jayem-Z i odegranie roli Etty James w ekranizacji Cadillac Records (z 2008) zainspirowało ją do produkcji i wydania swojego trzeciego krążka, I Am... Sasha Fierce w 2008, który ukazał nowy image wokalistki jako Sashy Fierce, i został laureatem sześciu nagród Grammy, w tym w kategorii Piosenka roku za „Single Ladies (Put a Ring on It)”.

W 2010 zrobiła przerwę od muzyki, aby zająć się nagrywaniem czwartej studyjnej płyty, 4, inspirując się muzyką funk z lat 70., popem z lat 80., oraz gatunkiem soul z lat 90.^[5], i będąc promowanym przez główny singiel „Run The World (Girls)”, skupiający się głównie na feminizmie. Różniący się stylem, gatunkiem i tematami, mający też ciemniejsze motywy, piąty, tytułowy krążek artystki został wydany w 2013, który został jej pierwszym „albumem wizualnym” w swojej dyskografii. Szósty album studyjny Knowles wydany w 2016, Lemonade został dobrze przyjęty przez fanów i krytyków. Okrzyknięto go też najlepiej sprzedającym się albumem w 2016^[6]. W 2018 roku wydała album Everything Is Love, który powstał we współpracy z mężem Jayem-Z jako The Carters. W latach 2017–2020 Beyoncé znalazła się na szczycie listy Billboard Hot 100 dzięki remiksom „Perfect” Eda Sheerana w 2017 i Savage Megan Thee Stallion w 2020. W tym samym roku wydała album muzyczny i wizualny Black Is King. W 2021 wydała piosenkę „Be Alive”, która otrzymała nominację do Oscara.

Beyoncé jest najczęściej honorowanym artystą w historii Grammy, z 28 wyróżnieniami (25 solowo oraz 3 jako członkini Destiny’s Child)^[7]. Pięć singli piosenkarki uplasowało się na szczycie „Billboard” Hot 100, a sprzedaż jej wszystkich wydawnictw solowych wynosi w sumie ponad 118 milionów kopii. W 2009 brytyjski magazyn polityczny „New Statesman” stworzył prestiżową listę 50 postaci, które mają największy wpływ na współczesny obraz świata; na 47. miejscu znalazł się duet Beyoncé-Jay-Z, wyróżniony jako para tworząca muzyczno-biznesowe, rozrastające się imperium. W lutym 2010 Beyoncé została uznana przez RIAA za najczęściej certyfikowaną wokalistkę dekady 2000–2009. W 2011 została uhonorowana nagrodą specjalną Billboard Millennium Award, wyróżniającą jej dokonania oraz wpływ na rozwój przemysłu muzycznego. W 2013 Beyoncé i Jay-Z zostali pierwszą parą przemysłu muzycznego, której majątek przekroczył miliard dolarów.

Życiorys

1981–1997: Dzieciństwo, edukacja i początek kariery

Urodziła się w Houston, w stanie Teksas jako córka Mathew, menedżera oraz producenta, i Tiny, stylistki fryzur i projektantki. Jej ojciec jest Afroamerykaninem, natomiast matka luizjańską Kreolką (ma pochodzenie indiańskie, afroamerykańskie i francuskie)^[8]. Została wychowana w tradycyjnej, chrześcijańskiej rodzinie, tradycji protestanckiej^[9]. Młodszą siostrą Knowles jest Solange, wokalistka, modelka i aktorka. Imię Beyoncé stanowiło hołd wobec matki Tiny Knowles, której nazwisko brzmiało Beyincé^[8].

Beyoncé w wieku 19 lat

Knowles uczęszczała do St. Mary’s Elementary School w Teksasie, gdzie brała udział w zajęciach tanecznych, na których uczyła się m.in. jazzu i baletu. W wieku siedmiu lat wzięła udział w pierwszym konkursie, wykonując „Imagine” Johna Lennona. Beyoncé wygrała z konkurencją i uzyskała owacje na stojąco^[10][11]. Krótko po tym zaczęła wzbudzać zainteresowanie lokalnej prasy; dziennik Houston Chronicle wspomniał o jej nominacji do nagrody The Sammy^[12].

W 1990 roku Knowles uczęszczała do Parker Elementary School, szkoły muzycznej w Houston, gdzie była członkinią chóru^[13]. Poza tym ukończyła High School for the Performing and Visual Arts oraz Alief Elsik High School^[8][14][15]. Beyoncé przez dwa lata występowała również w chórze swojego kościółka – Zjednoczonego Kościoła Metodystycznego St. John’s^[13][16].

W wieku ośmiu lat, podczas jednego z przesłuchań, Knowles poznała LaTavię Roberson^[17]. Obie, wraz z przyjaciółką Beyoncé Kelly Rowland, utworzyły zespół Girl’s Tyme. Ostatecznie liczba członkiń zwiększyła się z trzech do sześciu^[13][10]. Grupa stała się popularna w całych Stanach Zjednoczonych, co sprawiło, że do Houston udał się producent muzyczny Arne Frager. Zaprosił Girl’s Tyme do swojego studia, The Plant Recording Studios, w Północnej Kalifornii i uznał, że to Knowles powinna być liderką, gdyż nie tylko potrafi dobrze śpiewać, ale ma odpowiednią osobowość^[13]. Frager, chcąc, aby zespół podpisał kontrakt z dużą wytwórnią, postanowił zgłosić go do Star Search, najpopularniejszego ówcześnie programu młodych talentów^[13][18]. Girl’s Tyme nie udało się jednak odnieść sukcesu, ponieważ, jak przyznała Knowles, ich piosenka nie była wystarczająco dobra^[19][20].

1997–2001: Era Destiny’s Child

Destiny’s Child podczas pożegnalnej trasy koncertowej Destiny Fulfilled… And Lovin’ It

Czerpiąc inspirację z Księgi Izajasza, zespół zmienił nazwę na Destiny’s Child w 1993 roku^[17]. Od tego czasu grupa występowała podczas lokalnych wydarzeń, a w końcu, po czterech latach podróży, w 1997 roku, podpisała umowę z Columbia Records. Tego samego roku Destiny’s Child nagrał debiutancką piosenkę w wytwórni, „Killing Time”, która została wydana na ścieżce dźwiękowej filmu Faceci w czerni^[17][20]. W 1998 roku zespół wydał swój pierwszy album, zatytułowany Destiny’s Child, z którego pochodził pierwszy znany hit, „No, No, No”. Płyta uczyniła z Destiny’s Child grupę rozpoznawalną w całych Stanach Zjednoczonych oraz przyniosła trzy nagrody Soul Train Music Awards^[17]. Jednak to w 1999 roku zespół wspiął się na szczyty list przebojów za sprawą multiplatynowego albumu The Writing’s on the Wall, z którego pochodzą jedne z najbardziej znanych piosenek Destiny’s Child: „Bills, Bills, Bills”, pierwszy singel numer jeden, „Jumpin’, Jumpin’” i „Say My Name”. „Say My Name” wygrała nagrodę Grammy dla najlepszego utworu R&B duetu lub grupy^[17]. The Writing’s on the Wall rozszedł się w sumie w ponad 8 milionach kopii, stając się przełomowym albumem w twórczości Destiny’s Child^[19][21][22].

Gwiazda Destiny’s Child w Hollywood Walk of Fame

W 2000 roku zespół wydał piosenkę „Independent Women Part I”, wydaną na ścieżce dźwiękowej filmu Aniołki Charliego. Utwór okazał się najpopularniejszym singlem w karierze zespołu, pozostając na 1. miejscu Billboard Hot 100 przez jedenaście tygodni^[17][21]. Trzeci album zespołu, Survivor, ukazał się w maju 2001 roku i zadebiutował na 1. miejscu Billboard 200, rozchodząc się w pierwszym tygodniu w 663 tysiącach egzemplarzach^[23]. W sumie Survivor sprzedał się w ponad 10 milionach kopii na świecie^[24]. Pochodzące z niego single „Survivor” oraz „Bootylicious” uplasowały się na szczycie Hot 100, a „Survivor” zdobył dodatkowo nagrodę Grammy dla najlepszej piosenki R&B duetu lub grupy.

Po premierze albumu świątecznego 8 Days of Christmas, zespół ogłosił przerwę, gdyż wszystkie członkinie pragnęły zająć się projektami solowymi^[17].

2000–2002: Początki kariery solowej i aktorskiej

W 2000 roku Knowles podpisała z Columbia Records kontrakt na wydanie trzech albumów^[25]. Jednak już wtedy, gdy była członkinią Destiny’s Child próbowała swych sił w twórczości solowej. Nagrała w duecie z Marcem Nelsonem utwór „After All Is Said and Done” na ścieżkę dźwiękową filmu The Best Man z 1999 roku^[25]. Na początku 2001 roku, kiedy zespół kompletował Survivor, Beyoncé zagrała główną rolę w obrazie Carmen: A Hip Hopera. Film był współczesną adaptacją opery Carmen francuskiego kompozytora Georges’a Bizeta^[26].

W 2002 roku Beyoncé wcieliła się w postać Foxxy Cleopatry w filmie Austin Powers i Złoty Członek^[27]. Obraz okazał się komercyjnym sukcesem, zarabiając w pierwszym tygodniu 73,1 miliona dolarów^[10]. Pierwszy solowy singel Knowles, „Work It Out”, pochodził ze ścieżki dźwiękowej filmu^[28]. Rok później wokalistka wystąpiła u boku Cuby Goodinga Jr. w komedii romantycznej Wojna pokus i nagrała z myślą o nim kilkanaście piosenek, w tym m.in.: „Fighting Temptation” (z udziałem Missy Elliott, MC Lyte i Free), a także cover utworu „Fever”^[29][30].

W 2003 roku Knowles nagrała wraz ze swoim ówczesnym partnerem, Jayem-Z, piosenkę „’03 Bonnie & Clyde”, a także wydała własną wersję „In da Club” 50 Centa^[10][31]. Poza tym, w duecie z Lutherem Vandrossem, nagrała utwór „The Closer I Get to You”, w oryginale wykonywany przez Robertę Flack oraz Donny’ego Hathawaya w 1977 roku^[32]. Wersja Vandrossa i Beyoncé otrzymała nagrodę Grammy w kategorii najlepszy utwór R&B zespołu lub duetu; na tej samej gali Vandross wygrał statuetkę za „Dance with My Father”, w nagrywaniu którego również wzięła udział Knowles^[33][34].

2003–2004: Dangerously in Love

Beyoncé podczas koncertu Destiny’s Child w 2005 roku

Po premierach debiutanckich płyt Williams i Rowland, Knowles również wydała pierwszy solowy album, Dangerously in Love, który ukazał się w czerwcu 2003 roku^[32]. Zadebiutował on na szczycie Billboard 200, rozchodząc się w pierwszym tygodniu w 317 tysiącach egemplarzy^[23]. Album uzyskał status czterokrotnej platyny w Stanach Zjednoczonych, rozchodząc się w tym kraju w ponad 4,7 miliona kopii^[35][36].

Z albumu pochodziły dwa utwory numer jeden. „Crazy in Love”, nagrany z udziałem Jaya-Z, został wydany jako główny singel i pozostawał na 1. miejscu Billboard Hot 100 przez osiem tygodni^[37]. W Wielkiej Brytanii wokalistka również zdominowała notowania, gdyż na szczycie pozostawała jednocześnie i płyta, i singel^[38][39]. Drugi singel, „Baby Boy”, nagrany z dancehallowym wokalistą Seanem Paulem, spędził na 1. pozycji Hot 100 dziewięć tygodni^[40][41].

W 2004 roku Beyoncé zdobyła pięć nagród Grammy za swoje solowe dokonania, a w tym m.in.: za najlepszą piosenkę R&B („Crazy in Love”), najlepszy wokalny utwór R&B („Dangerously in Love 2”) oraz najlepszy album R&B (Dangerously in Love). Wyrównała jednocześnie rekord dla największej liczby statuetek zdobytych jednej nocy. Wcześniej dokonały tego jedynie: Lauryn Hill (1999), Alicia Keys (2002) oraz Norah Jones (2003). W 2004 roku Knowles otrzymała ponadto BRIT Award dla najlepszej międzynarodowej artystki^[42].

2004–2005: Destiny Fulfilled i zawieszenie działalności grupy

W 2004 roku Knowles planowała wydać kontynuację Dangerously in Love, złożoną z kilku utworów niewydanych na pierwszej płycie. Jednakże jej aspiracje zostały porzucone ze względu na konflikty w terminarzu, w tym nagrywanie finałowego albumu Destiny’s Child^[43]. W tym samym roku Beyoncé zaśpiewała Hymn Stanów Zjednoczonych Ameryki podczas finału Super Bowl XXXVIII na Reliant Stadium w Houston^[44].

Po trzyletniej przerwie Knowles powróciła do studia z Williams i Rowland, aby nagrać ostatni album Destiny’s Child, Destiny Fulfilled, wydany w listopadzie 2004 roku^[17]. Aby wesprzeć jego promocję zespół wyruszył w trasę koncertową Destiny Fulfilled… And Lovin’ It, która trwała od kwietnia do września 2005 roku. Podczas występu w Barcelonie grupa ogłosiła, że po zakończeniu północnoamerykańskiego etapu Destiny’s Child zakończy działalność^[17][45]. W październiku 2005 roku ukazał się album kompilacyjny zespołu, #1’s, złożony ze wszystkich singli numer jeden w twórczości Destiny’s Child oraz najbardziej znanych utworów. Wśród nich znalazły się również trzy nowe piosenki, w tym „Stand Up for Love”.

W marcu 2006 roku Destiny’s Child uhonorowany został gwiazdą w Hollywood Walk of Fame^[44]. Poza tym zespół uznany został za najlepiej sprzedającą się żeńską grupę muzyczną w historii^[46][47].

Kontynuując karierę filmową, Knowles wystąpiła w komedii familijnej Różowa Pantera u boku Steve’a Martina, wcielając się w rolę Xanii^[48][49]. Obraz miał premierę 10 lutego 2006 roku i zadebiutował na szczycie amerykańskiego box office’u, zarabiając w pierwszym tygodniu 21,7 miliona dolarów^[10]. Na ścieżkę dźwiękową filmu wokalistka nagrała z udziałem Slim Thuga utwór „Check on It”, który dotarł do 1. miejsca Billboard Hot 100^[48].

2006–2007: Dreamgirls i B’Day

Beyoncé podczas premiery Dreamgirls w 2007 roku

W 2006 zagrała w filmie Dreamgirls. Knowles wcieliła się w jedną z najważniejszych postaci, Deenę Jones, wzorowaną na Dianie Ross^[48][50]. Film miał premierę we wrześniu 2006 roku, a poza Knowles wystąpili w nim m.in.: Jamie Foxx, Eddie Murphy, Jennifer Hudson i Danny Glover. Beyoncé nagrała na ścieżkę dźwiękową filmu kilka piosenek, w tym wydaną jako singel „Listen”^[51]. 14 grudnia 2006 roku Knowles nominowana była do dwóch Złotych Globów: za rolę w Dreamgirls dla najlepszej aktorki w musicalu lub komedii oraz dla najlepszej oryginalnej piosenki („Listen”)^[52].

Zainspirowana rolą w Dreamgirls, Knowles pracowała nad albumem B’Day^[53]. Za produkcję albumu odpowiedzialni byli m.in.: Rich Harrison, Rodney Jerkins i Sean Garrett, zaś materiał rejestrowany był w nowojorskich Sony Music Studios. Płyta została skompletowana w trzy tygodnie, a Beyoncé jest współautorką oraz współproducentką niemal wszystkich utworów^[54].

B’Day miał międzynarodową premierę 4 września 2006 roku, celebrując 25. urodziny wokalistki. Album zadebiutował na szczycie Billboard 200, rozchodząc się w pierwszym tygodniu w ponad 541 tysiącach egzemplarzy^[55]. Poza tym uzyskał status trzykrotnej platyny w Stanach Zjednoczonych za sprzedaż powyżej trzech milionów kopii^[35]. Główny singel, „Déjà Vu”, nagrany z udziałem Jaya-Z, zajął 1. miejsce UK Singles Chart. W październiku wydany został kolejny singel, „Irreplaceable”, który pozostawał na szczycie Billboard Hot 100 przez dziesięć tygodni i był jednym z najpopularniejszych utworów w karierze Beyoncé^[56]. Mimo komercyjnego sukcesu, krótki okres produkcji płyty spotkał się ze sporą krytyką^[57][58][59].

3 kwietnia 2007 roku ukazała się edycja deluxe B’Day, zawierająca pięć nowych utworów, a także hiszpańskojęzyczną wersję „Irreplaceable” oraz „Listen”^[60][60].

Jednocześnie wydany został również B’Day Anthology Video Album, złożony z dziesięciu wideoklipów do piosenek z B’Day^[60][61]. Beyoncé wyruszyła w trasę koncertową promującą album, The Beyoncé Experience, w ramach której wystąpiła w ponad 90 obiektach na całym świecie. Zapis koncertu w Staples Center w Los Angeles został wydany na DVD The Beyoncé Experience Live^[62].

B’Day otrzymał nagrodę Grammy dla najlepszego albumu R&B^[63]. Na 35. gali American Music Awards Knowles stała się pierwszą kobietą w historii, która zdobyła statuetkę dla najlepszego amerykańskiego artysty na arenie międzynarodowej^[44].

2008–2010: I Am... Sasha Fierce, rekord Grammy i przerwa w karierze

Trzeci album studyjny Knowles, I Am... Sasha Fierce, ukazał się 18 listopada 2008 roku^[64]. Wokalistka wytłumaczyła, że tytułowa Sasha Fierce to jej alter ego, które przybiera na scenie^[65]. Premierę płyty poprzedziło wydanie dwóch singli: „If I Were a Boy” i „Single Ladies (Put a Ring on It)”^[66][67]. Podczas gdy „If I Were a Boy” uplasował się na szczytach notowań na całym świecie, zwłaszcza w Europie, „Single Ladies (Put a Ring on It)” dotarł na 1. miejsce Billboard Hot 100, na którym pozostawał przez cztery tygodnie. Piąty singel z I Am... Sasha Fierce „Halo”, uplasował się na 5. pozycji Hot 100, będąc 12. utworem Knowles, który zajął miejsce w czołowej dziesiątce listy. Tym samym Beyoncé stała się artystką z największą liczbą singli w pierwszej dziesiątce tej listy w dekadzie 2000–2009^[68][69]. Poza tym jest wokalistką, której utwory spędziły najwięcej tygodni na szczycie listy (36) w tym samym okresie, a także nagrała najwięcej piosenek (19), które uplasowały się w pierwszej czterdziestce Hot 100^[68][69][70].

Beyoncé śpiewająca „At Last” do pierwszego wspólnego tańca Obamów jako pary prezydenckiej na balu inauguracyjnym

Beyoncé wystąpiła w musicalu biograficznym Cadillac Records, wcielając się w postać wokalistki bluesowej Etty James. Jej rola spotkała się z pozytywnymi ocenami krytyków, zaś utwór nagrany przez Knowles i Scotta McFarnona, „Once in a Lifetime”, nominowany był do Grammy i Złotego Globu^[71]. Artystka zagrała również w thrillerze Obsesja. Mimo nieprzychylnych recenzji, film okazał się komercyjnym sukcesem^[72].

18 stycznia 2009 roku Beyoncé zaśpiewała podczas uroczystości w Lincoln Memorial, honorujących inaugurację Baracka Obamy, 44. Prezydenta Stanów Zjednoczonych^[73]. Natomiast dwa dni później wykonała cover „At Last” Etty James na balu inauguracyjnym, do którego Barack Obama i jego żona Michelle zatańczyli swój pierwszy taniec jako prezydent i pierwsza dama^[74].

Wiosną 2009 roku Knowles rozpoczęła trasę koncertową I Am... Tour, która objęła ponad 100 występów. Północnoamerykański etap został uwieńczony czterema koncertami w Encore Theater w Las Vegas. Zapis tychże występów wydany został w postaci DVD I Am... Yours: An Intimate Performance. I Am... Tour zajęła miejsce 15. na liście najbardziej dochodowych tras koncertowych 2009 roku, zarabiając ponad 57 milionów dolarów na 57 koncertach, w tym 25 w pełni wyprzedanych^[75]. Występy wokalistki zobaczyło 697 tysięcy osób, a dochód z trasy wzrósł do 86 milionów dolarów po 93 koncertach^[76].

Beyoncé śpiewająca „America the Beautiful” podczas uroczystości w Lincoln Memorial honorujących inaugurację Baracka Obamy

W październiku 2009 roku Beyoncé została uhonorowana tytułem Kobiety Roku według magazynu Billboard^[77]. Miesiąc później została ogłoszona zwyciężczynią rywalizacji o tytuł największej gwiazdy popu na świecie, sponsorowanej przez Rimmel i organizowanej przez 4Music^[78].

W 2010 roku Beyoncé wzięła udział w charytatywnym telethonie Hope for Haiti Now: A Global Benefit for Earthquake Relief. W londyńskim klubie The Hospital wykonała w duecie z Chrisem Martinem na pianinie akustyczną wersję „Halo”^[79].

W wywiadzie dla USA Today Beyoncé przyznała, że w 2010 roku planuje odpocząć od muzyki^[80].

2010–2012: 4 i macierzyństwo

Beyoncé (w żółtym stroju) wykonująca utwór „Run the World (Girls)” podczas koncertu w nowojorskim Central Parku, w 2011 roku

W listopadzie 2010 roku Knowles potwierdziła, że rozpoczęła prace nad kolejnym albumem studyjnym^[81][82]. Piosenkarka przyznała, że największą inspirację przy tworzeniu 4 stanowili dla niej Fela Kuti, The Stylistics, Lauryn Hill, Stevie Wonder oraz Michael Jackson^[83]. Wśród producentów i tekściarzy, którzy zostali zaangażowani do produkcji albumu znaleźli się m.in.: Jim Jonsin, Kanye West^[84], Ne-Yo^[85], Sean Garrett^[86], The-Dream, Symbolyc One, Diplo^[87], Switch, Derek Miller i Frank Ocean^[88][89]. Premiera 4 odbyła się 24 czerwca 2011 roku; album, podobnie jak wszystkie dotychczasowe wydawnictwa solowe wokalistki, zadebiutował na szczycie listy Billboard 200^[90].

Beyoncé zaangażowała się wstępnie również w kolejny projekt filmowy, obejmując główną rolę w obrazie Narodziny gwiazdy w reżyserii Clinta Eastwooda^[91]. 9 października Knowles potwierdziła w rozmowie z E! News, że musiała wycofać się z tego projektu ze względu na nieporozumienia w kwestii ustalania wspólnego terminarza^[92].

W czerwcu 2011 roku Beyoncé wystąpiła na Glastonbury Festival 2011, wraz z U2 i Coldplay^[93]. Jej 90-minutowy występ miał miejsce ostatniego dnia festiwalu, 26 czerwca 2011 roku^[94]. Beyoncé była pierwszą kobietą, która wystąpiła w roli headlinera (jednego z głównych wykonawców) na scenie-piramidzie Glastonbury Festival od ponad dwudziestu lat^[93]. Następnie Knowles zaśpiewała podczas kolejnych dwóch wielkich festiwali w Wielkiej Brytanii: 9 lipca pojawiła się na scenie T in the Park w Szkocji, zaś dzień później wystąpiła na Oxegen w Irlandii^[95][96].

Beyoncé podczas jednego z koncertów w ramach 4 Intimate Nights with Beyoncé, w sierpniu 2011 roku

W sierpniu 2011 roku Beyoncé wystąpiła podczas serii czterech koncertów specjalnych – 4 Intimate Nights with Beyoncé, w nowojorskim Roseland Ballroom^[97]. Podczas każdego z nich, odbywających się w dniach 14, 16, 18 i 19 sierpnia, wokalistka prezentowała cały materiał z 4, a także pojedyncze utwory z jej wcześniejszych albumów.

Podczas gali MTV Video Music Awards 2011, która odbyła się 28 sierpnia, Beyoncé ogłosiła na czerwonym dywanie, że spodziewa się swojego pierwszego dziecka^[98]. Wiadomość ta została tej samej nocy oficjalnie potwierdzona przez reprezentantów wokalistki^[99]. Na początku listopada 2011 roku witryna Saucytime.com okrzyknęła wokalistkę najlepiej opłacanym na minutę artystą świata, jako że za prywatny, złożony z pięciu utworów występ na wyspie Saint-Barthélemy w noc sylwestrową 2010 roku miała otrzymać 1,25 miliona funtów, co dawało 71 040 funtów wynagrodzenia za każdą minutę, jaką spędziła na scenie^[100]. W listopadzie, Beyoncé otrzymała dwie nominacje do nagród Grammy, w kategoriach: Best Rap/Sung Collaboration za „Party” oraz Best Long Form Music Video za I Am... World Tour^[101].

W maju 2012 roku Beyoncé wyróżniona została przez magazyn Forbes na 14. miejscu listy najbardziej wpływowych matek świata^[102]. W tym samym miesiącu wokalistka otrzymała nagrodę dla najlepszego autora od grona New York Association of Black Journalists za tekst „Eat, Play, Love”, który ukazał się w lipcu 2011 roku na łamach magazynu Essence, i który opowiadał o jej dziewięciomiesięcznej przerwie od muzyki w 2010 roku^[103]. Również w maju Knowles powróciła, po raz pierwszy od czasu narodzin Blue Ivy, na scenę, podczas czterodniowej rewii Revel Presents: Beyoncé Live w Revel Atlantic City w Atlantic City^[104]. W październiku 2012 ogłoszono, że Beyoncé będzie gwiazdą halftime show podczas Super Bowl XLVII, rozegranego 3 lutego 2013 roku na stadionie Mercedes-Benz Superdome w Nowym Orleanie^[105]. W grudniu 2012 roku Knowles, we współpracy z licznym gronem innych gwiazd muzyki i filmu, wzięła udział w kampanii na rzecz akcji Demand a Plan, czyli wielopartyjnej inicjatywy grupy 950 burmistrzów amerykańskich miast oraz polityków. Jej celem było skłonienie rządu federalnego do podjęcia tematu zmiany przepisów dotyczących prawa do posiadania broni, w odpowiedzi na strzelaninę w jednej ze szkół w mieście Newtown^[106].

2013–2015: Beyoncé i „The Mrs. Carter Show World Tour”

Beyoncé wraz z duetem tanecznym Les Twins podczas koncertu w ramach trasy The Mrs. Carter Show w Montrealu w 2013 roku

21 stycznia 2013 roku wokalistka wykonała Hymn Stanów Zjednoczonych Ameryki podczas drugiej inauguracji Baracka Obamy na stanowisko Prezydenta Stanów Zjednoczonych, która odbyła się w waszyngtońskim United States Capitol^[107]. CNN poinformował, że jej występ podczas uroczystości „był najczęściej komentowanym wydarzeniem na Facebooku” tamtego dnia^[108]. Krótko po tym, sierżant Kristin DuBois z US Marine Band przyznała, że Beyoncé nie była w stanie systematycznie uczestniczyć w próbach muzycznych z zespołem, i dlatego podjęto decyzję, że w trakcie uroczystości odtworzony zostanie nagrany wcześniej przez orkiestrę podkład muzyczny^[109]. Podczas konferencji prasowej przed finałem Super Bowl XLVII 31 stycznia 2013 roku, Knowles potwierdziła, że podczas ceremonii wykorzystano właśnie taką wersję podkładu.

3 lutego 2013 roku Beyoncé wystąpiła podczas halftime show Super Bowl XLVII, rozgrywanego na stadionie Mercedes-Benz Superdome w Nowym Orleanie. Wokalistka, ubrana przez Rubina Singera, wykonała medley utworów ze swojej kariery^[110]. Jej halftime show zostało pozytywnie przyjęte przez odbiorców; witryna ABC News stwierdziła, że „użytkownicy Twittera i Facebooka oszaleli podczas jej występu, a gdy na scenie dołączyły do niej Kelly i Michelle, wielu zareagowało wręcz histerycznie”^[111]. Wedle danych serwisu Twitter, tuż przed jej występem, w trakcie oraz krótko po, w sieci opublikowano 749 tysięcy tweetów o Beyoncé, zaś podczas całego wieczoru liczba ta przekroczyła 6 milionów^[111].

16 lutego na antenie HBO premierę miał film dokumentalny poświęcony Knowles, Life is But a Dream^[112]. Dokument, za którego produkcję i reżyserię odpowiadała sama wokalistka, zawiera archiwalne materiały z jej dzieciństwa, zapisy prób przed koncertami i sesji nagraniowych w studio, ukazuje jej rolę jako matki i biznesmenki oraz próby balansowania pomiędzy karierą a życiem rodzinnym, a w tym powrót na scenę po narodzinach córki^[113]. Telewizyjna premiera filmu zgromadziła przed odbiornikami 1,8 miliona widzów, co stanowi największą oglądalność spośród wszystkich produkcji dokumentalnych HBO od co najmniej 2004 roku, kiedy to Nielsen zaczął badać rynek w obecnej formule^[114].

Z kolei 24 maja 2013 roku odbyła się premiera filmu animowanego 3D Tajemnica zielonego królestwa, w którym Knowles użyczyła głosu postaci królowej Tary^[115]. Na potrzeby produkcji wokalistka nagrała ponadto utwór „Rise Up”, napisany we współpracy z Sią.

15 kwietnia 2013 roku, występem w serbskim Belgradzie, Knowles rozpoczęła światową trasę koncertową The Mrs. Carter Show World Tour, która obejmowała 123 koncerty na całym świecie^[116]. W maju zaś wokalistka nagrała wraz z raperem André 3000 cover piosenki „Back to Black” Amy Winehouse, który został następnie wydany na ścieżce dźwiękowej filmu Wielki Gatsby.

Potwierdzając prace nad nowym albumem, Beyoncé opublikowała w marcu 2013 roku fragment utworu „Bow Down / I Been On”^[117]. Kolejna nowa ścieżka, „Grown Woman”, pojawiła się w reklamie Pepsi^[118][119], zaś „Standing on the Sun” wykorzystano w reklamach marek H&M i L’Oreal^[120][121]. W międzyczasie Knowles pojawiła się gościnnie wraz z Michelle Williams w utworze „You Changed”, wydanym na płycie Talk a Good Game Kelly Rowland^[122]. Następnie, z raperami 2 Chainz i The-Dream, nagrała piosenkę „Turnt”, wydaną na płycie tego ostatniego, zatytułowanej IV Play^[123]. Beyoncé pojawiła się również na kolejnym wydawnictwie swojego męża Jaya-Z – Magna Carta... Holy Grail, w utworze „Part II (On the Run)”, a także w ścieżkach „Tom Ford” i „BBC”, w których wystąpiła pod przydomkiem Third Ward Trill^[124].

13 grudnia 2013 roku, Knowles zupełnie niespodziewanie opublikowała za pośrednictwem iTunes swoją piątą płytę, zatytułowaną Beyoncé. W momencie premiery zyskała ona miano „wizualnej”, jako że każdej z piosenek towarzyszył wideoklip. Album zadebiutował na szczycie listy Billboard 200, a jego sześciodniowa sprzedaż na świecie wyniosła milion kopii^[125]. Trzydniowa sprzedaż światowa Beyoncé osiągnęła natomiast poziom 828,773 egzemplarzy, dzięki czemu wydawnictwo dzierży tytuł najszybciej sprzedającej się płyty w historii iTunes^[126][127]. Sama wokalistka stała się ponadto pierwszą kobietą w historii, której pięć kolejnych albumów debiutowało na 1. miejscu listy Billboard 200^[127]. „XO” i „Drunk in Love” (z udziałem Jaya-Z) wydane zostały 16 i 17 grudnia jako główne single promujące płytę. Muzycznie album przedstawia nieco mroczniejsze, nieeksplorowane przez nią wcześniej muzycznie tematy, takie jak bulimia, depresja poporodowa, a także obawy i niepewności co do małżeństwa i macierzyństwa^[128]. Singiel „Drunk in Love” zadebiutował na miejscu drugim listy Billboard Hot 200^[129].

W kwietniu 2014 roku Beyoncé oraz Jay-Z ogłosili trasę On the Run. Była to pierwsza tego typu seria wspólnych występów pary^[130]. 24 sierpnia artystka została uhonorowana nagrodą Video Vanguard Award podczas MTV Video Music Awards, otrzymała także statuetki w trzech kategoriach: Najlepsze wideo z przekazem społecznym oraz Najlepsza Kinematografia za „Pretty Hurts” oraz Najlepszą Kolaborację za „Drunk in Love”^[131]. W listopadzie magazyn Forbes ogłosił Beyoncé po raz drugi z rzędu najlepiej zarabiającą kobietą w przemyśle muzycznym; jej majątek powiększył się o 115 milionów dolarów, ponad dwukrotnie więcej niż w roku poprzednim. Album Beyoncé doczekał się reedycji w formie edycji platynowej; box setu zawierającego zupełnie nowe utwory. Według Międzynarodowej Federacji Przemysłu Fonograficznego (IFPI) w przeciągu ostatnich 19 dni 2013 roku album sprzedał się w łącznym nakładzie 2.3 miliona kopii, co uczyniło go dziesiątym najlepiej sprzedającym się krążkiem tego roku^[132]. Był również jednym z dwudziestu najlepiej sprzedających się albumów roku 2014^[133]. Do listopada 2014 Beyoncé sprzedała się łącznie w pięciu milionach kopii, a do marca 2015 roku wygenerowała ponad miliard odtworzeń^[134].

Podczas 57th Annual Grammy Awards Beyoncé nominowana została w sześciu kategoriach, ostatecznie otrzymując statuetki w trzech; Najlepszy Występ R&B i Najlepszą Piosenkę R&B za „Drunk in Love” oraz Najbardziej Zróżnicowany Muzycznie Album za Beyoncé^[135]. Była nominowana także w kategorii Album Roku, jednak nagrodę otrzymał Beck za album Morning Phase^[136].

2016–2018: Lemonade i Everything Is Love

Beyoncé podczas występu na Super Bowl 50, luty 2016

6 lutego 2016 roku Beyoncé wydała singiel „Formation” wraz z teledyskiem na platformie streamingowej Tidal; piosenka została udostępniona do pobrania za darmo^[137]. Po raz pierwszy wystąpiła z nim na żywo podczas NFL Super Bowl 50 halftime show. Od początku wzbudził kontrowersje, ponieważ zawierał odniesienia do 50 rocznicy założenia Partii Czarnych Panter, mimo iż Narodowa Liga Futbolowa kategorycznie zabrania jakichkolwiek powiązań politicznych w trakcie występów^{[138][139][140]}. Chwilę po jego zakończeniu piosenkarka ogłosiła swoją światową trasę The Formation World Tour, który uwzględniał koncerty w Północnej Ameryce oraz Europie^[141][142]. Show zakończyło się 7 października, podczas którego za scenę zaprosiła swojego męża Jaya-Z, Kendricka Lamara oraz Serenę Williams^[143]. Trasa została nagrodzona statuetką za Trasę Roku podczas 44th American Music Awards^[144].

6 kwietnia 2016 opublikowała krótki klip zwiastujący projekt zatytułowany Lemonade^[145]. Okazał się nim być godzinny film który swoją premierę miał na kanale HBO. 23 kwietnia 2016 został wydany szósty album studyjny pod tytułem Lemonade^[146]. Album znalazł się na pierwszym miejscu listy US Billboard 200, czyniąc Beyoncé pierwszym artystą w historii Billboardu, który zadebiutował na pierwszym miejscu na liście w przypadku każdego albumu^[147]. Wszystkie utwory albumu znalazły się na liście BillboardHot 100^[148]. Był to trzeci najlepiej sprzedający się album w 2016 roku w USA z 1,554 milionami sprzedanych egzemplarzy, a także najlepiej sprzedający się album na świecie z globalną sprzedażą 2,5 miliona w ciągu roku^[149][150].

Lemonade uzyskało uznanie magazynu Rolling Stone, który umieścił Lemonade na pierwszym miejscu w zastawieniu najlepszych albumów w 2016 roku^[151]. Krążek był nominowany w 11 kategoriach podczas MTV Video Music Awards 2016^[150]. Na 59. rozdaniu nagród Grammy w lutym 2017, Lemonade otrzymało 2 nagrody (pośród 9 nominacji)^[152].

We wrześniu 2017 roku Beyoncé współpracowała z J Balvinem i Willym Williamem, przy remiksie utworu „Mi Gente „. Piosenkarka przekazała cały dochód ze sprzedaży piosenki na pomoc osobom poszkodowanym w wyniku huraganu Harvey i huraganu Irma w Teksasie, Meksyku, Portoryko i innych wyspach karaibskich^[153]. 10 listopada Eminem wydał” Walk on Water „z Beyoncé^[154]. 30 listopada Ed Sheeran ogłosił, że Beyoncé pojawi się w remiksie jego piosenki” Perfect „. Utwór „Perfect Duet” został wydany 1 grudnia 2017 roku i osiągnął pierwsze miejsce w rankingach USA^[155][156]. Wraz z Jaz -Z stworzyła piosenkę „Family Feud”, które znalazła się na płycie 4:44. Wspólnie z mężem oraz DJ Khaled nagrała piosenkę „Top Off”, która znalazła się w albumie Father of Asahd.

14 kwietnia 2018 roku Beyoncé zagrała na festiwalu Coachella. Początkowo do tego wydarzenia miało dojść w 2017 roku, jednak piosenkarka zrezygnowała z występu, z powodu obaw lekarzy dotyczących jej ciąży^[157]. Jej występ z 14 kwietnia, w którym wzięło udział 125 000 festiwalowiczów, został natychmiast doceniony, a wiele mediów określiło go jako historyczny. Występ stał się najczęściej oglądanym występem na żywo Coachella i najczęściej oglądanym występem na żywo w YouTube wszech czasów^[158][159].

6 czerwca 2018 roku Beyoncé i jej mąż Jay-Z rozpoczęli trasę On the Run II w Cardiff w Wielkiej Brytanii. Dziesięć dni później, podczas ostatniego występu w Londynie, para zaprezentowała album Everything Is Love, wspólny album studyjny. Album znalazł się na drugim miejscu na US Billboard 200, z 123.000 egzemplarzy ekwiwalentu albumu, z czego 70 000 to sprzedaż samych albumów. 2 grudnia 2018 r. Beyoncé wraz z Jay-Z wystąpiły na festiwalu Global Citizen Festival: Mandela 100, który odbył się na stadionie FNB w Johannesburgu w RPA.

2019–2021: Homecoming, The Lion King i Black Is King

Beyoncé w 2020

17 kwietnia 2019 został wydany film, film dokumentalny i koncertowy Homecoming, który skupiaj się na historycznych występach Beyoncé na Coachelli w 2018 roku^[160]. Wraz z filmem doszło do opublikowania album koncertowego Homecoming: The Live Album^[161]. Produkcja filmowa otrzymała sześć nominacji do Emmy Awards^[162].

9 lipca 2019 miała miejsce premiera adaptacji filmu Król Lew, w której produkcję zaangażowała się Beyoncé. Artystka użyczyła głosu jednej z głównych postaci Bajki – Nali^[163]. Dodatkowo była jednym z autorów ścieżki dźwiękowej wykonując cover piosenki „Can You Feel the Love Tonight”^[164]. 19 lipca wydała The Lion King: The Gift, czyli album zawierający piosenki z filmu, w tym singiel „Spirit”, który otrzymał nominację do Złotego Globu^[165][166].

29 kwietnia 2020 roku Beyoncé pojawiła się na remiksie utworu Megan Thee Stallion „Savage „. Piosenka osiągnęła najwyższy poziom na liście Billboard Hot 100, będąc jedenastą piosenkę Beyoncé, która osiągnęła taki wynik^[167]. 19 czerwca 2020 roku Beyoncé wydała singiel” Black Parade”^[168].

31 lipca 2020 doszło do premiery filmu muzycznego Black is King, którego reżyserem, producentem i scenarzystą była Beyoncé. Piosenka z filmu „Black Parade” zdobyła nagrodę Grammy, zaś sam film został nagrodzony Nagrodą Emmy^[169].

W 2021 roku Beyoncé wydała piosenkę pod tytułem „Be Alive”^[170]. Piosenka znalazła się na ścieżce dźwiękowej do filmu King Richard i otrzymała nominację do Oscara w kategorii „najlepsza piosenka oryginalna”^[171].

2022: Renaissance

W czerwcu 2022 Beyonce ogłosiła, że 27 lipca wyda swój siódmy album studyjny zatytułowany Renaissance^[172]. Pierwszy singiel promocyjny „Brake My Soul”, został wydany 21 czerwca 2022 roku^[173].

Styl artystyczny

Muzyka i głos

Skala mezzosopranowego głosu Beyoncé wynosi cztery oktawy^[174]. Jon Pareles z The New York Timesa skomentował, że Knowles posiada głos, który definiował zespół, opisując go jako „jedwabisty, lecz cierpki, uparcie trzepoczący, z rezerwą soulowego beltingu”^[175]. Stosowany przez nią belting, czyli przeciąganie rejestru piersiowego, wymaga mocnej przepony, przez co niewiele wokalistek operuje tą techniką, a do nielicznej grupy należą m.in.: Christina Aguilera, Leona Lewis oraz Mariah Carey^[176][177]. James Anthony z The Guardian określił głos Knowles jako „szybki i charakterystyczny, z niemal czkającą techniką wokalną”^[22]. Chris Richards z Washington Post stwierdził^[178]:

Magazyn Cove umieścił Knowles na 7. miejscu listy 100 najlepszych wokalistek, przyznając jej 48/50 punktów, bazujących na różnych kryteriach^[179]. Ze względu na wykorzystywanie melizmatu artystka porównywana jest do Mariah Carey, której wokal często pozostawia w tle melodię i zbacza z linii melodycznej^[180].

Muzyka tworzona przez Knowles to generalnie contemporary R&B, do którego dodawane są często elementy popu, funku, hip hopu oraz soulu^[181]. Podczas gdy Beyoncé nagrywa niemal wyłącznie anglojęzyczne utwory, w jej twórczości znajduje się również kilka hiszpańskojęzycznych piosenek, które pochodzą głównie z reedycji albumu B’Day. Wokalistka uczyła się tegoż języka w szkole, jednak, jak przyznała, obecnie zna jedynie kilka hiszpańskich słów. Dlatego przed nagraniem hiszpańskojęzycznych wersji utworów na B’Day fonetycznej wymowy uczył ją producent Rudy Perez^[61].

Knowles wykonująca „Listen” z filmu Dreamgirls podczas The Beyoncé Experience w 2007 roku

Produkcja i pisanie tekstów

Od czasów Destiny’s Child Knowles pozostaje artystycznie zaangażowana w swoją karierę^[17]. Wymieniana jest jako współautorka większości piosenek zespołu, a także solowych utworów. Beyoncé znana jest z pisania tekstów opartych na własnych emocjach oraz, przede wszystkim, poruszających temat empowermentu kobiet, przez co została okrzyknięta symbolem niezależności kobiet^{[182][183][184]}. Jednakże w jednym z wywiadów przyznała, że „posiadanie Jaya-Z w życiu zmieniło jej wyobrażenia o tym, jak kobiety i mężczyźni powinni się do siebie odnosić”^[185]. Część utworów wokalistki jest autobiograficzna, inspirowana prywatnymi doświadczeniami lub przeżyciami bliskich jej osób^[186]. Dokonania Knowles jako autorki tekstów zostały docenione w 2001 roku na gali ASCAP Music Awards, kiedy to otrzymała nagrodę dla tekściarza roku. Stała się pierwszą Afroamerykanką, a zarazem drugą kobietą w historii, która zdobyła tę statuetkę^[8][21][186].

Poza tym Knowles jest współproducentką większości projektów, w które była zaangażowana. Jej udział nie obejmował jednak formowania beatów, tylko zazwyczaj skupiał się na wymyślaniu melodii oraz pomysłów, którymi dzieliła się ze współpracownikami^[187]. W 2006 roku na szczycie Billboard Hot 100 uplasowały się trzy single, których współautorką była Beyoncé („Irreplaceable”, „Grillz” zawierający sample „Soldier” oraz „Check on It”). Stała się tym samym trzecią kobietą w historii, która tego dokonała, po Carole King (1971) i Mariah Carey (1991). W sumie, wraz z Diane Warren, zajmuje 3. miejsce ze względu na liczbę utworów, w których pisaniu brała udział, i które zajęły 1. pozycję Hot 100^[188].

Inspiracje artystyczne

Beyoncé wyróżnia Michaela Jacksona jako swoją największą muzyczną inspirację i idola^[189]. Knowles uznaje również Dianę Ross za jedną z postaci, która ma bardzo duży wpływ na jej twórczość, uważając ją za „artystkę kompletną: świetną aktorkę, dobrą wokalistkę i piękną, elegancką kobietę, która jako jedna z nielicznych piosenkarek zdołała przebić się do kina na wysokim poziomie”^[190]. Whitney Houston jest jej kolejną idolką; Beyoncé przyznała, że to Houston zainspirowała ją, by dążyć do realizacji muzycznych celów^[191]. Do innych artystów, którzy mają wpływ na twórczość Knwoles należą: Cher^[192], Tina Turner^[193], Prince^[194], Lauryn Hill^[190], Aaliyah^[195], Mary J. Blige^[196], Janet Jackson^[197], Anita Baker i Rachelle Ferrell^[190]. Beyoncé przyznała, że to wokal Mariah Carey i jej utwór „Vision of Love” przyczynił się do tego, że jako dziecko zaczęła uczyć się śpiewu i zapoczątkował jej drogę do kariery muzycznej^[198]. Knowles wielokrotnie mówiła ponadto, że w gronie inspirujących ją postaci ważne miejsce zajmują Oprah Winfrey, którą opisała jako „definicję silnej kobiety”, a także pierwsza dama Michelle Obama^[190][199].

Wiele motywów oraz stylów muzycznych na drugim albumie solowym Knowles, B’Day (2006), było inspirowanych jej rolą w filmie Dreamgirls (2006)^[200]. Jak przyznała, Beyoncé chciała wyprodukować płytę, której tematem nadrzędnym byłyby feminizm oraz empowerment kobiet^[201]. Inspiracją w tworzeniu B’Day była również postać Josephine Baker^[202]. Knowles oddała jej hołd podczas koncertu Fashion Rocks w 2006 roku, wykonując utwór „Déjà Vu” w charakterystycznej dla Baker mini-spódniczce ze sztucznych bananów^[203]. Przy nagrywaniu I Am... Sasha Fierce (2008) największą inspirację dla Beyoncé stanowili Jay-Z i Etta James; ich wpływy sprawiły, że wokalistka dążyła do eksploracji różnych gatunków i stylów muzycznych^[204]. Z kolei w przypadku albumu 4 (2011), Knowles wyróżniła szereg inspiracji, z których czerpała kompletując płytę; należał do nich Fela Kuti, Earth, Wind & Fire, DeBarge, Lionel Richie, Teena Marie i R&B lat 90., a także, w nieco mniejszym stopniu, twórczość Jaya-Z, The Jackson 5, New Edition, Adele, Florence and the Machine oraz Prince’a^[205][206].

Wpływ na innych artystów

Wielu artystów wymienia Beyoncé i jej prace jako inspiracja w tym: Taylor Swif^[207], Nicki Minaj^[208], Frank Ocean^[209], Jay-Z, Lady Gaga^[210], Adele^[211], Ariana Grande^[212], Paul McCartney^[213], Garth Brooks^[214], Britney Spears^[212], Miley Cyrus^[215], Sam Smith^[212] Olivia Rodrigo^[216], Selena Gomez^[212], Alexandra Burke^[217] i Roksana Węgiel^[218].

Beyoncé zdobyła powszechne uznanie w gronie artystów i osób publicznych. Lady Gaga wyznała w programie specjalnym MTV^[210]:

Adele podczas wywiadu mówiła o Beyoncé^[211]:

Nicole Scherzinger powiedziała^[219]:

Moda

Jak przyznała Beyoncé: „lubię ubierać się seksownie i traktować siebie jak damę”, jednak jednocześnie podkreśliła, że stroje, które nosi podczas koncertów „są przeznaczone wyłącznie na scenę”^[220]. W swoje wideoklipy wokalistka stara się wplatać elementy artystyczne; według włoskiego projektanta Roberto Cavalliego, podczas występów Knowles wykorzystuje różne style i harmonizuje je z muzyką^[221]. Album B’Day Anthology ukazywał wiele modowych wariacji, od klasyki, do kostiumów prosto z wybiegów^[222]. W 2002 roku wydana została książka autorstwa Tiny Knowles, Destiny’s Style: Bootylicious Fashion, Beauty and Lifestyle Secrets from Destiny’s Child, w której zawarła swoje przemyślenia, jaki wpływ miała moda na sukces Destiny’s Child^[223].

W 2007 roku magazyn People uznał Beyoncé za najlepiej ubraną postać show-biznesu^[224].

Wizerunek

Wizerunek sceniczny

Knowles podczas koncertu w ramach trasy The Beyoncé Experience, z jej zespołem koncertowym Suga Mama

W 2008 roku Knowles przedstawiła swoje alter ego, Sashę Fierce, która reprezentowała bardziej agresywną, seksowną i pewną siebie stronę wokalistki. W wywiadzie z Entertainment Weekly zaznaczyła, że alter ego przeznaczone jest „wyłącznie na scenę”^[225]. Charakterystycznym elementem stroju Sashy Fierce jest metalowa rękawiczka. W lutym 2010 roku, w rozmowie z magazynem Allure wokalistka przyznała, że to koniec z Sashą Fierce^[226].

W 2006 roku zadebiutował zespół koncertowy Beyoncé, Suga Mama, złożony wyłącznie z kobiet^[227]. Po raz pierwszy grupa towarzyszyła Knowles na scenie podczas gali BET Awards, po czym pojawiła się w teledyskach do „Irreplaceable” i „Green Light”^[61]. Poza tym Suga Mama występowała z wokalistką podczas tras koncertowych, w tym The Beyoncé Experience oraz I Am... Tour.

Tygodnik Michigan Chronicle pochwalił w artykule „Born to Entertain” zachowanie sceniczne Knowles^[228]. The New York Times stwierdził, że „w jej silnym pragnieniu zajmowania się muzyką jest zapierająca dech elegancja”^[229]. Renee Michelle Harris z South Florida Times napisała^[230]:

Krytycy uznali również koncertowe wystąpienia artystki. Jim Farber z The Daily News napisał^[231]:

Stephanie Classen ze Star Phoenix zadeklarowała^[232]:

Wizerunek publiczny

Beyoncé w 2008 roku

Jako jedna z najpopularniejszych czarnoskórych osobowości w Stanach Zjednoczonych, Knowles często spotykała się z krytyką własnej osoby, która jednak została uznana przez niektórych za przejawy rasizmu oraz seksizmu^[233]. Dziennikarz Touré z magazynu Rolling Stone napisał, że od czasu premiery Dangerously in Love „[Beyoncé] stała się symbolem seksu à la Halle Berry”^[234].

W 2007 roku Knowles zdobiła okładkę Sports Illustrated Swimsuit Issue, stając się pierwszą w historii nie-modelką i nie-atletką, która tego dokonała. Jednocześnie była drugą Afroamerykanką, która znalazła się na pierwszej stronie magazynu, po Tyrze Banks^[44]. W tym samym roku fotografie Beyoncé pojawiły się w gazetach i na billboardach na terenie całych Stanów Zjednoczonych, i ukazywały ją trzymającą w dłoni antyczną lufkę. Zdjęcie, pochodzące z sesji zdjęciowej do albumu B’Day, wywołało odzew grup przeciwnych paleniu, które uznały, że wokalistka nie musiała wykorzystywać lufki, aby „wyglądać bardziej wyrafinowanie”^[235].

24 kwietnia 2009 roku Knowles pojawiła się w programie CNN Larry King Live, gdzie ujawniła bardziej polityczną stronę osobowości, rozmawiając o poważniejszych kwestiach, począwszy od występu na inauguracji Baracka Obamy, aż do rasizmu, którego doświadczyła będąc Afroamerykanką^[236]. Podczas rozmowy przyznała między innymi, że śpiewanie do pierwszego tańca Obamów było jednym z najważniejszych momentów jej kariery^[236]. Beyoncé wychowała się w religijnej społeczności, co miało wpływ na jej dorosłe życie. W rozmowie dla programu CBS 60 Minutes przyznała, że modli się przed każdym koncertem^[237].

We wrześniu 2010 roku Knowles zadebiutowała na wybiegu, biorąc udział w pokazie Toma Forda, prezentującym jego kolekcję na sezon wiosna/lato 2011^[238]. W lutym 2011 roku Los Angeles Times umieścił Beyoncé na miejscu 25. listy najpiękniejszych kobiet świata filmu^[239]. Miesiąc później wokalistka zdobiła okładkę francuskiego magazynu o modzie, L'Officiel; wydanie to honorowało 90. rocznicę powstania pisma, stanowiąc jednocześnie hołd wobec nigeryjskiego muzyka Fela Kutiego^[240]. Twarz Beyoncé została pomalowana na kolor czarny i ozdobiona ludowym makijażem, co spotkało się z krytyką ze strony mediów^[240]. Oświadczenie przedstawiciela magazynu mówiło, że stylizacja Knowles była „daleka od olśniewającej Sashy Fierce” i „stanowiła powrót do jej afrykańskich korzeni”^[240]. Beyoncé została umieszczona na 33. miejscu zestawienia 100 najseksowniejszych kobiet wszech czasów według magazynu Men’s Health^[241]. W 2012 roku People wyróżnił Knowles tytułem najpiękniejszej kobiety świata^[242], zaś magazyn Complex mianem „najgorętszej” wokalistki wszech czasów^[243]. Z kolei w styczniu 2013 roku GQ umieścił Knowles na szczycie listy 100 najseksowniejszych kobiet XXI wieku, nadając jej ponadto tytuł Miss Millennium^[244][245].

Działalność biznesowa i produkty

House of Deréon

W 2005 roku Beyoncé założyła wraz z matką Tiną dom mody House of Deréon. Styl oraz koncepcja ubrań inspirowana jest trzema pokoleniami kobiet w ich rodzinie, zaś część nazwy – „Deréon” stanowi hołd wobec babci Knowles, Agnèz Deréon^[246][247]. Marka posiada sklepy na terenie Stanów Zjednoczonych oraz Kanady^[247]. W 2004 roku Beyoncé i Tina powołały do życia również Beyond Productions, firmę zajmującą się menedżmentem oraz licencjonowaniem House of Deréon^[248].

Logo marki House of Deréon

Odzież House of Deréon wykorzystana została w grze Style Savvy na Nintendo DS, którą promowała Knowles^[249].

W lipcu 2009 roku Beyoncé i jej matka wprowadziły na rynek nową markę, Sasha Fierce for Deréon, której grupą docelową była młodzież. Kolekcja dostępna była w sklepach Macy's i Dillard's, a także Jimmy Jazz oraz Against All Odds^[250]. W maju 2010 roku Knowles porozumiała się z siecią odzieżową C&A; na mocy umowy na specjalnych warunkach, w brazylijskich sklepach C&A zadebiutowała wyłącznościowa kolekcja Deréon by Beyoncé for C&A^[251].

Współprace z markami

W 2002 roku Beyoncé podpisała kontrakt z Pepsi, zakładający udział w reklamach telewizyjnych, radiowych oraz drukowanych napoju^[252]. Wokalistka została włączona do kampanii promocyjnej, aby zwiększyć potencjalne grono odbiorców o nowe grupy wiekowe^[253]. W reklamie telewizyjnej z 2004 roku, która utrzymana była w stylu gladiatorskim, Knowles pojawiła się u boku Britney Spears, Pink oraz Enrique Iglesiasa. Następnego roku do tego grona dołączyli Jennifer Lopez i David Beckham, a nowa kampania ukazywała gwiazdy w roli samurajów^[254].

W grudniu 2012 roku ogłoszono, że Knowles zawarła kontrakt reklamowy z marką Pepsi opiewający na kwotę 50 milionów dolarów. Jak poinformował The New York Times, umowa zakłada udział wokalistki w standardowych akcjach promocyjnych pokroju spotów reklamowych, a ze strony marki, wielomilionowe wsparcie dla wybranych projektów Beyoncé^[255]. Tuż po jej występie podczas Super Bowl 3 lutego 2013 roku, premierę będzie miała globalna reklama Pepsi z udziałem wokalistki, zatytułowana Live for Now; będzie to jednocześnie piąty spot tej marki z Knowles od czasu 2002 roku. Wizerunek Beyoncé pojawi się ponadto między innymi na limitowanej edycji puszek napoju Pepsi, które zadebiutują na rynku europejskim w marcu 2013 roku^[255].

Pod koniec 2007 roku Beyoncé została twarzą perfum Emporio Armani Diamonds^[256]. Utrzymana w stylu retro i zarejestrowana w formacie monochromatycznym reklama ukazywała wokalistkę w srebrnej, opalizującej niczym diamenty sukni, która na tle orkiestry śpiewała własną wersję klasyka „Diamonds Are a Girl’s Best Friend”^[257]. Według New York Post, wyboru dokonał osobiście Giorgio Armani^[258]

Knowles reklamowała również produkty kosmetyczne oraz perfumy. Odkąd ukończyła 18 lat współpracowała z firmą L’Oréal, a w 2003 roku podpisała z nią oficjalny kontrakt, opiewający na kwotę miliona dolarów^[259][260]. W 2004 roku wokalistka wyprodukowała we współpracy z marką Tommy Hilfiger sygnowany przez siebie zapach True Star. Jako część wkładu w produkt, Beyoncé nagrała cover utworu „Wishing on a Star” do reklam telewizyjnych perfum^[261].

W 2007 roku Knowles podpisała kontrakt reklamowy z firmą Samsung i stała się twarzą telefonu muzycznego F300^[262]. Wokalistka pojawiła się w reklamach telewizyjnych produktu, a także wystąpiła na kilku promocyjnych koncertach^[262]. Kilkanaście tygodni później Samsung wyprodukował limitowaną edycję modelu, zwaną B’Phone’em, stworzoną we współpracy z Beyoncé^[263]. B’Phone’a od wersji oryginalnej, oprócz parametrów technicznych, odróżniał m.in. burgundowo-złoty kolor, a także indywidualny dostęp do materiałów koncertowych oraz muzycznych z repertuaru Knowles^[263].

Perfumy Beyoncé

W 2010 roku premierę miały pierwsze perfumy Knowles, Heat^[264]. W ciągu pierwszej godziny sprzedano 72 tysiące flakonów, czyli 1200 buteleczek na minutę, zaś sam Heat stał się najpopularniejszym zapachem w Stanach Zjednoczonych^[265][266]. Po pierwszym miesiącu dostępności w Macy's, dochód ze sprzedaży Heat wyniósł ponad 3 miliony dolarów^[267]. Według ekspertów rynku, w pierwszym roku produkcji Heat mógł przynieść zyski w wysokości 100 milionów dolarów^[268][269]. 14 lutego 2011 roku premierę miały drugie perfumy Beyoncé – Heat Rush, stanowiące siostrzany zapach Heat. Z kolei we wrześniu tego samego roku w sklepach zadebiutowały trzecie perfumy Knowles, Pulse. W 2013 roku, z okazji rozpoczęcia trasy koncertowej The Mrs. Carter Show, na rynku pojawiła się limitowana wersja Heat^[270]. W sumie, sześć różnych edycji Heat pozostaje najlepiej sprzedającym się zapachem stworzonym przez osobę z show-biznesu, z zyskami ze sprzedaży przekraczającymi 400 milionów dolarów^[271].

Działalność filantropijna

Survivor Foundation

Knowles, jej rodzice oraz siostra, a także Kelly Rowland założyli w 2005 roku Survivor Foundation. Fundacja powstała z myślą o ofiarach huraganu Katrina oraz ludziach zmuszonych do ewakuacji z obszaru podległego Houston, który nawiedziły sztormy^[8]. Poza tym Beyoncé ofiarowała 100 tysięcy dolarów Gulf Coast Ike Relief Fund, organizacji wspierającej poszkodowanych w wyniku huraganu Ike^[272]. Od tego czasu Survivor Foundation rozszerzyła działalność o pomoc ludziom, którzy ucierpieli we wszelkiego rodzaju katastrofach, a także wsparcie w indywidualnych przypadkach, zwłaszcza osób chorych na HIV/AIDS oraz bezdomnych^[273]. Fundacja przeznaczyła ponad 2,5 miliony dolarów na różne cele w Houston, jednak jej działalność obejmuje całe Stany Zjednoczone^[273]. Wśród inicjatyw Survivor Foundation są m.in.: doroczny karnawał świąteczny, Knowles-Rowland Center oraz Temenos Place Apartments, czyli 43-piętrowy budynek w Houston, przeznaczony dla rodzin, które ucierpiały po naturalnych katastrofach^[273]. Koszt budowy obiektu wyniósł 4,7 miliony dolarów, z czego ok. 1,7 miliona przeznaczyły na ten cel Beyoncé oraz Kelly^[273].

Jako przedstawicielka Survivor Foundation, Beyoncé odwiedziła Etiopię, gdzie gościła w lokalnych sierocińcach oraz brała udział w sadzeniu drzew, części kampanii Two Trees for 2000^[273]. Podczas trasy koncertowej The Beyoncé Experience w 2006 roku, wokalistka zorganizowała kilka zbiórek żywności, przy okazji występów w: Houston (14 lipca), Atlancie (20 lipca), Waszyngtonie (9 sierpnia), Toronto (15 sierpnia), Chicago (18 sierpnia) oraz Los Angeles (2 września)^[274]. Akcja przeprowadzona była we współpracy z pastorem Rudym Rasmusem, Survivor Foundation i Capital Area Food Bank, największym non-profitowym bankiem żywności w Waszyngtonie^[274].

Inicjatywy charytatywne

W 2005 roku producent muzyczny David Foster, jego córka Amy Foster-Gillies oraz Knowles napisali utwór „Stand Up for Love”, który posłużył jako oficjalny hymn Międzynarodowego Dnia Dziecka. Wydarzenie to odbywa się dorocznie, 20 listopada, a w jego trakcie prowadzone są akcje mające na celu zbieranie funduszy oraz informowanie ludzi o problemach, które dotykają dzieci na całym świecie^[8][275]. W 2008 roku Beyoncé nagrała z kilkoma innymi wokalistkami, a w tym m.in.: Mariah Carey, Leoną Lewis, Rihanną i Mary J. Blige, „Just Stand Up!”, piosenkę promującą charytatywny program Stand Up to Cancer.

4 października 2008 roku Knowles wzięła udział w koncercie Diamond Ball & Private Concert, organizowanym przez Miami Children’s Hospital Foundation, który odbył się w American Airlines Arena. Tego dnia artystka została również wprowadzona do International Pediatric Hall of Fame^[276]. Siedmioletni wtedy Ethan Bortnick, muzyczna sensacja, wykonał podczas swojego występu utwór „Over the Rainbow”, który zadedykował Beyoncé^[277].

Knowles podczas oficjalnego otwarcia Beyoncé Cosmetology Center

Po zakończeniu prac na planie filmu Cadillac Records, Beyoncé przekazała całe wynagrodzenie Phoenix House, organizacji non-profit, prowadzącej centra walki z nałogami na terenie Stanów Zjednoczonych^[278]. Knowles odwiedzała Brooklyn, aby przygotować się do roli Etty James, która była uzależniona od heroiny, co miało duży wpływ na tę decyzję^[278].

5 marca 2010 roku Beyoncé i Tina Knowles dokonały oficjalnego otwarcia Beyoncé Cosmetology Center w Brooklyn Phoenix House. Program oferuje siedmiomiesięczne kursy kosmetyczne dla kobiet i mężczyzn. Marka L’Oréal ufundowała wszystkie produkty wykorzystywane w centrum, zaś wokalistka wraz z matką zobowiązały się do dorocznego wsparcia finansowego w wysokości 100 tysięcy dolarów^[279].

Beyoncé we współpracy z General Mills Hamburger Helper uruchomiła kampanię „Show Your Helping Hand”. Jej celem była pomoc organizacji Feeding America w dostareczeniu ponad 3,5 miliona posiłków lokalnym bankom żywności. Z tego powodu Knowles apelowała do swoich fanów, aby ci przynosili ze sobą produkty z długą datą przydatności do spożycia na jej koncerty^[280]. Według oficjalnej strony kampanii, „Show Your Helping Hand” pomogła w zebraniu ponad 50 000 dolarów oraz dostarczeniu 3 milionów posiłków potrzebującym^[280].

Beyoncé została w 2010 roku oficjalną twarzą limitowanej edycji koszulek Fashion for Haiti, sygnowanych przez Council of Fashion Designers of America i zaprojektowanych przez Petera Arnella, aby wesprzeć ofiary trzęsienia ziemi na Haiti. Arnell był wcześniej twórcą bluzek Fashion for America, których sprzedaż pomogła zebrać ponad 2 miliony dolarów na pomoc poszkodowanym w wyniku zamachów terrorystycznych z 11 września 2001 roku^[281].

W marcu 2011 roku Beyoncé zaangażowała się kampanię „Let’s Move! Flash Workout”, okazującą wsparcie dla inicjatywy pierwszej damy Michelle Obamy, mającej na celu zwalczanie otyłości wśród dzieci i młodzieży^[282]. Akcja miała na celu zachęcenie jak największej liczby uczniów amerykańskich szkół średnich do równoczesnego wykonania, 3 maja o 13:42, wcześniej opracowanej choreografii „Let’s Move!”^[282]. Knowles została twarzą kampanii; specjalnie na rzecz akcji ponownie nagrała utwór „Get Me Bodied”, zmieniając jego tytuł na „Move Your Body”^[283].

W lipcu 2012 roku poinformowano, że Knowles nakręci wideoklip do utworu „I Was Here” na rzecz globalnych obchodów Światowego Dnia Pomocy Humanitarnej, inicjowanego przez Biuro ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej (OCHA)^[284]. Akcja ta była częścią kampanii, mającej na celu zachęcenie każdego człowieka na świecie do poczynienia co najmniej jednego gestu pomocy wobec innych w tenże dzień^[285]. Premiera teledysku miała miejsce 19 sierpnia; nastąpiła równocześnie na głównych platformach telewizyjnych, kinowych i ekranach projekcyjnych zamontowanych na budynkach w Nowym Jorku, Dubaju i Genewie^[284]. Klip powstał w obecności publiczności, 10 sierpnia w siedzibie Zgromadzenia Ogólnego ONZ w Nowym Jorku, a za jego reżyserię odpowiadali Kenzo Digital i Sophie Muller^[286]. Kampania przeszła do historii mediów społecznościowych, jako że w tym samym czasie na portalach społecznościowych opublikowany został ponad miliard wiadomości powiązanych z wydarzeniem^[285].

Na początku 2013 roku Knowles nawiązała współpracę z Salmą Hayek oraz Fridą Giannini nad kampanią „Chime for Change” prowadzoną przez dom mody Gucci, której celem jest szerzenie idei empowermentu kobiet^[287]. 1 czerwca 2013 roku w Londynie odbył się koncert promujący akcję, na którym gościnnie wystąpiły między innymi Katy Perry, Ellie Goulding, Florence and the Machine i Rita Ora^[288]. Beyoncé jest ponadto promotorką kampanii „Miss a Meal” na rzecz donacji produktów żywnościowych^[289], wspiera również działalność charytatywną Goodwill Industries za pośrednictwem charytatywnych aukcji internetowych Charitybuzz, które wspierają tworzenie nowych miejsc pracy w Stanach Zjednoczonych oraz Europie^[290].

Osiągnięcia

Nagrody

Beyoncé otrzymała 28 nagród grammy (pośród 79 nominacji)^[291]. W 2021 roku została się kobietą z największą liczbą otrzymanych statuetek Grammy oraz umiejscowiła się na drugim miejscu jako artysta, który zdobył najwięcej statuetek w historii (wraz z Quincy Jones)^[292].

Beyoncé zdobyła również 24 MTV Video Music Awards, co czyni ją najczęściej nagradzaną artystką w historii Video Music Award^[293]. Jest również najczęściej nagradzanym i nominowanym artystą w historii BET Award, zdobywając 29 nagród z łącznej liczby 60 nominacji^[294]. Jest najbardziej nagradzaną osobą na Soul Train Music Awards z 17 nagrodami jako artysta solowy i najbardziej nagradzaną osobą na NAACP Image Awards z 24 nagrodami jako artysta solowy^[295][296].

Otrzymała wiele nagród i nominacji za pracę filmową i telewizyjną. Otrzymała nominację do Oscara za najlepszą piosenkę oryginalną^[297]. Była czterokrotnie nominowana do Złotych Globów w tym jedną za grę aktorską w filmie Dreamgirls^[298]. Otrzymała 9 nominacji do Nagrody Emmy^[299]. Została wyróżniona dwiema nagrodami Critics’ Choice Movie Awards (pośród 5 nominacji)^[299].

Posiada 542 nagród, pośród 1,357 nominacji (List of awards and nominations received by Beyoncé(ang.)). Znalazła się na 2 miejscu w zastawieniu 100 najbardziej nagradzanych gwiazd według magazynu Fuse^[300].

Wyróżnienia

Beyoncé pojawiła się 16 razy w księdze Rekordów Guinnessa (obecnie posiada 11 rekordów)^{[301][302][303][304][305][306][307][308][309][310][311][312][313][295]}. Posiada swoje dni w stanie Minnesota (23 maja)^[314] oraz w miastach Columbia (21 sierpnia)^[315] i Orlando (29 sierpnia)^[316]. W 2018 roku otrzymała klucze do Nowego Orleanu i Columbii^[315][317].

Beyoncé została uhonorowana tytułem Kobiety Roku 2009 według tygodnika Billboard^[318]. W 2010 roku znalazła się na 9 miejscu najbardziej wpływowych kobiet na świecie według magazynu Forbes^[319]. W kolejnych latach zajęła: 18 miejsce (2011)^[320], 23 miejsce (2012)^[321], 18 miejsce (2013)^[322], 17 miejsce (2014)^[323], 21 miejsce (2015)^[324], 50 miejsce (2017 i 2018)^[325][326], 66 miejsce (2019)^[327], 72 miejsce (2020)^[328] i 76 miejsce (2021)^[329]. W 2014 roku została uznana za najbardziej wpływową kobietą na świecie według magazynu,,Time”^[330]. W 2016 roku piosenkarka zajęła 51 miejsce na liście najpotężniejszych kobiet magazynu biznesowego Fortune^[331]. W 2018 i 2020 roku została nazwana najpotężniejszą kobietą muzyki według listy BBC Woman’s Hour^[332][333]. W 2020 roku została wymieniona wsród 100 najbardziej wpływowych kobiet stulecia^[334]. W czerwcu 2018 roku magazyn Rolling Stone opublikował zestawienie 100 najlepszych piosenek XXI wieku, w którym piosenka „Crazy in Love” zajęła 1. miejsce^[335]. W 2020 roku magazyn muzyczny Pollstar przyznał jej nagrodę najlepszej artystki koncertowej dekady^[336].

W styczniu 2012 roku ogłoszono, że Scaptia beyonceae, gatunek muchówki z rodziny bąkowatych, który został odkryty na terenach północnego Queensland w Australii, zyskał swoją nazwę na cześć Beyoncé Knowles^[321].

Życie prywatne

Beyoncé i Jay-Z wykonujący „Crazy in Love” podczas koncertu w Londynie, w 2009 roku

Od 2002 roku Knowles pozostaje w związku z raperem Jayem-Z, z którym kilkakrotnie współpracowała muzycznie. Pogłoski na temat łączących ich romantycznych relacji pojawiły się po nagraniu wspólnego utworu „’03 Bonnie & Clyde”^[10]. Jednak mimo zainteresowania, artyści nie ujawniali informacji na temat życia prywatnego^[337][338]. Od tego czasu media kilkakrotnie informowały, jakoby para miała wziąć ślub, jednakże Beyoncé ostatecznie ucięła spekulacje twierdząc, że „ona i Jay-Z nie są nawet zaręczeni”^[185]. Dwa lata później to raper został zapytany o małżeństwo, odpowiadając: „Pewnego dnia – pozostawmy to w tym punkcie.”^[339]

4 kwietnia 2008 roku Beyoncé wyszła za mąż za Jaya-Z podczas prywatnej ceremonii na tarasie apartamentu Jaya-Z w nowojorskiej dzielnicy Tribeca. Fakt ten został nagłośniony przez media kilkanaście dni później, 22 kwietnia, kiedy część publikacji dotarła do informacji, że para wypełniła dokumenty ślubne^[340]. Jednak mimo to, artyści nie potwierdzali ani nie komentowali oficjalnie żadnych doniesień prasowych; sama Beyoncé nie ujawniała również swojego pierścionka zaręczynowego. Dopiero 5 września 2008 roku, podczas koncertu Fashion Rocks, wokalistka pokazała się publicznie w wartym 5 milionów dolarów pierścionku projektu Lorraine Schwartz^[341]. Media okrzyknęły uroczystość ślubną pary mianem jednego z najpilniej strzeżonych wydarzeń w historii show-biznesu; pomimo upływu lat, pierścionek zaręczynowy pozostawał bowiem jedynym znanym, potwierdzonym elementem związanym z ceremonią^[342][343].

28 sierpnia 2011 roku Beyoncé i Jay-Z oficjalnie potwierdzili, że spodziewają się pierwszego dziecka^[344][345]. Córka Beyoncé i Jaya-Z, Blue Ivy Carter, przyszła na świat w sobotę, 7 stycznia 2012 roku, w prywatnym skrzydle nowojorskiego szpitala Lennox Hill w Upper East Side^{[346][347][348]}. Jako pierwszy, informacje o narodzinach Blue Ivy opublikował dziennik The Houston Chronicle; krótko po tym powielił je serwis E! Online^[346]. Następnie kolejne wiarygodne źródła, włączając w to Billboard^[349], USA Today^[347], Fox News^[346], ABC News^[350][351] i MSNBC^[348], również oficjalnie poinformowały o przyjściu na świat pierwszego dziecka Beyoncé i Jaya-Z. Wśród pierwszych osób z otoczenia pary, które odniosły się do narodzin Blue Ivy był magnat przemysłu muzycznego, Russell Simmons, który w serwisie Twitter napisał: „Gratulacje dla moich dobrych przyjaciół Beyoncé i Jaya-Z.”^[348][351] Z kolei Rihanna zamieściła na tej samej stronie wpis: „Witaj na świecie, księżniczko Carter! Ciocia Rih.”^[348][351]

(c) Parkwood Pictures Entertainment, LLC, CC BY-SA 3.0

Artystyczna fotografia Beyoncé Knowles (2011)

Trzy lata z rzędu Beyoncé i Jay-Z byli według magazynu Forbes najlepiej zarabiającą parą Hollywood. W 2008 roku ich łączny roczny dochód wyniósł 162 miliony dolarów, w 2009 roku stanowił 122 miliony, natomiast w 2010 roku szacowany był na 150 milionów dolarów^{[352][353][354]}. W wydaniu Księgi rekordów Guinnessa z 2011 roku, Beyoncé i Jay-Z uznani zostali za najbardziej wpływową i najlepiej zarabiającą parę świata^[355]. Jednocześnie kilka miesięcy później umieszczeni zostali przez Forbesa na 2. miejscu zestawienia najlepiej zarabiających par Hollywood 2011 roku, z rocznym zyskiem 72 milionów dolarów; ustąpili wówczas jedynie Gisele Bündchen i Tomowi Brady’emu (76 milionów dolarów)^[356]. W 2009 roku brytyjski magazyn polityczny New Statesman stworzył prestiżową listę 50 postaci, które mają największy wpływ na współczesny obraz świata; na 47. miejscu znalazł się duet Beyoncé-Jay-Z wyróżniony jako para tworząca muzyczno-biznesowe, rozrastające się imperium^[357]. W styczniu 2012 roku Knowles i Jay-Z zajęli 13. miejsce na liście Power 100 Billboardu, uwzględniającej najbardziej wpływowe osoby branży muzycznej^[358]. W 2012 roku artyści powrócili ponadto na szczyt listy najlepiej zarabiających par Hollywood, jako że wygenerowali łączny dochód w wysokości 78 milionów dolarów^[359].

1 lutego 2017 roku para oznajmiła, że spodziewa się bliźniaków^[360]. 13 czerwca na świat przyszła ich córka Rumi i syn Sir^[361][362].

Dyskografia

Albumy studyjne Destiny’s Child

• 1998: Destiny’s Child
• 1999: The Writing’s on the Wall
• 2001: Survivor
• 2001: 8 Days of Christmas
• 2004: Destiny Fulfilled

Albumy studyjne Beyoncé

• 2003: Dangerously in Love
• 2006: B’Day
• 2008: I Am... Sasha Fierce
• 2011: 4
• 2013: Beyoncé
• 2016: Lemonade
• 2022: Renaissance

Ścieżki dźwiękowe

• 2006: Dreamgirls: Music from the Motion Picture
• 2019: The Lion King: The Gift

Wspólne albumy

• 2018: Everything Is Love z Jay-Z (jako the Carters)

Trasy koncertowe

• 2003: Dangerously in Love Tour
• 2004: Verizon Ladies First Tour
• 2007: The Beyoncé Experience
• 2009–10: I Am... Tour
• 2013–14: The Mrs. Carter Show World Tour
• 2014: On the Run Tour
• 2016: The Formation World Tour
• 2018: On the Run II Tour

Filmografia

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Beyoncé w bazie AllMusic (ang.)
• Beyoncé w bazie IMDb (ang.)