Białe pustkowia

Białe pustkowia
White Wilderness
Gatunek

dokumentalny
familijny

Rok produkcji

1958

Data premiery

12 sierpnia 1958

Kraj produkcji

Stany Zjednoczone

Język

angielski

Czas trwania

72 min

Reżyseria

James Algar

Scenariusz

James Algar

Białe pustkowia (ang. White Wilderness) – amerykański film dokumentalny z 1958 roku w reżyserii i na podstawie scenariusza Jamesa Algara.

Obsada

  • Winston Hibler narrator

Nagrody

RokKategoriaUwagi
Oscar
1959Najlepszy pełnometrażowy film dokumentalny
(Ben Sharpsteen)[1]		Wygrana
1959Najlepsza muzyka w dramacie lub komedii
(Oliver Wallace)[2][1]		Nominacja
Złoty Niedźwiedź
1959Najlepszy film dokumentalny
(James Algar)[1][3]		Wygrana
BAFTA
1960Nagroda im. Roberta Flaherty'ego dla najlepszego filmu dokumentalnego
(James Algar)[1][4]		Nominacja

Kontrowersje

Film miał istotny udział w popularyzacji mitu o „masowych samobójstwach” lemingów, ukazując sceny masowej migracji tych zwierząt zakończone ich stadnym rzucaniem się z urwiska do morza. W rzeczywistości sceny te zostały przez twórców sfabrykowane, co udowodniono po 24 latach. W maju 1982 r. kanadyjska telewizja CBC w cyklu The fifth estate (Piąta władza, program typu śledczego), wyemitowała film Cruel Camera (Okrutna kamera), przedstawiający okrucieństwa wobec zwierząt w przemyśle rozrywkowym[5]. W filmie wykazano, że sceny przedstawione w Białych pustkowiach były zaaranżowane: film nie był kręcony w Norwegii, lecz w kanadyjskim stanie Alberta, gdzie nie występują lemingi; sfilmowane gryzonie kupiono nad Zatoką Hudsona i przywieziono do Calgary; przedstawiona wielka migracja była jedynie zręcznym montażem wielu ujęć wciąż tych samych kilkudziesięciu zwierząt[6], zaś w kluczowej scenie „masowego samobójstwa” lemingi nie zeskakiwały z urwiska, ale były z niego zrzucane[7].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Białe pustkowia na filmweb – zakładka nagrody
  2. ↑ Wyniki 31. ceremonii rozdania Oscarów
  3. ↑ Laureaci Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie w 1959 roku
  4. ↑ Białe pustkowia na awards.bafta.org
  5. ↑ Cruel Camera. C.B.C.. [dostęp 2013-01-21]. (ang.).
  6. ↑ Cruel Camera. C.B.C.. [dostęp 2013-01-27]. (ang.).
  7. ↑ Lemingi to NIE samobójcy. „Focus”. 8, s. 104, 2009. ISSN 1234-9992. (pol.). 

Bibliografia

Linki zewnętrzne