Białostocki Okręg Etapowy
| Historia | |
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
|---|---|
| Sformowanie | 1919 |
| Rozformowanie | 1919 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | DOE Wołkowysk |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | gen. ppor. Wincenty Odyniec |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Białystok |
Białostocki Okręg Etapowy – okręg etapowy Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Białostocki Okręg Etapowy powołano w 1919 roku. Stanowił on zaplecze Frontu Litewsko-Białoruskiego. Obsługiwał Grupę gen. Wacława Iwaszkiewicza[1]. W końcu maja 1919 Dowództwo Okręgu Etapowego Białystok zostało przeniesione do Wołkowyska[2] i przemianowane na Dowództwo Okręgu Etapowego Wołkowysk.
Na terenie powiatu grodzieńskiego obszar twierdzy był na prawach obszaru ściśle operacyjnego i podlegał pod względem administracji wojskowej i służby bezpieczeństwa dowódcy twierdzy gen. Wojciechowi Falewiczowi. Zakres działania DOE teoretycznie był obszerny, lecz przy braku personelu, środków łączności i lokomocji mógłbyć tylko w bardzo skromnych rozmiarach urzeczywistniony. Wobec braku wojsk etapowych Naczelne Dowództwo użyło do tej służby batalionów Milicji Ludowej, oddanych mu do dyspozycji przez ministra spraw wewnętrznych[2].
| Organizacja DOE Białystok w 1919 roku | |
|---|---|
| wg Odziemkowskiego[1] | wg Rostworowskiego[2] |
| Dowództwo Okręgu Etapowego Białystok | Dowództwo Okręgu Etapowego Białystok |
| powiat etapowy „Białystok” | Dowództwo Powiatu Etapowego Białystok |
| powiat etapowy „Sokółka” | Dowództwo Powiatu Etapowego Sokółka |
| powiat etapowy „Grodno” | Dowództwo Powiatu Etapowego Grodno |
| powiat etapowy „Wołkowysk” | Dowództwo Powiatu Etapowego Wołkowysk |
| powiat etapowy „Słonim” | Dowództwo Powiatu Etapowego Słonim |
| Dowództwo Powiatu Etapowego Bielsk | |
| Dowództwo Powiatu Etapowego Lida | |
| Dowództwo Powiatu Etapowego Nowogródek | |
| Dowództwo Powiatu Etapowego Troki | |
| Dowództwo Miasta Wilna | |
Dowódcy okręgu etapowego
- gen. ppor. Wincenty Odyniec (do 3 VI 1919[3])
- płk Apoloniusz Wysocki (3 – 24 VI 1919[3][4])
Przypisy
- ↑ a b Odziemkowski 2013 ↓, s. 27.
- ↑ a b c Rostworowski 1995 ↓, s. 202.
- ↑ a b Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 68 z 1919 roku, poz. 2190.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 80 z 1919 roku, poz. 2767.
Bibliografia
- Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych. Wojskowa Biblioteka Cyfrowa „Zbrojownia”. [dostęp 2018-05-15].
- Henryk Dominiczak: Granica wschodnia Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919–1939. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10202-0.
- Janusz Odziemkowski. Organizacja i ochrona zaplecza wojsk polskich na Litwie i Białorusi (luty 1919-lipiec 1920). „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 4 (246), 2013. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1440-6281.
- Janusz Odziemkowski. Użycie batalionów etapowych i wartowniczych wojsk polskich w walkach w Galicji, na Wołyniu i Lubelszczyźnie, 11 lipca–1 września 1920 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 3 (249), 2014. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1440-6281.
- Stanisław Rostworowski. Organizacja kwatermistrzostwa Frontu Litewsko-Białoruskiego. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3-4 (153-154), 1995. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny. ISSN 0043-7182.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).