Białozórka
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Powierzchnia | 4,103 km² |
| Populacja (2001) • liczba ludności • gęstość |
|
| Nr kierunkowy | 3549 |
| Kod pocztowy | 47453 |
Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de | |
Położenie na mapie Polski w 1939 r. | |
 49°46′N 26°11′E/49,766667 26,183333 | |
Portal  Ukraina | |
Białozórka (ukr. Білозірка, Biłozirka) – wieś na Ukrainie, w obwodzie tarnopolskim, w rejonie łanowieckim. W 2001 liczyła 1102 mieszkańców.
Historia
Miejscowość została założona w 1545. Przy końcu XIX w. była miasteczkiem, wchodzącym w skład powiatu krzemienieckiego.
W II Rzeczypospolitej była siedzibą gminy wiejskiej Białozórka w powiecie krzemienieckim województwa wołyńskiego. Przed wojną wśród ludności Białozórki liczebnie dominowali Ukraińcy, nieco mniej było Żydów. Oprócz nich żyło w miejscowości kilkadziesiąt rodzin polskich[1]. W miejscowości stacjonowała kompania graniczna KOP „Białozórka”[2].
Podczas okupacji niemieckiej wiosną 1942 roku Żydów z Białozórki w liczbie około 1000 przesiedlono do getta w Łanowcach, gdzie później zostali rozstrzelani[3].
Polacy w Białozórce byli w latach 1941-1943 poddani terrorowi nacjonalistów ukraińskich (zginęły co najmniej 22 osoby) i większość z nich opuściła miejscowość w sierpniu 1943 roku udając się do Hnilic[1].
Zabytki
- pałac – wzniesiony pod koniec XVIII w. w stylu klasycystycznym przez Adama Brzostowskiego, kasztelana połockiego, odznaczonego Orderem Orła Białego[4]. T.J. Stecki pisał, że pałac był obmurowany na kształt klasztoru. Parterowy obiekt znajdował się w angielskim parku, podzielonym kanałami[5]. W późniejszym czasie dobrami w Białozórce władali Michał Brzostowski, jego córka Maria Aniela oraz jej syn Ignacy Krasicki[6].
Przypisy
- ↑ a b Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko: Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939–1945. Warszawa, 2000, s.411-414.
- ↑ Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 314. ISBN 83-88973-58-4.
- ↑ Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6 s.62
- ↑ Adam Brzostowski. genealogia.grocholski.pl. [dostęp 2013-12-08].
- ↑ Białozórka. www.wolhynia.com. [dostęp 2013-12-08].
- ↑ Grzegorz Rąkowski: Przewodnik krajoznawczo-historyczny po Ukrainie Zachodniej. Cz. I. Wołyń. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2005, s. 425. ISBN 83-89188-32-5.
Bibliografia
- Tadeusz Jerzy Stecki: Wołyń pod względem statystycznym, historycznym i archeologicznym. Lwów, 1871.
- Roman Aftanazy: Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej. T. 5: Województwo wołyńskie. 1994, s. 47-50.
Linki zewnętrzne
- Białozórka, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 197.
- Galeria
Media użyte na tej stronie
Autor: RosssW, Licencja: CC BY-SA 4.0
Районы Тернопольской области с 17 июля 2020 года
(c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de
Location map of Ukraine
_location_map.png)
(c) Lukasb1992 z polskiej Wikipedii, CC BY-SA 3.0
Mapa lokalizacyjna Polski — 1939 (marzec – wrzesień).
Autor: IgorPunda, Licencja: CC BY-SA 4.0
Дорожній знак на в'їзді в село Білозірка