Biały Kamień (Ukraina)

Biały Kamień

Білий Камінь

Pomnik Kłosy
Herb Flaga
Państwo	Ukraina
Obwód	lwowski
Powierzchnia	1,94 km²
Wysokość	245 m n.p.m.
Populacja (2001) • liczba ludności • gęstość	776 399 os./km²
Nr kierunkowy	+38 03265
Kod pocztowy	80710
Położenie na mapie obwodu lwowskiego Biały Kamień
Położenie na mapie Ukrainy (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Biały Kamień
Położenie na mapie Polski w 1939 r. (c) Lukasb1992 z polskiej Wikipedii, CC BY-SA 3.0 Biały Kamień
49°53′45″N 24°51′00″E/49,895833 24,850000
Portal Ukraina

Galeria: kościół, cerkiew, pomnik

Kościół

Kościół

Front kościoła z 1737 r.

Portal kościoła 1737 r.

Wnętrze kościoła

Wnętrze kościoła

Biały Kamień. Kościół 2018 r.

Biały Kamień. Kościół

Biały Kamień. Kościół

Biały Kamień. Cerkiew

Pomnik

Fr. pomnika, głowa żołnierza

Fr. pomnika, głowa marynarza

Pozostałości zamku

Galeria: szkoła, administracja...

Szkoła średnia

Szkoła średnia

Stara szkoła

Budynek administracji

Budynek administracji

Znak drogowy

Dawny herb z 1682 r.

Galeria: stary cmentarz

Stary cmentarz

Stary cmentarz

Stary cmentarz

Stary cmentarz

Stary cmentarz

Stary cmentarz

Stary cmentarz

Biały Kamień (ukr. Білий Камінь, Biłyj Kamiń) – wieś na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, w rejonie złoczowskim. Liczy niecałe 800 mieszkańców.

Za II Rzeczypospolitej miejscowość była siedzibą wiejskiej gminy Białykamień w powiecie złoczowskim w województwie tarnopolskim. W 1921 roku liczył 1515 mieszkańców^[1].

Według jednej z hipotez jest to miejsce urodzenia króla Polski Michała Korybuta Wiśniowieckiego^[2].

Położenie, gleby

Autorzy Słownika geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich o Białym Kamieniu: miasteczko, na lewym brzegu Bugu, w powiecie złoczowskim, położone 1,5 mili na północny zachód od sądu powiatowego w Złoczowie i o milę na południe od Oleska. Miasteczko leży w miejscu, w którym schodzą się trzy gatunki gleby, mianowicie od południa żyzne doliny złoczowskie z tłustą, ciężką urodzajną ziemią; czarnoziem tu niezgłębiony, trudny do obrobienia; od zachodu i północy zaczynają się piaski ciągnące się na zachód ku Buskowi, Kamionce Strumiłowej, Mostom i idące do województwa lubelskiego, na północ ku Brodom, zaś od wschodu leży to miasteczko pod samymi górami, stanowiącymi dział wód między Morzem Czarnym i Bałtyckim. Z tych powodów grunt tu bardzo rozmaity, więcej jednakże piaszczysty i kamienisty niż urodzajny^[2].

Zabytki

• zamek na równinie w pobliżu Bugu wybudował książę Jerzy Wiśniowiecki^[3], kasztelan kijowski, w 1611 r., syn Michała. Zamek w kształcie kwadratu był długi na 58 m i szeroki na 54 m. W rogach znajdowały się cztery ośmioboczne wieże – baszty. Zamek posiada dwie bramy, z których jedna miała portal i dwie kolumny korynckie. Po śmierci Jerzego Wiśniowieckiego zamek wraz z miastem przeszedł w posiadanie jego bratanka księcia Jeremiego Wiśniowieckiego, jednego z najbogatszych ludzi na Ukrainie. Książę Jeremi i jego żona Gryzelda Zamoyska przebudowali zamek w jeden z najlepszych w prowincji. W XIX wieku zamek został pozbawiony funkcji obronnych. Resztki budynków spłonęły w 1848 roku. Pod koniec XIX wieku pozostałości murów jeszcze wznosiły się kilka metrów nad ziemią. Ruiny zamku były systematycznie niszczone w czasach sowieckich. Tak więc ostatecznie w miejscu zamku powstało boisko do piłki nożnej. Według Słownika geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich: w ruinach niegdyś obronnego zamku mieszkała żona księcia Karola St. Radziwiłła Panie Kochanku, ordynata na Nieświeżu, Ołtyce i wojewody wileńskiego; księstwo Radziwiłłowie nie żyli ze sobą, księżna mieszkała w Białym Kamieniu i tu umarła; do niedawna żyli tu ludzie, którzy ją pamiętali^[2]
• kościół pw. Wniebowzięcia NMP, rzymskokatolicki, barokowy z 1737 r.
• cerkiew greckokatolicka pw. Św. Trójcy
• ślady zwalisk starożytnej budowy niewiadomego pochodzenia i czasu, znajdują się na pobliskiej górze^[2]
• dawna fabryka cukru, przerobiona na gorzelnię^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. I, Warszawa, 1880–1902, s. 198–199.
• Mieczysław Orłowicz Ilustrowany przewodnik po Galicyi, Bukowinie, Spiszu, Orawie i Śląsku Cieszyńskim, Lwów, 1919, st. 96.
• Ю. Юречко, Білий Камінь: відгомін віків, Złoczów, 2006.

Linki zewnętrzne

• Białykamień, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 198 .
• Historia Żydów w Białym Kamieniu na portalu Wirtualny Sztetl