Biały Tygrys (film 2012)

Biały Tygrys (oryg. Белый тигр) – rosyjski film wojenny z elementami fantasy z 2012 roku w reżyserii Karena Szachnazarowa. Film powstał na motywach powieści Ilji Bojaszowa z 2008 roku pt. Tankist, ili „Biełyj tigr”^[1] (wyd. polskie: Czołgista kontra „Biały Tygrys”, 2013^[2]).

Fabuła

II wojna światowa, front wschodni. Na pobojowisku jednej z bitew zostaje odnaleziony w spalonym czołgu ciężko ranny czołgista – kierowca maszyny. Ma on 90% poparzeń ciała i nikt nie daje mu większych szans na przeżycie. Jednak żołnierz powraca do zdrowia w zadziwiająco szybkim tempie, a po jego ciężkich ranach prawie nie ma śladu. Ponieważ cierpi na zanik pamięci, a zidentyfikowanie go, wskutek całkowitej zagłady jego jednostki nie jest możliwe, zostaje mu przydzielone nowe, fikcyjne nazwisko – Najdionow. Oprócz amnezji, po ciężkiej kontuzji żołnierza tego zaczyna cechować przedziwny dar – twierdzi, że zna mowę czołgów oraz że jest w stanie rozmawiać z czołgowym bogiem. Patrząc na wraki rozbitych maszyn umie powiedzieć, w jaki sposób zostały zniszczone, a czołgowy bóg mówi mu co się wydarzy.

W tym czasie na linii frontu grasuje mityczna niemiecka maszyna – Panzer VI w kolorze białym, której nie potrafi sprostać żaden radziecki czołg. Tytułowy Biały Tygrys jest w stanie w jednym pojedynku zniszczyć nawet 20 radzieckich maszyn. Narada radzieckiego dowództwa na wysokim szczeblu z udziałem marszałka Żukowa i konstruktora czołgów doprowadza do pomysłu stworzenia nowego rodzaju radzieckiego czołgu na bazie T-34/85 – maszyny z mocniejszym silnikiem i pancerzem. Dowódcą nowej maszyny zostaje Najdionow. Wkrótce dochodzi do pojedynku dwóch czołgów, z którego dzięki niewiarygodnej zdolności przemieszczania się i odporności na trafienia zwycięsko wychodzi Biały Tygrys. Załoga Najdionowa pozostaje na placu boju ze zniszczonym czołgiem. Radzieckie dowództwo mylnie przekonane jest, że trafiony Biały Tygrys utonął w bagnach. Jednak Najdionow wie, że wroga maszyna wciąż jest w pełni sprawna i czeka w ukryciu na radziecką ofensywę. Gdy do niej dochodzi, Biały Tygrys pojawia się ponownie i niszcząc celnymi trafieniami wiele radzieckich maszyn – powstrzymuje natarcie. Ścigany przez Najdionowa niemiecki czołg w końcu zostaje przez niego trafiony i ciężko uszkodzony. Biały Tygrys wycofuje się z pola walki, a Najdionow nie jest w stanie nic zrobić wskutek uszkodzenia działa w swej maszynie.

Mijają miesiące, armia radziecka zdobywa Berlin i wojna się kończy. Jednak Najdionow wie, że koniec wojny nastąpi dopiero wtedy, kiedy uda mu się zniszczyć Białego Tygrysa, jak sam mówi: „On czeka na mnie, za lat 20, 50, może 100 wylezie”.

Obsada

• Aleksiej Wiertkow – Najdionow
• Witalij Kiszczenko – major Fiedotow z kontrwywiadu
• Aleksandr Wachow – Kriuk, ładowniczy czołgu Najdionowa
• Witalij Dordżijew – Bierdyjew, kierowca czołgu
• Dmitrij Bykowski-Romaszow – generał Smirnow
• Gierasim Archipow – kapitan Szaripow
• Władimir Iljin – komendant szpitala
• Marija Szaszłowa – lekarz w szpitalu polowym
• Walerij Griszko – marszałek Gieorgij Żukow
• Karl Kranzkowski – Adolf Hitler
• Klaus Grünberg – generał Hans-Jürgen Stumpff
• Christian Redl – marszałek Wilhelm Keitel
• Vilmar Bieri – admirał Hans-Georg von Friedeburg
• Dirk Martens – niemiecki czołgista
• Mark Schenk – niemiecki oficer

i inni.

O filmie

Film był pierwszym wojennym obrazem w twórczości reżysera Karena Szachnazarowa i najdroższym w jego dorobku (koszt – 11 mln dolarów). Jak stwierdził sam reżyser, był dziełem jego życia, poświęconym ojcu – frontowemu oficerowi Armii Czerwonej, i jego towarzyszom^[3].

Zdjęcia do filmu rozpoczęto w lecie 2011 i zakończono po zaledwie trzech i pół miesiącach^[3].

W 2012 roku film został rosyjskim kandydatem do nominacji nagrody Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny^[4].

W Rosji film cieszył się słabą popularnością. W kinach obejrzało go 546 tys. widzów^[5]. W czwartym weekendzie po premierze obejrzało go niewiele ponad 14 tys. widzów, podczas gdy w tym samym czasie Faceci w czerni III obejrzało 2 mln ludzi. Stan ten tłumaczono słabą konkurencyjnością kina rosyjskiego wobec zagranicznych (głównie amerykańskich) produkcji^[6]. Film nie zebrał zbyt pochlebnych recenzji. Reżyserowi wytykano głównie słabość fabuły^[7], ale również stawiano zarzut rewizjonizmu^[8]. Obraz okazał się również klapą finansową – wpływy z projekcji w Rosji stanowiły zaledwie 3,29 mln dolarów, co nawet w połowie nie pokryło kosztów produkcji^[5].

Zobacz też

• Załoga wozu bojowego – radziecki film wojenny z 1983 roku.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Recenzja filmu autorstwa Sebastiana Chosińskiego
• Plakat do filmu
• Plakat do filmu
• Biały Tygrys w bazie IMDb (ang.)
• Biały Tygrys w bazie Filmweb
• Biały Tygrys w portalu "Kinopoisk" (ros.)
• Biały Tygrys w portalu "Kino-Tieatr" (ros.)