Bibi Torriani

Riccardo Torriani

Data i miejsce urodzenia	1 października 1911 Sankt Moritz, Szwajcaria
Data i miejsce śmierci	3 września 1988 Chur, Szwajcaria
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Szwajcaria Igrzyska olimpijskie brąz Sankt Moritz 1928 hokej na lodzie brąz Sankt Moritz 1948 hokej na lodzie Mistrzostwa świata brąz Sankt Moritz 1928 hokej na lodzie brąz Chamonix/Berlin 1930 hokej na lodzie srebro Davos 1935 hokej na lodzie brąz Londyn 1937 hokej na lodzie brąz Bazylea/Zurych 1939 hokej na lodzie brąz Sankt Moritz 1948 hokej na lodzie srebro Davos 1957 saneczkarstwo (jedynki)

Riccardo^[a] „Bibi” Torriani (ur. 1 października 1911 w Sankt Moritz, zm. 3 września 1988 w Chur) – szwajcarski hokeista na lodzie, dwukrotny medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw świata i Europy. Uprawiał także saneczkarstwo.

Życiorys

Bibi Torriani uważany jest za najlepszego szwajcarskiego hokeistę w historii. Przyszedł na świat w Sankt Moritz w 1911 roku jako najmłodsze dziecko w rodzinie^[1]. Początkowo grał w klubie EHC Sankt Moritz, jednak po śmierci ojca w 1929 roku przeniósł się do HC Davos. Wtedy to też zaczęto używać przydomka „Bibi”^[2]. W latach 1930–1950 zdobył z klubem HC Davos 18 tytułów mistrza Szwajcarii (ogółem grał w lidze od 1927 do 1951 roku^[3]) a także sześciokrotnie wygrał Puchar Spenglera (1933, 1936, 1938, 1941–1943)^[4]. Dane statystyczne dotyczące jego występów w lidze są niepełne, lecz mógł strzelić w tym czasie około 800 bramek w około 500 meczach^[3]. W reprezentacji zagrał 111 razy i strzelił 105 bramek^[b][3][5].

Trzykrotnie startował w igrzyskach olimpijskich. W wieku 16 lat uczestniczył w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1928 (Sankt Moritz), na których zdobył brązowy medal (strzelił też jedną bramkę w zwycięskim meczu z Niemcami). W igrzyskach tych Torriani zajął drugie miejsce w jednej z pokazowych dyscyplin – skijöringu^[6]. Na igrzyskach w 1936 roku szwajcarscy hokeiści zajęli ostatnie miejsce ex aequo z dwiema drużynami (Torriani nie strzelił żadnego gola). Po wojnie brał udział w zimowych igrzyskach rozgrywanych ponownie w Sankt Moritz, gdzie drugi raz zdobył brąz (strzelił na tym turnieju dwa gole w spotkaniu z Polską, ponadto zaliczył dwie asysty w meczu z Brytyjczykami i po jednej w meczach z Austriakami i Polakami)^[5]. Na tych igrzyskach składał przysięgę olimpijską i zapalił znicz olimpijski^[7]; był też chorążym Szwajcarii podczas ceremonii otwarcia igrzysk^[3][8].

11 razy uczestniczył w mistrzostwach świata i Europy. Na światowych czempionatach zdobył srebrny medal (1935) oraz pięć brązowych medali (1928, 1930, 1937, 1939, 1948)^[c], a w mistrzostwach Europy zdobył dziewięć medali (złote – 1935, 1939; srebrne – 1928, 1930, 1934, 1937, 1948; brązowe – 1932, 1933)^[5][3][1][c]. W 1957 roku zdobył srebro mistrzostw świata w saneczkarstwie w Davos^[5]. Po zakończeniu kariery był trenerem reprezentacji Szwajcarii i Włoch oraz klubów hokejowych w Niemczech i Szwajcarii (HC Davos czy EHC Visp, z którym zdobył mistrzostwo Szwajcarii w 1962 roku)^[3][5]. Zmarł w 1988 roku^[5].

W 1997 jako pierwszy szwajcarski hokeista na lodzie wprowadzony do Galerii Sławy IIHF^[5]. Wpisany także do księgi rekordów Guinnessa (najdłuższa kariera hokeisty na lodzie na igrzyskach olimpijskich)^[9]. W 2014 organizacja IIHF ustanowiła nagrodę Richarda „Bibi” Torrianiego, celem wyróżniania wybitnych zawodników, którzy nie występują w czołowych reprezentacjach światowego hokeja^[10].

Jego syn Marco również był hokeistą; z hokejem związany był też wnuk Bibiego, Andrew^[3].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Bibi Torriani Bio, Stats and Results. Sports-reference.com. [dostęp 2014-07-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).