Biennale w Wenecji

Ten artykuł należy dopracować: od 2012-07 → zweryfikować treść i dodać przypisy, → usunąć/zweryfikować prawdopodobną twórczość własną. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

The North Is Protected
(Tommi Grönlund, Petteri Nisunen),
65. Biennale w Wenecji, 2001

54 Biennale w Wenecji, wydanie specjalne 2011-2012 (150 Anniversary of Italian Unification)^[1]

Biennale w Wenecji – biennale sztuki współczesnej w Wenecji.

Jako część Biennale w Wenecji określa się tradycyjnie dwie inne znane imprezy artystyczne: Festiwal Filmowy w Wenecji (wł. Mostra Internazionale d'Arte Cinematografica), odbywający się corocznie, oraz Weneckie Biennale Architektury, które odbywa się co dwa lata (lata parzyste).

Historia

Pierwsze Biennale odbyło się w roku 1895, w tej edycji wystawiano przede wszystkim sztukę dekoracyjną. W początkach XX wieku, w związku z rosnącym zainteresowaniem publiczności, wystawa stała się znana poza granicami Włoch – począwszy od 1907 roku na terenie wystawy zaczęto instalować zagraniczne narodowe pawilony wystawowe. Po I wojnie światowej zaczął ujawniać się obecny charakter ekspozycji – większą uwagę zaczęto przykładać do sztuki nowoczesnej. W okresie międzywojennym na Biennale w Wenecji wystawiało wielu znanych artystów związanych ze sztuką współczesną.

W 1930 roku zarząd wystawy odebrano władzom Wenecji, a pieczę nad wystawą zaczął sprawować faszystowski rząd Włoch. W tym czasie wprowadzono również nowe imprezy artystyczne składające się na biennale, m.in. Wenecki Festiwal Muzyczny (od 1930 roku) oraz Festiwal Filmowy w Wenecji (od 1932 roku).

W 1948 roku, po sześcioletniej przerwie związanej z II wojną światową, wystawę zorganizowano ponownie. Zgodnie z przedwojennymi tradycjami, głównym nurtem wystawy była sztuka współczesna. W pierwszych latach powojennej historii wystawy prezentowano prace artystów związanych z awangardą europejską, z czasem wystawa zyskała w pełni międzynarodowy charakter. Wzrostowi popularności wystawy towarzyszyły zmiany w aranżacji przestrzeni wystawienniczej – w latach 1948-1972 włoski architekt Carlo Scarpa dokonał w tej materii wielu istotnych zmian.

Fala protestów z roku 1968 roku przyczyniła się do kryzysu wystawy, przestano nagradzać twórców nagrodami (Grand Prizes). Większego znaczenia nabrały w tamtym czasie tematyczne wystawy organizowane przy okazji Biennale. W 1974 roku wystawę dedykowano Republice Chile – był to protest środowiska artystycznego przeciwko dyktatorskim rządom Augusto Pinocheta. Przyznano także Złote Lwy – nagrody przyznawane dotąd na Festiwalu Filmowym.

W późnych latach dziewięćdziesiątych kuratorem wystawy był Harald Szeeman. Dzięki jego staraniom na wystawie zaprezentowało swoje prace wielu twórców azjatyckich.

Polska uczestniczy w Biennale od 1932. Pawilon Polski powstał w latach 30., a jego budowę sfinansował rząd polski. Opiekunem Pawilonu jest Zachęta^[2].

Szczegóły organizacyjne

Oficjalna część imprezy odbywa się w parku (Giardini), gdzie znajduje się trzydzieści stałych pawilonów narodowych. Pawilony przydzielone zostały w większości w latach trzydziestych XX w. oraz w czasach zimnej wojny w efekcie działań politycznych, i w związku z tym poziom ekspozycji jest nierówny – wielu państwom posiadającym własne pawilony brak tradycji artystycznych. Każde państwo samodzielnie zarządza narodowym pawilonem. Zarząd nad pawilonem i doborem ekspozycji powierzony bywa organizacjom pozarządowym (np. pawilon brytyjski).

Przy okazji biennale organizowanych jest wiele imprez towarzyszących. Niektóre z nich zostały z czasem włączone do programu imprezy.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Strona oficjalna weneckiego biennale