Bill Talbert
| |||
| Państwo |  Stany Zjednoczone | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 4 września 1918 Cincinnati | ||
| Data i miejsce śmierci | 28 lutego 1999 Nowy Jork | ||
| Gra | praworęczny | ||
| Gra pojedyncza | |||
| Najwyżej w rankingu | 3 (1949) | ||
| Australian Open | 2R (1947) | ||
| Roland Garros | SF (1950) | ||
| Wimbledon | QF (1950) | ||
| US Open | F (1944, 1955) | ||
| Gra podwójna | |||
| Australian Open | QF (1947, 1954) | ||
| Roland Garros | W (1950) | ||
| US Open | W (1942, 1945, 1946, 1948) | ||
Bill Talbert, właśc. William Franklin Talbert (ur. 4 września 1918 w Cincinnati, Ohio, zm. 28 lutego 1999), tenisista amerykański, zwycięzca dziewięciu turniejów wielkoszlemowych w grze podwójnej i mieszanej, zdobywca Pucharu Davisa.
Kariera tenisowa
Praworęczny Talbert grał chętnie z głębi kortu, dysponując klasycznymi uderzeniami, ale posiadał również skuteczny wolej, który otworzył mu drogę do sukcesów deblowych. W deblu odbierał serwis przeciwnika z prawej strony. Znany był z umiejętności taktycznych na korcie.
Między 1941 a 1954 trzynaście razy figurował w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego, w tym na pozycji wicelidera w 1944 i 1945. W 1949 i 1950 znalazł się także w dziesiątce nieoficjalnego rankingu światowego (w okresie II wojny światowej tej klasyfikacji nie prowadzono), w 1949 na trzecim miejscu (za rodakami Pancho Gonzálezem i Tedem Schroederem). Zaliczył dwa finały mistrzostw USA w grze pojedynczej, przegrywając w 1944 i 1945 z Frankiem Parkerem. Talbert, w odróżnieniu od swojego przeciwnika, pozostawał w okresie wojennym poza służbą wojskową ze względu na cukrzycę. W innych turniejach wielkoszlemowych najdalej w singlu doszedł do półfinału mistrzostw Francji w 1950. Przegrał z późniejszym triumfatorem imprezy Budge Pattym 6:2, 4:6, 4:6, 6:4, 11:13. Talbert był także zwycięzcą w singlu halowych mistrzostw USA (1948, 1951) oraz mistrzostw USA na kortach ziemnych (1945). W 1950 przegrał w czterech setach z Jaroslavem Drobným w finale międzynarodowych mistrzostw Włoch.
Większe sukcesy Talbert odniósł jako deblista. Tworzył uznaną parę z Gardnarem Mulloyem, z którym był w sześciu finałach mistrzostw USA, z czego wygrał cztery (1942, 1945, 1946, 1948). Szczególnie dramatyczny był finał z 1946, w którym Talbert z Mulloyem zmierzyli się z Donem McNeillem i Frankiem Guernseyem. Emocje sięgnęły zenitu w piątym secie, w którym najpierw przy serwisie Mulloya rywale mieli pięć piłek meczowych (0:40 przy stanie 6:7 i 15:40 przy 10:11), a potem dwie kolejne przy serwisie Talberta (13:14, 30:40 i przewaga). Szóstą piłkę meczową Talbert – po krosowym returnie Guernseya – obronił wolejem, który w opinii wielu obserwatorów spadł poza pole. Guernsey i McNeill zmierzali już w stronę siatki, by podziękować za grę, jednak sędzia nie wywołał autu i mecz kontynuowano, by ostatecznie zakończyć za ósmym meczbolem – tym razem dla Talberta i Mulloya. Sam Talbert w późniejszych wspomnieniach miał wątpliwości co do decyzji sędziowskiej, chociaż dyplomatycznie stwierdził, że piłka „zapewne musnęła linię”. Końcowy wynik finału to 3:6, 6:4, 2:6, 6:3, 20:18, a piąta partia okazała się najdłuższym decydującym setem rozegranym w finale wielkoszlemowym.
Talbert zdobył także cztery tytuły mistrza USA w grze mieszanej, w latach 1943–1946, występując w parze z Margaret Osborne DuPont. Z tą samą partnerką przegrywał finały w 1948 i 1949. W parze z Patricią Todd osiągnął finał miksta na mistrzostwach Francji w 1950, ale decydujący mecz, z powodu problemów zdrowotnych partnerki, musiał oddać walkowerem. W tym samym roku wygrał w Paryżu grę podwójną, partnerując Tony’emu Trabertowi. Do kolekcji tytułów Talberta należy dodać triumfy w mistrzostwach USA na różnych nawierzchniach – w hali w deblu (1949, 1950, 1951 z Donem McNeillem, 1952 z Budge Pattym, 1954 z Tonym Trabertem) i mikście (1947 i 1948 z Doris Hart), na kortach ziemnych w deblu (1942 z Billem Reedy, 1944 i 1945 z Pancho Segurą, 1946 z Gardnarem Mulloyem).
Wystąpił w sześciu edycjach Pucharu Davisa, pełnił również funkcję kapitana. Debiutował w 1946, ale w zwycięskim finale przeciwko Australijczykom nie wystąpił. W 1948 zdobył w parze z Mulloyem deblowy punkt, który przesądził o kolejnej udanie obronie trofeum przez Amerykanów. Rok później wprawdzie mecz deblowy (również z Mulloyem) przegrał, ale singliści – Schroeder i Gonzalez – dali i tak USA pewne zwycięstwo w finale. W pozostałych sezonach, w których Talbert był w ekipie jako zawodnik (1951, 1952 i 1953), finały na swoją korzyść rozstrzygała Australia kosztem USA. Kapitanem ekipy amerykańskiej Talbert był w niektórych meczach w 1952 i 1953, a następnie przez całe sezony w latach 1954–1957. W 1954 kierowana przez niego ekipa, w składzie Tony Trabert i Vic Seixas, odzyskała na rok Puchar Davisa, pokonując młodych Australijczyków Kena Rosewalla i Lew Hoada. Łącznie jako zawodnik w rozgrywkach pucharowych Talbert wygrał dwa mecze w singlu (bez porażki) oraz siedem w deblu (jedna porażka), a jako kapitan prowadził zespół w seidemnastu spotkaniach międzypaństwowych, z czego Amerykanie wygrali trzynaście.
Po zakończeniu kariery zawodowej był cenionym autorem tenisowym. Razem z Bruce Oldem opracował podręczniki The Game of Singles in Tennis i The Game of Doubles in Tennis, napisał również autobiografię Playing for Life oraz zarys historyczny turnieju o mistrzostwo USA w grze pojedynczej Tennis Observed. Był również aktywnym działaczem sportowym, m.in. dyrektorem mistrzostw USA (wówczas już US Open), gdzie, po własnych doświadczeniach zawodniczych, był rzecznikiem likwidacji długich setów i wprowadzenia tie-breaka (od 1970). W 1967 został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych
- mistrzostwa Francji
- gra podwójna – wygrana 1950 (z Tony Trabertem)
- gra mieszana – finał 1950 (z Patricią Todd)
- mistrzostwa USA
- gra pojedyncza – finały 1944, 1945
- gra podwójna – wygrane 1942, 1945, 1946, 1948 (wszystkie z Gardnarem Mulloyem), finały 1943 (z Davidem Freemanem), 1944 (z Pancho Segurą), 1947 (z Billem Sidwellem), 1950, 1953 (oba z Gardnarem Mulloyem)
- gra mieszana – wygrane 1943, 1944, 1945, 1946, finały 1948, 1949 (wszystkie z Margaret Osborne DuPont)
Finały singlowe w turniejach wielkoszlemowych
- mistrzostwa USA 1944 – 4:6, 6:3, 3:6, 3:6 z Frankiem Parkerem
- mistrzostwa USA 1945 – 12:14, 1:6, 2:6 z Frankiem Parkerem
Bibliografia
- Profil na stronie ATP (ang.). Association of Tennis Professionals. [dostęp 20 sierpnia 2013].
- Profil na stronie ITF (ang.). International Tennis Federation. [dostęp 20 sierpnia 2013].
- Profil na stronie Pucharu Davisa (ang.). Davis Cup. [dostęp 20 sierpnia 2013].
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.