Billing (telefonia)

Billing – rachunek szczegółowy, zestawienie wszystkich opłat za połączenia i usługi dodane, jakie abonent przeprowadził w danym okresie rozliczeniowym. Umożliwia szczegółową kontrolę dokonanych transakcji.

Przechowywanie billingów w Unii Europejskiej

W 2006 UE formalnie przyjęła dyrektywę o przechowywaniu danych telekomunikacyjnych przez 6 do 24 miesięcy. Mają to być jedynie dane potrzebne do ustalenia źródła połączenia i odbiorcy oraz daty i godziny. Zgodnie z dyrektywą kraje członkowskie są też zobowiązane do zapewnienia ochrony prywatności swoich obywateli a operatorzy telekomunikacyjni nie mogą przechowywać informacji ujawniających treść rozmów lub e-maili^[1].

Billing w Polsce

Ta sekcja od 2011-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

Historia wprowadzenia billingu w Polsce sięga lat 80. XX wieku. Wtedy monitorowanie łączy było możliwe tylko na specjalne życzenie klienta oraz jeżeli były prowadzone działania operacyjne służb specjalnych. Wykorzystywano do tego specjalne urządzenia elektroniczne typu NURT (Numeryczny rejestrator telefoniczny). Rejestrator ten zapisywał na taśmie każde zdarzenie na łączu, mające znaczenie, nawet zadzwonienie na obserwowany numer. Ze względów technicznych możliwości stosowania billingu w tamtym czasie były mocno ograniczone.

Po 1989 roku TPSA rozpoczęła szybką wymianę central na nowe. Ze względów technicznych wprowadzanie billingu w kraju odbywało się z niemałymi trudnościami. Tylko w niewielu miastach funkcjonowały nowoczesne centrale. W większości były to albo elektromechaniczne centrale systemu Strowgera lub Pentaconta, albo elektroniczne centrale typu E-10A. Z początkiem lat 90. zaczęto montować nowoczesne centrale sterowane programowo (SPC): Alcatel-Lucent 5ESS, S12, E-10B oraz Siemens EWSD.

W połowie lat 90. monitorowanie połączeń było możliwe w większych polskich miastach na życzenie klienta. Sukcesywnie modernizowano także dotychczas stosowane systemy elektromechaniczne na potrzeby billingu, mimo że kilka lat później były one wycofywane z eksploatacji. Konieczne było skonstruowanie specjalnych urządzeń do monitorowania na łączną liczbę 660 tysięcy abonentów, na zamówienie TP S.A. W roku 1998 można było uzyskać billing już w większości central miejscowych.

W przypadku telefonii komórkowej od samego początku jej działania w Polsce możliwe było otrzymanie rachunków szczegółowych.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Dyrektywa 2006/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie zatrzymywania generowanych lub przetwarzanych danych w związku ze świadczeniem ogólnie dostępnych usług łączności elektronicznej lub udostępnianiem publicznych sieci łączności oraz zmieniająca dyrektywę 2002/58/WE