Billy Squier

Billy Squier
Imię i nazwisko

William Haislip Squier

Data i miejsce urodzenia

12 maja 1950[1]
Wellesley

Instrumenty

gitara, keyboard

Zawód

wokalista, kompozytor

Aktywność

od 1968

Powiązania

Klaus Flouride, Queen, Sheila E., Ringo Starr

Zespoły
The Bluesbreakers
The Sidewinders
Piper
Magic Terry and the Universe
Strona internetowa

William Haislip „Billy” Squier[2][3] (ur. 12 maja 1950 w Wellesley) – amerykański muzyk rockowy, wokalista, kompozytor i instrumentalista. rock stadionowy. Jego największy przebój „The Stroke” pochodził z albumu Don't Say No (1981)[4]. Wylansował też takie piosenki jak „My Kinda Lover”, „In the Dark”, „Rock Me Tonite”, „Lonely Is the Night”, „Everybody Wants You” i „Emotions in Motion”. Współpracował z takimi wykonawcami jak Klaus Flouride, Queen, Sheila E. czy Ringo Starr[5].

Życiorys

Urodził się w Wellesley[6], w stanie Massachusetts. W 1968 ukończył Wellesley High School. Kiedy dorastał, zaczął grać na pianinie i gitarze, ale nie zaczął poważnie z muzyką, dopóki nie odkrył grupy muzycznej John Mayall & the Bluesbreakers z Erikiem Claptonem[7]. Kiedy Squier miał dziewięć lat, przez dwa lata pobierał lekcje gry na fortepianie, a jego dziadek przekupił go, aby kontynuował przez trzeci. Po tym, jak przestał brać lekcje gry na fortepianie, zainteresował się gitarą i kupił jedną od sąsiada za 95 dolarów. W 1971 krótko uczęszczał do Berklee College of Music.

W 1968 po raz pierwszy publicznie wystąpił w nocnym klubie w Bostonie przy Kenmore Square, zwanym Psychedelic Supermarket, gdzie zobaczył Erica Claptona i zespół Cream. W 1969 założył zespół Magic Terry & the Universe[7]. Na początku lat 70. założył Kicks, w skład którego wchodził przyszły perkusista New York Dolls - Jerry Nolan. Następnie dołączył do The Sidewinders. W 1976 Squier opuścił grupę, tworząc zespół Piper, który wydał dwa albumy, Piper i Can't Wait[4].

W 1980 podpisał kontrakt z Capitol Records i wydał swój debiutancki solowy album The Tale of the Tape, gdzie na gitarze grał Bruce Kulick z Kiss i wspomagał Desmond Child. Płyta gościła trzy miesiące na liście albumów tygodnika „Billboard”. Piosenka „You Should Be High Love”[4] - dla której Squier nakręcił skomplikowany teledysk - zyskała masową popularność w radiu.

Squier poprosił Briana Maya z Queen o pomoc w wydaniu drugiego albumu, Don't Say No. May odmówił z powodu konfliktów w harmonogramie, ale polecił Reinholdowi Mackowi, który wyprodukował jeden z albumów Queen, The Game. Album stał się hitem, a główny singiel „The Stroke” stał się hitem na całym świecie, trafiając do pierwszej 20. w USA i osiągając 5. miejsce w Australii. „In The Dark” i „My Kinda Lover” były udanymi singlami[4]. Squier stał się popularny w nowym kanale telewizji kablowej MTV, a także w radiu Album Rock. Don't Say No dotarł do pierwszej piątki i przetrwał ponad dwa lata na liście albumów magazynu „Billboard”, ostatecznie sprzedając ponad 4 mln egzemplarzy w samych Stanach Zjednoczonych[7].

23 lipca 1982 ukazał się trzeci album Emotions in Motion i odniósł niemal taki sam sukces, jak Don't Say No. Okładkę zaprojektował Andy Warhol[8]. Tytułowy utwór albumu, na którym Squier dzielił wokale z frontmanem Queen, Freddiem Mercurym i perkusistą Rogerem Taylorem, był popularnym teledyskiem MTV, ale największym hitem albumu był „Everybody Wants You”, który zajął pierwsze miejsce na liście Billboard Album Rock Tracks przez 6 tygodni i osiągnął 32. miejsce na Hot 100. W tym samym roku nagrał piosenkę „Fast Times (The Best Years of Our Lives)” do filmu Amy Heckerling Beztroskie lata w Ridgemont High[9].

W 1984 wydał kolejny album Signs of Life, który w sierpniu 1984 był numerem 1 na liście albumów Rock Tracks. Pierwszy singiel „Rock Me Tonite” trafił na 15 miejsce Hot 100. Teledysk do tego utworu wyreżyserował i opracował choreografię Kenny Ortega. Pokazuje Squiera budzącego się w łóżku z satynową, pastelową pościelą, a potem tańczącego wokół łóżka, kiedy się ubiera, i ostatecznie zakłada różowy podkoszulek na białą koszulę. Na zakończenie opuszcza pokój z różową gitarą, aby dołączyć do swojego zespołu podczas wykonywania piosenki. Sam Squier i inni obserwatorzy uważają, że jego homoerotyzm zraził znaczną część jego fanów (w tym czasie głównie nastoletnich chłopców) i zrujnował jego karierę[8].

W 2002 ożenił się z Nicole Schoen[10], zawodową niemiecką piłkarką.

Dyskografia

  • The Tale of the Tape (1980)
  • Don't Say No (1981)
  • Emotions in Motion (1982)
  • Signs of Life (1984)
  • Enough Is Enough (1986)
  • Hear & Now (1989)
  • Creatures of Habit (1991)
  • Tell the Truth (1993)
  • Happy Blue (1998)

Przypisy

  1. ↑ Billy Squier w bazie Filmweb
  2. ↑ Personalidade: Billy Squier (EUA). InterFilmes.com. [dostęp 2019-08-04]. (port.).
  3. ↑ Billy Squier w bazie Notable Names Database (ang.)
  4. ↑ a b c d Billy Squier w bazie Discogs.com (ang.)
  5. ↑ Billy Squier. Listal. [dostęp 2019-08-04]. (ang.).
  6. ↑ Billy Squier Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2019-08-05]. (ang.).
  7. ↑ a b c Billy Squier Biography. AllMusic. [dostęp 2017-11-22]. (ang.).
  8. ↑ a b Billy Squier's Emotions in Motion, by Andy Warhol. Artists' Books and Multiples. [dostęp 2019-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-17)]. (ang.).
  9. ↑ Billy Squier w bazie IMDb (ang.)
  10. ↑ Billy Squier Biography. frostsnow.com. [dostęp 2019-08-05]. (ang.).