Biopsja endomiokardialna

Bioptat serca, uwidaczniający naciek z eozynofili. Barwienie H-E

Biopsja endomiokardialna – metoda diagnostyczna, oparta na technice biopsji, polegająca na wprowadzeniu do serca cewnika pozwalającego na pobieranie wycinków. Cewnik zwykle wprowadza się drogą żylną (najczęściej z dostępu przez żyłę szyjną wewnętrzną) do prawej komory serca, lub drogą tętniczą z dostępu przez tętnicę udową (najczęściej prawą) do lewej komory serca.

Wskazania:

• ocena serca po jego przeszczepie
• ostra niewydolność serca
  • o niejasnej przyczynie
  • przebiegająca z zaburzeniami rytmu lub przewodzenia o niejasnej przyczynie
  • przy współistnieniu eozynofilii, objawów zakażenia i zmian skórnych
• podejrzenie następujących chorób
  • olbrzymiokomórkowe zapalenie mięśnia sercowego
  • nowotwory serca
  • arytmogenna dysplazja prawej komory
• choroby spichrzeniowe

Najgroźniejszym powikłaniem biopsji endomiokardialnej jest przebicie mięśnia serca, które powodując tamponadę serca może doprowadzić do zgonu.

Bibliografia

• Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom I. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, s. 109-111. ISBN 83-7430-031-0.