Birmanistyka

Birmanistyka – nauka o Mjanmie (Birmie), obejmująca całość zagadnień związanych z tym krajem, w tym badania nad językiem birmańskim, kulturą, sztuką, religią, historią i polityką[1][2].

W języku angielskim dziedzina ta funkcjonuje pod nazwą Burmese studies[1]. W 1986 roku założona została Burma Studies Foundation oraz Center for Burma Studies przy Northern Illinois University w Stanach Zjednoczonych. Centrum to gromadzi badaczy z różnych dziedzin, oferując kursy z zakresu birmańskiej sztuki, kultury, języka i historii[2]. Od 1996 wydawane jest poświęcone Birmie czasopismo naukowe The Journal of Burma Studies[3]. W latach 2003–2008 inne czasopismo birmanistyczne, SOAS Bulletin of Burma Research, publikowała School of Oriental and African Studies przy Uniwersytecie Londyńskim[4].

Kursy języka birmańskiego oferują m.in. School of Asian and African Studies przy Pekińskim Uniwersytecie Języków Obcych[5], wspomniana SOAS przy University of London[6] oraz Tokyo University of Foreign Studies[7].

Publikacje polskojęzyczne na temat Birmy ograniczały się przez dłuższy czas do relacji reporterskich i literackich esejów. Autorami esejów historyczno-literackich byli początkowo tylko Bogdan Góralczyk i Grzegorz Torzecki. Pierwszą recenzowaną publikacją naukową poświęconą Mjanmie była praca Michała Lubiny z 2014 roku[8], poświęcona tamtejszemu konfliktowi etnicznemu[1][8]. To w niej został zaproponowany termin birmanistyka jako odpowiednik angielskiego Burmese studies[1]. Termin ten, na wzór terminu niemieckiego – Birmanistik, pojawia się także we wstępie do bibliografii austronezystycznej Macieja Klimiuka z 2014 r. wraz z innymi określeniami (laotanistyka, wietnamistyka, taistyka, khmerologia, indonezjanistyka, austronezystyka, filipinistyka, jawanologia), obejmując jednocześnie całą Azję Południowo-Wschodnią[9]. Również w 2014 ukazała się publikacja Michała Lubiny, syntetyzująca wiedzę o najnowszej historii kraju[8][10]. M. Lubina i B. Góralczyk określają birmanistykę w Polsce, jako naukę w trakcie powstawania[1][8].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Michał Lubina: Birma: centrum kontra peryferie. Kwestia etniczna we współczesnej Birmie (1948 – 2013). Kraków: KON Tekst, 2014, s. 13.
  2. ↑ a b Burma Studies Foundation. Board of Trustees of Northern Illinois University., 2016. [dostęp 2016-01-10].
  3. ↑ The Journal of Burma Studies. Board of Trustees of Northern Illinois University., 2016. [dostęp 2016-01-10].
  4. ↑ SOAS Bulletin of Burma Research (SBBR). SOAS University of London. [dostęp 2016-01-10].
  5. ↑ School of Asian and African Studies. Beijing Foreign Studies University Information Centre. [dostęp 2016-01-10].
  6. ↑ Burmese at SOAS Language Centre. SOAS University of London. [dostęp 2016-01-10].
  7. ↑ ビルマ（ミャンマー）語. Tokyo University of Foreign Studies (東京外国語大学), 2016. [dostęp 2016-01-10].
  8. ↑ a b c d Bogdan Góralczyk. Początek polskiej birmanistyki?. „Nowe Książki”. 7/2014. Instytut Książki. 
  9. ↑ Maciej Klimiuk, Bibliografia polskich i polskojęzycznych publikacji z zakresu studiów indonezjanistycznych i malaistycznych (1913-2013), [w:] Piotr Bachtin, Maciej Klimiuk (red.), Azja i Afryka: inność - odmienność - różnorodność, Warszawa: Wydział Orientalistyczny, Uniwersytet Warszawski, 2014, s. 209-232.
  10. ↑ Michał Lubina: Birma. Warszawa: Wydawnictwo Trio, 2014, seria: Historia państw świata XX i XXI wieku.