Biszara al-Churi
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| 6. Prezydent Libanu pod mandatem francuskim | |
| Okres | od 21 września 1943 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| 1. Prezydent Republiki Libanu | |
| Okres | od 23 listopada 1943 |
| Poprzednik | – |
| Następca | |
| 2. Premier Libanu pod mandatem francuskim | |
| Okres | od 5 maja 1927 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| 4. Premier Libanu pod mandatem francuskim | |
| Okres | od 9 maja 1929 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  .svg){kind=small}  | |
Biszara al-Churi (arab. بشارة الخوري, fr. Béchara El-Khoury, ur. 10 sierpnia 1890 w Alajh, zm. 1 stycznia 1964 w Bejrucie) – libański polityk, Maronita, pierwszy prezydent niepodległego Libanu w latach 1943-1952 roku z 11-dniową przerwą (11-22 listopada 1943). Dwukrotnie był również premierem Libanu: 1927-1928 i w 1929. Był jedną z najważniejszych postaci w walce o niepodległość.
Jego córka Huguette Caland była uznaną w zachodnim świecie malarką, rzeźbiarką i projektantką mody[1].
Życiorys
Al-Churi z wykształcenia był prawnikiem, studiował w Bejrucie i Paryżu. Dwukrotnie startował w wyborach prezydenckich. W 1936 roku przegrał z Émile Eddé, a w wyborach z roku 1943 został wybrany na prezydenta. Zanim jednak został głową państwa założył partię Ad-Dustour i dwukrotnie był premierem Libanu. Al-Churi był postrzegany za nacjonalistę i zdecydowanie sprzeciwiał się francuskiej obecności w Libanie. Dlatego właśnie, już jako prezydent, 11 listopada 1943 roku został przez Francuzów aresztowany i na 11 dni zamknięty w wieży w Raszai. Razem z prezydentem uwięzieni zostali Rijad as-Sulh (premier), Pierre Dżemajel, Kamil Szamun i wielu innych polityków związanych z ruchem niepodległościowym.
Demonstracje przeciwko francuskiej obecności w Libanie doprowadziły do uwolnienia al-Churiego, a w konsekwencji doprowadziły do uzyskania przez Liban niepodległości. Od tamtego momentu 22 listopada 1943 roku jest libańskim Dniem Niepodległości.
Początkowe lata prezydentury al-Churiego to duży wzrost gospodarczy i rozkwit państwa. Sytuacja zmieniła się podczas wojny Izraela o niepodległość toczącej się w latach 1948-1949. Liban brał czynny udział w tej wojnie. Po jej zakończeniu w Libanie osiadło blisko 100 tysięcy palestyńskich uchodźców. Sytuacja wewnętrzna, jak również oskarżenia o korupcję w administracji prezydenckiej, spowodowały liczne demonstracje, po których al-Churi zrezygnował ze swojej funkcji. Miało to miejsce 18 września 1952 roku. Jego następcą został Kamil Szamun.
Postanowieniem z 17 października 1946 r. został przez prezydenta RP Władysława Raczkiewicza odznaczony Orderem Orła Białego[2][3] w dowód uznania za działalność na rzecz polskich uchodźców przebywających w Libanie[4].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Katharine Q. Seelye, Huguette Caland, 88, Dies; Celebrated Freedom in Art and Life, „The New York Times”, 30 września 2019, ISSN 0362-4331 [dostęp 2020-04-03] (ang.).
- ↑ Krzysztof Filipow: Order Orła Białego. Wyd. Białystok 1995.s. 56
- ↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 307.
- ↑ Małgorzata Ziółkowska-Husami, Polski exodus na Bliski Wschód. polskiecedry.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-05)]. – www.polskiecedry.com (pol.)
Bibliografia
- Danuta Madeyska, Liban, Warszawa: „Trio”, 2003, ISBN 83-88542-62-1, OCLC 749208220.
Linki zewnętrzne
- Sylwetka na oficjalnej stronie prezydenta Libanu (arab. • ang. • fr.)
| Pod mandatem francuskim 1926–1943 | |
|---|---|
| Republika Libanu (od 1943) |
Media użyte na tej stronie
Autor: Heralder (Crown by Miguillen, Licencja: CC BY-SA 3.0
Ribbon bar of the Order of Charles III, Grand Cross.
Baretka Wielkiej Wstęgi Narodowego Orderu Cedru
The flag of Lebanon during the French mandate.
Lebanese Order of Merit Extraordinary Grade
Official portrait of Bechara El Khoury, first president of Lebanon (between 1943 and 1952)