Bitwa Wielbłądzia

Bitwa Wielbłądzia

Pierwsza fitna
Ali ibn Abi Talib i A’isza podczas bitwy
Czas	listopad bądź grudzień 656 r.
Miejsce	Basra, Irak
Terytorium	dzisiejszy Irak
Przyczyna	konflikt sukcesyjny
Wynik	zwycięstwo sił Alego
Strony konfliktu
A’isza bint Abi Bakr, Talha Ibn Abd Allah, Zubajr ibn al-Awwam Ali ibn Abi Talib i zwolennicy jego kalifatu
Dowódcy
A’isza, Talha Ibn Abd Allah, Muhammad ibn Talha, Zubajr ibn al-Awwam, Abd Allah ibn az-Zubajr, Marwan I, Walid ibn Ukba Ali ibn Abi Talib, Malik al-Asztar, Hasan ibn Ali, Husajn ibn Ali, Ammar ibn Jasir, Muhammad ibn Abi Bakr, Muslim ibn Akil, Harit ibn Rab'i, Dżabir ibn Abd Allah, Muhammad ibn al-Hanafijja, Abu Ajjub al-Ansari, Kajs ibn Sad, Abd Allah ibn Abbas, Kuzajma ibn Tabit i inni
Siły
około 30 tys.[1] około 20 tys.[1]
Straty
13 tys. do 15 tys.[2] 1 tys. do 5 tys.[2]
Położenie na mapie Iraku miejsce bitwy
30°30′00,0000″N 47°49′00,1200″E/30,500000 47,816700

Bitwa Wielbłądzia (arab. ‏موقعة الجمل‎) – starcie zbrojne, do którego doszło pod koniec 656 roku w pobliżu współczesnego miasta Basra. Wojska A’iszy starły się z siłami wiernymi pierwszemu imamowi szyitów i ostatniemu z czterech kalifów prawowiernych Alemu, który zwyciężył.

Tło i bitwa

Wrogość A’iszy do Alego miała swoje źródła jeszcze w wydarzeniach z czasów życia Mahometa, kiedy A’isza została posądzona o cudzołóstwo, a Ali doradzał Prorokowi rozwód z nią. W trakcie rebelii przeciwko trzeciemu kalifowi sunnitów, Usmanowi, który został zabity za korupcję i nepotyzm przez własnych obywateli podczas szturmu na jego własny dom, A’isza miała nadzieję że ostatecznie kalifem zostanie Talha, kuzyn Abu Bakra. Po powrocie z pielgrzymki do Medyny, A’isza dowiedziała się, że kalifem został jednak Ali, szybko zatem zawróciła do Mekki i zaczęła agitować przeciwko niemu. Wkrótce pod pretekstem odbycia pielgrzymki mniejszej dołączyli do niej Talha i Zubajr, ostatecznie rozczarowani do Alego, kiedy ten nie zgodził się zagwarantować im gubernatorstw, odpowiednio Basry i Kufy. Na miejscu zerwali z Alim, obarczając go odpowiedzialnością za śmierć Usmana i żądając od niego postawienia jego morderców przed sądem. Szybko przyłączyli się do nich niektórzy Kurajszyci, sprzeciwiający się koncepcji zastrzeżenia kalifatu dla Haszymitów, i Umajjadzi. Niezdolni do zdobycia większej liczby zwolenników w Al-Hidżazie, Talha i Zubajr zdecydowali się udać do Basry, gdzie spodziewali się przychylnego przyjęcia. Ali udał się za nimi w pościg, lecz nie udało mu się ich powstrzymać. Większa część mieszkańców Basry pozostała jednak wierna Alemu, co część z nich przypłaciła śmiercią z rąk zwolenników A’iszy. Ponadto Ali zdobył poparcie Kufy, co w sumie spowodowało, że dysponował o wiele liczniejszą armią niż rebelianci. Po nieudanej próbie polubownego załatwienia sporu, ostatecznie Ali pokonał buntowników podczas bitwy wielbłądziej nazwanej tak od wielbłąda A’iszy, z którego zagrzewała ona żołnierzy do walki. Talha i Zubajr zginęli w walce. Po bitwie Ali oszczędził życie A’iszy, jako że była wdową po Mahomecie, i odesłał ją do Medyny.

Przypisy

Bibliografia

• Spellberg, D.A. (1994). Politics, Gender, and the Islamic Past. Columbia University Press. ISBN 978-0-231-07999-0.
• Jibouri, Yasin T. (2011). Kerbalā and Beyond. Bloomington, IN: Authorhous. Druk. ISBN 1-4670-2613-1.
• Wilferd Madelung (1997). The Succession to Muhammad: A Study of the Early Caliphate. Cambridge University Press. ISBN 0-521-64696-0.