Bitwa nad Trebią

Bitwa nad Trebią
— II wojna punicka 218–201 p.n.e. —
Bitwa nad Trebią
Czas	18 grudnia 218 p.n.e.
Miejsce	nad rzeką Trebią
Terytorium	Republika rzymska
Wynik	zwycięstwo Kartaginy
Strony konfliktu
Republika rzymska Kartagina
Dowódcy
Tyberiusz Semproniusz Longus, Korneliusz Scypion Hannibal
Siły
ok. 45 000 ok. 40 000
Straty
15 000 – 20 000[1] ok. 5000
Położenie na mapie Włoch miejsce bitwy
45°03′N 9°36′E/45,050000 9,600000

Bitwa nad Trebią – starcie zbrojne, które miało miejsce 18 grudnia 218 p.n.e. między legionami rzymskimi Semproniusza i Scypiona a wojskami Hannibala w czasie II wojny punickiej.

Przed bitwą

Po bitwie nad rzeką Ticinus i wycofaniu się wojsk Scypiona Semproniusz przerzucił swoje oddziały przez Adriatyk do doliny Padu, aby wesprzeć mocno osłabione siły rzymskie. Po połączeniu się z legionami Scypiona Semproniusz zadecydował, wbrew radom tego ostatniego, wydać bitwę Hannibalowi.

Wojska rzymskie biorące udział w bitwie liczyły 30 000 piechoty i 6000 jazdy (16 tysięcy Rzymian i 20 tysięcy sprzymierzeńców), Hannibal dysponował 40 000 żołnierzami różnych narodowości, głównie Kartagińczykami i Gallami. W tej liczbie było aż 10 tysięcy doborowych kawalerzystów (Numidyjczyków i Galów). Poza tym Hannibal miał jeszcze kilka słoni bojowych. Przed bitwą Hannibal rozkazał swojemu bratu Magonowi, by na czele tysiąca żołnierzy zaczaił się w głębokim parowie^[2]. Żołnierze ci mieli być użyci w kluczowym momencie bitwy.

Bitwa

Przeciwników oddzielała rzeka Trebia. By sprowokować Rzymian do przekroczenia rzeki, Hannibal wysłał liczący 500 numidyjskich jeźdźców oddział na brzeg zajmowany przez przeciwnika. W tym czasie pozostali wojownicy kartagińscy spożywali ciepły posiłek i nacierali ciała oliwą w celu ochrony przed zimnem^[2]. Podpuszczony przez kartagińskiego wodza Semproniusz nakazał pogoń za lekką jazdą przez rzekę. Gdy przemoczeni i zmarznięci Rzymianie wyszli na drugi brzeg, natknęli się na kontratak Kartagińczyków. W centrum toczył się wyrównany bój, ale na skrzydłach doborowa jazda Hannibala rozbiła szybko rzymską kawalerię. Związane walką oddziały rzymskie zostały w dodatku zaskoczone atakiem niewielkiego oddziału 1000 żołnierzy Magona, który początkowo ukryty w parowie był niewidoczny dla Rzymian. Przypuścił on atak na lewe skrzydło i tyły przeciwnika. Złamało to opór Rzymian i przekształciło bitwę w rzeź legionów. W zwartym szyku uszło z pola bitwy jedynie 10 000 rzymskich żołnierzy, którzy przełamali centrum armii Hannibala i umknęli do pobliskiej Placencji.

Podsumowanie

Straty Rzymian wyniosły 30 000 zabitych i wziętych do niewoli (sprzymierzeńców Rzymu Hannibal nakazał potem wypuścić), kartagiński wódz stracił nieco ponad 5000 swoich żołnierzy, wysokie były straty wśród zwierząt, szczególnie słoni bojowych, źle znoszących ciężkie warunki atmosferyczne^[3].

Następstwa

Kampania Hannibala w Italii

W następstwie klęski Rzymian Hannibal uzyskał dogodną bazę zaopatrzeniową w dolinie Padu. Dodatkowo umocniło się przymierze pomiędzy Kartagińczykami a galijskimi plemionami z północnej Italii. Dzięki temu jego siły wkrótce po bitwie zasilone zostały przez 10 000 galijskich wojowników^[4].

Przypisy

Bibliografia

• Janusz. Sikorski: Kanny 216 p.n.e.. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1984, s. 61. ISBN 83-11-07081-4. OCLC 69595445.

Linki zewnętrzne

• Invasion of Italy (ang.). [dostęp 2010-12-23].