Bitwa nad Wabash

Bitwa nad Wabash

Wojna z Indianami Północnego Zachodu 1785-1795
Arthur St. Clair
Czas	4 listopada 1791
Miejsce	w pobliżu fortu Recovery, Ohio
Terytorium	Stany Zjednoczone
Wynik	klęska Amerykanów
Strony konfliktu
Amerykanie Konfederacja Plemion Zachodnich
Dowódcy
Arthur St. Clair Richard Buttler Mały Żółw Błękitna Kurtka
Siły
1 400 ponad 1 000
Straty
623 żołnierzy zabitych, 258 rannych, 24 osadników zabitych, 14 rannych, 33 kobiety zabite 21 zabitych, 40 rannych
Położenie na mapie Ohio miejsce bitwy
Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych miejsce bitwy
40°21′25,56″N 84°45′46,08″W/40,357100 -84,762800

Bitwa nad Wabash – starcie zbrojne, które miało miejsce 4 listopada 1791 roku w trakcie długotrwałej wojny z Indianami Północnego Zachodu (1785–1795). Do starcia zwanego także klęską St. Claira doszło w pobliżu Fortu Recovery w obecnym stanie Ohio. Bitwa zakończyła się klęską oddziału Amerykanów pod wodzą generała Arthura St. Claira (1734–1818) weterana amerykańskiej wojny o niepodległość z wojownikami zjednoczonych plemion indiańskich dowodzonych przez Małego Żółwia i Błękitną Kurtkę.

Podłoże

Armia St. Claira składała się z około dwóch tysięcy doświadczonych żołnierzy, ale także z kilkuset nowo zaciągniętych rekrutów i milicji^[1]. Na początku października 1791 roku oddział ten skierował się przeciwko Indianom, którzy już rok wcześniej zadali poważne straty wojskom generała Josiaha Harmarsa (1753–1813). Po bardzo wolnym marszu, w listopadzie oddział dotarł nad brzeg rzeki Wabash, gdzie znajdowały się osady Indian. Kiepsko wyposażona i mało zdyscyplinowana armia amerykańska stopniała podczas marszu do zaledwie 1 400 ludzi. Wielu mężczyzn po upływie okresu służby powróciło po prostu do domów, inni zaś zdezerterowali. Sytuację pogarszał dodatkowo zły stan zdrowia St. Claira, a powtarzające się ataki artretyczne uniemożliwiały mu dowodzenie, wkrótce też musiał być niesiony na noszach.

Bitwa

Dnia 3 listopada żołnierze założyli obóz po obu stronach rzeki Wabash. Tutaj też oczekiwali Amerykanów ukryci w lesie Indianie. Rano następnego dnia, gdy żołnierze ustawili broń w kozły i stanęli w kolejkach do kuchni polowych, nastąpił atak indiański. Członkowie milicji natychmiast rzucili się – zostawiwszy broń – na drugą stronę rzeki. Żołnierze oddziałów regularnych zdołali opanować panikę i oddali salwę powstrzymując frontalny atak Małego Żółwia^[1].

Trwająca około trzech godzin bitwa zakończyła się klęską Amerykanów. Poległo ponad 600 żołnierzy i oficerów, a także spora liczba towarzyszących im żon, osadników i markietanek.

Porażka była wielkim ciosem dla młodego państwa amerykańskiego w walkach z Indianami. Dopiero w roku 1794 po porażce Indian w bitwie pod zaporą z pni, sytuacja militarna zmieniła się na korzyść Amerykanów.

Przypisy

Bibliografia

• Harold Allison: The Tragic Saga of the Indiana Indians. Paducah, KY: Turner Publishing Company, 1986. ISBN 0-938021-07-9.
• William H. Guthman: March to Massacre: A History of the First Seven Years of the United States Army. New York: McGraw-Hill, 1970. ISBN 0-07-025297-1.
• John Sugden: Blue Jacket: Warrior of the Shawnees. Lincoln: University of Nebraska Press, 2000. ISBN 0-8032-4288-3.

Powieść

• Jim R. Woolard: Blood at Dawn. New York: Berkley Books, 2001. ISBN 0-425-17861-7.