Bitwa o Angaur

Bitwa o Angaur

II wojna światowa, wojna na Pacyfiku, część bitwy o Peleliu
Bombardowanie Angaur. Na pierwszym planie widoczny jest okręt desantowy LST-689, na drugim planie po lewej pancernik USS „Tennessee”, zaś po prawej stronie ciężki krążownik USS „Minneapolis”
Czas	17–30 września 1944
Miejsce	Angaur
Terytorium	Palau
Wynik	zwycięstwo Amerykanów
Strony konfliktu
Japonia  Stany Zjednoczone
Dowódcy
Sadae Inoue Paul J. Mueller
Siły
1400 żołnierzy 15 000 żołnierzy
Straty
1338 zabitych, 59 pojmanych 260 zabitych, 1354 rannych, 940 niezdolnych do dalszej walki z powodu upałów, wypadków lub chorób
Położenie na mapie Palau miejsce bitwy
6°54′00,0″N 134°07′58,8″E/6,900000 134,133000

Bitwa o Angaur – bitwa II wojny światowej na Pacyfiku stoczona na wyspie Angaur na Pacyfiku w dniach od 17 do 30 września 1944 roku.

Tło

Angaur jest małą wyspą wulkaniczną o długości 4,8 km, oddzieloną 9,7 km cieśniną od wyspy Peleliu. Rdzenna ludność (bardzo nieliczna) utrzymywała się z rolnictwa, rybołówstwa i wydobywania fosforanu. W połowie 1944 na wyspie stacjonowało 1400 żołnierzy japońskich pod dowództwem generała porucznika Sadae Inoue.

Słabe umocnienia obronne wysp Palau oraz możliwość budowy lotnisk polowych spowodowały, że wyspy były atrakcyjnym celem dla wojsk amerykańskich po tym, jak zajęto wyspy Marshalla. Jednakże braki w sprzęcie desantowym (barki, okręty desantowe) spowodowały, że akcja bojowa na wyspy Palau mogła rozpocząć się dopiero po zabezpieczeniu Wysp Mariańskich.

Bitwa

Mapa bitwy

Bombardowanie Angaur przez pancernik USS „Tennessee”, krążowniki oraz bombowce nurkujące Douglas SBD Dauntless startujące z lotniskowca USS „Wasp” rozpoczęło się 11 września 1944. Sześć dni później, 17 września, 81 Dywizja Piechoty generała majora Paula J. Muellera wylądowała na wybrzeżu północno- i południowo-wschodnim. W początkowej fazie bitwy, główny problem dla wojsk amerykańskich stanowiły pola minowe, podczas gdy japońscy obrońcy nie stawiali dużego oporu. Stopniowo jednak opór Japończyków wzmacniał się, szczególnie gdy wojska amerykańskie dotarły do wzgórza (nazwane przez Amerykanów The Bowl, z ang. miska) niedaleko jeziora Salome w północno-zachodniej części wyspy. Od 20 września 322. Batalion ponawiał próby ataku na wzgórze, jednak 750 obrońcom japońskim udawało się je odpierać, przy użyciu dział, moździerzy i karabinów maszynowych. Stopniowo jednak głód, brak wody oraz naloty amerykańskich bombowców przerzedziły szeregi obrońców i 25 września Amerykanie zdobyli wzgórze. 30 września wyspa została zabezpieczona przez wojska amerykańskie.

Po bitwie

Lotniska polowe zaczęto budować jeszcze w czasie trwania bitwy. Jednak opóźnienie ataku na wyspy Palau skutkowało tym, że lotniska te nie były jeszcze gotowe do funkcjonowania przed rozpoczęciem kampanii filipińskiej w październiku 1944 roku. Admirał William Halsey twierdził jeszcze przed inwazją wysp Palau, że taka akcja jest zbędna (z czym zgadzają się obecni historycy wojskowi, sugerując, że główną korzyścią było nabycie doświadczenia bojowego przez 81 Dywizję Piechoty).

81 Dywizja Piechoty bezpośrednio po bitwie wyruszyła na pomoc 1 Dywizji Marines znajdującej się na Peleliu, która to wcześniej natknęła się na niezwykle silny opór wroga na wyżynie znajdującej się w centralnej części wyspy.

Bibliografia

• Samuel Eliot Morison: Leyte: June 1944 - Jan 1945, vol. 12 of History of United States Naval Operations in World War II. Little, Brown and Company, 1958. ISBN 0-316-58317-0.
• Charles R. Anderson: Western Pacific. United States Army Center of Military History, seria: The U.S. Army Campaigns of World War II. CMH Pub 72-29.

Linki zewnętrzne

• Action at Angaur dostępny do bezpłatnego pobrania z Internet Archive (ang.)