Bitwa o Drawsko

Bitwa o Drawsko
—II wojna światowa, front wschodni—
Czas4–5 marca 1945
MiejsceDrawsko Pomorskie
TerytoriumIII Rzesza, obecnie Polska
Przyczynaoperacja pomorska
Wynikzwycięstwo polskie
Strony konfliktu
 III Rzesza ZSRR
 Rzeczpospolita Polska
Dowódcy
Stanisław Popławski,
Bolesław Kieniewicz
Siły
310 pp 163 DP4 Dywizja Piechoty
Straty
ok. 130 zabitych,
120 wziętych do niewoli[1]		40 zabitych,
kilkudziesięciu rannych[1]
brak współrzędnych

Bitwa o Drawsko – bitwa stoczona w dniach 4–5 marca 1945 roku o Drawsko Pomorskie, podczas II wojny światowej, jedna z bitew operacji pomorskiej[2].

Na początku marca 1 Armia Wojska Polskiego, a w jej składzie 4 Pomorska Dywizja Piechoty walczyła w ramach operacji pomorskiej 1 Frontu Białoruskiego. Zadaniem 1 AWP było dojście do Bałtyku i zablokowanie wojskom niemieckim dróg odwrotu na zachód i w stronę morza. Uderzenia 1 AWP były skierowane przeciwko X Korpusowi SS i Grupie Korpuśnej „von Tottau”[a], które broniły pozycji ryglowej Wału Pomorskiego, na linii: Nadarzyce – Będlino – Łowicz Wałecki[3]. 1 marca sowiecka 3 Armia Uderzeniowa przełamała obronę Niemców koło Recza i parła na północ. Na prawo od niej 1 AWP natrafiła na dobrze zorganizowaną obronę niemiecką. Wieczorem 2 DP zdobyła południową część Żabina i Bobrujsko, a 1 Warszawska Dywizja Piechoty wyszła na południe od Bobrujska. 2 marca gen. Popławski wzmocnił uderzenie wprowadzając do walki 4 DP, która przełamała obronę niemiecką w rej. Żabina i Wierzchowa i 3 marca wyszła do szosy Żabin - Siennica, a wieczorem w rejonie Bonina podeszła pod Stawno. 4 marca 4 DP wyszła pod Drawsko[3].

Miasto było umocnione i przygotowane do obrony[b]. Broniły jej oddziały niemieckiego 310 pp ze 163 DP wsparte artylerią polową[4].

4 marca gen. Kieniewicz rozkazał 12 pułkowi piechoty prowadzić natarcie na Drawsko z rejonu Stawna. Pułk miał je opanować po sforsowaniu Drawy na płn. od Drawska, we współdziałaniu z 2/10 pp. W rejon Drawska jako pierwszy przybył 2/12 pp wspierany przez 3 działa pancerne[4]. Do 16:00 12 pp zdobył płd-wschodnią część miasta i przeszedł do obrony nad południowym brzegiem Drawy. Czołowe uderzenia nie rokowały powodzenia. Niemcy dobrze bronili północnej części miasta. Gen. Kieniewicz wydał rozkaz ataku na miasto z trzech stron: od południa 12 pp, od północnego wschodu 10 pułk piechoty, od północy 11 pułk piechoty[2]. Saperzy zbudowali most na Drawie, przez który od 23:00 przeprawiły się bataliony 12 pp i jeden batalion 11 pp. Bataliony bezpośrednio po przeprawie uderzyły, spychając Niemców na północ. 11 i 12 pp nawiązały walki ok. 24:00 w północnej części miasta. Walki trwały o każdy dom, zamieniony przez Niemców w punkt obrony. Niemcy, zagrożeni okrążeniem, zaczęli się wycofywać. Walki trwały całą noc i zakończyły się rankiem 5 marca 1945 roku[2].

4 DP kontynuowała natarcie i do 6 marca zdobyła Rydzewo. W wyniku działań zaczepnych w rejonie Drawska, Złocieńca i Bierzwnicy związki taktyczne 1 AWP przesunęły się w walkach o 20 - 40 kilometrów na północ i dotarły do Połczyna i Rydzewa.

W walkach o Drawsko Niemcy stracili 130 zabitych, 120 dostało się do niewoli. Polacy stracili 40 zabitych i kilkudziesięciu rannych. Oddziały polskie zdobyły uzbrojenie i sprzęt wojenny. Żołnierzy polskich pochowano na polu walki. W czerwcu 1947 roku ekshumowano i pochowano powtórnie na cmentarzu w Drawsku[1].

Walki żołnierzy polskich o Drawsko zostały upamiętnione na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie, napisem na jednej z tablic po 1945 r. „DRAWSKO 4 - 5 III 1945”.

Uwagi

  1. ↑ ok. 20 batalionów
  2. ↑ 2 marca ogłoszone przez hitlerowców twierdzą

Przypisy

  1. ↑ a b c Krzysztof Komorowski [red.]: Boje Polskie 1939 – 1945; poradnik encyklopedyczny. s. 95.
  2. ↑ a b c Kazimierz Sobczak [red.]: Encyklopedia II wojny światowej. s. 120.
  3. ↑ a b Krzysztof Komorowski [red.]: Boje Polskie 1939 – 1945; poradnik encyklopedyczny. s. 94.
  4. ↑ a b Edmund Kosiarz: Wyzwolenie Polski północnej. Gdynia: Wydawnictwo Morskie, 1967, s. 139-141.

Bibliografia

  • Krzysztof Komorowski (red.): Boje Polskie 1939 – 1945; poradnik encyklopedyczny. Warszawa: Bellona Spółka Akcyjna, 2009. ISBN 978-83-7399-353-2.
  • Edmund Kosiarz: Wyzwolenie Polski północnej. Gdynia: Wydawnictwo Morskie, 1967.
  • Kazimierz Sobczak [red.]: Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
  • Mała Encyklopedia Wojskowa t. 2 wyd. MON Warszawa 1970
Szlak Bojowy LWP 1943–45
Front wschodni (II wojna światowa)
1941
1942
1943
1944
1945

Media użyte na tej stronie

Flag of Germany (1935–1945).svg
National flag and merchant ensign of Germany from 1935 to 1945.
Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).