Bitwa o Nową Kartaginę

Bitwa o Nową Kartaginę
— II wojna punicka 218–201 p.n.e. —
Cartagena
Czas	209 p.n.e.
Miejsce	Kartagena, region Murcii
Terytorium	Hiszpania
Wynik	zwycięstwo Rzymian
Strony konfliktu
Kartagina Republika rzymska
Dowódcy
Magon Publiusz Korneliusz Scypion
Siły
1 000 Kartagińczyków, 2 000 obrońców miasta 25 000 piechoty, 2 500 jazdy, 100 okrętów
Straty
wysokie, masakra obrońców nieznane
Położenie na mapie świata miejsce bitwy
37,600000°N 0,981944°W/37,600000 -0,981944

Bitwa o Nową Kartaginę – starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 209 p.n.e.

Przed bitwą

Równocześnie z walkami prowadzonymi przez Hannibala w Italii, zaostrzyła się sytuacja w Hiszpanii, gdzie stały siły kartagińskie dowodzone przez Hazdrubala, Magona i Hazdrubala syna Giskona. Po sukcesach Kartagińczyków w roku 211 p.n.e. oraz śmierci Korneliusza Scypiona, Rzymianie wysłali do Hiszpanii nowe wojska pod wodzą Gajusza Klaudiusza Nerona, które miały połączyć się z siłami legata Lucjusza Marcjusza.

Kolejny rok przyniósł sukcesy Kartagińczykom, którzy wyparli Rzymian z niemalże całej Hiszpanii. W roku 210 p.n.e. senat rzymski wysłał do Iberii kolejną armię w sile 10 000 piechoty i 2500 jazdy pod wodzą Publiusza Korneliusza Scypiona, który po pokonaniu przeciwnika nad rzeką Ebro w roku 209 p.n.e. wyruszył na stolicę Kartagińczyków w Hiszpanii - Nową Kartaginę. Po wzmocnieniu siły wojska Scypiona wynosiły 25 000 piechoty i 2 500 jazdy wspieranych przez flotę rzymską (ok. 100 okrętów). Stacjonujący w mieście Magon dysponował siłami 1 000 ludzi oraz 2 000 uzbrojonych mieszkańców.

Bitwa

Po dotarciu do miasta Rzymianie rozłożyli się obozem a flota zajęła stanowiska od strony morza. Do pierwszego starcia doszło już następnego dnia, kiedy to oddział 500 ludzi Magona zaatakował 2 000 Rzymian przygotowujących się do szturmu. Po krótkiej walce Kartagińczycy, ponosząc pewne straty wycofali się do miasta. Równocześnie pozostali legioniści przystawiali drabiny do murów z innej strony, próbując wedrzeć się do środka. Atak zakończył się porażką Rzymian, a wielu z nich poległo spadając z dużej wysokości z drabin. Następnego dnia Rzymianie w większej sile podjęli kolejny szturm. Nowe oddziały w sile 500 ludzi zaatakowały od strony mielizny, gdzie nie było obrony kartagińskiej. Po wejściu na mury, Rzymianie weszli od tej strony do miasta likwidując obrońców i otwierając bramy, przez które wdzierali się pozostali żołnierze. Doszło do masakry ludności i rabunku miasta. Niedobitki obrońców z Magonem na czele po schronieniu się w miejscowej cytadeli, poddały się Rzymianom. Dopiero wówczas Scypion nakazał zaprzestania rzezi. W mieście Rzymianie zdobyli olbrzymie łupy, Kartagińczyków sprzedano w niewolę, natomiast rdzennym Iberyjczykom darowano wolność, dzięki czemu większość miejscowych plemion przeszła na stronę Scypiona.

Zobacz też

• Oblężenie Kartaginy

Literatura

• Bernard Nowaczyk: Kartagina 149–146 p.n.e., Wyd. Bellona, Warszawa 2008.