Bitwa o Pointe du Hoc

Bitwa o Pointe du Hoc

II wojna światowa, front zachodni, lądowanie w Normandii
Żołnierze amerykańskiego 2 Batalionu Rangersów pokazują sprzęt użyty do wspinaczki po klifie
Czas	6–7 czerwca 1944
Miejsce	Pointe du Hoc, Normandia
Terytorium	Francja
Przyczyna	potrzeba zniszczenia niemieckich dział 155 mm, które mogły zagrozić całej operacji desantowej
Wynik	zwycięstwo Amerykanów
Strony konfliktu
III Rzesza  Stany Zjednoczone
Dowódcy
Gerd von Rundstedt James Earl Rudder
Siły
200 żołnierzy, 6 dział 225 żołnierzy
Straty
40-50 zabitych, 6 dział zniszczonych 135 zabitych i rannych
Położenie na mapie Francji miejsce bitwy
49°23′45″N 0°59′20″W/49,395833 -0,988889

Żołnierze amerykańscy wraz z niemieckimi jeńcami obok jednego z bunkrów po bitwie

Bitwa o Pointe du Hoc – bitwa stoczona w dniach 6–7 czerwca 1944 roku na francuskim klifie Pointe du Hoc. Zakończyła się zdobyciem i utrzymaniem go przez trzy kompanie 2 Batalionu Rangersów.

Początek bitwy

W dniu lądowania w Normandii Pointe du Hoc było intensywnie ostrzeliwane i bombardowane z morza i powietrza, gdyż aliancki wywiad uznał, że fortyfikacje nie zostaną zdobyte przez oddziały piechoty bez odpowiedniego wsparcia. Szacuje się, że siła ostrzału była większa niż wybuch bomby jądrowej Little Boy^[1]. Później okazało się, że groźniejsza była wspinaczka pod ogniem karabinów maszynowych niż niemieckie umocnienia już na samej górze. Na miejsce bitwy nie dotarł 5 Batalion Rangersów, który wskutek błędów nawigacyjnych trafił w ogień walk na plaży „Omaha”.

Niemiecka obrona

Pomimo strat poniesionych przez aliantów, inwazja na plażach Normandii przebiegła dość sprawnie. Głównym powodem takiego obrotu spraw był fakt iż wybrzeży normandzkich plaż broniły najczęściej dywizje stacjonarne lub garnizonowe, złożone z mężczyzn w starszym wieku, młodzieży z Hitlerjugend, lub ochotników pochodzenia innego niż niemieckie, przejawiających słabą wolę walki i dysponujących małym lub żadnym doświadczeniem bojowym. Dodatkowymi problemami Niemców był fakt, iż ich dywizje posiadały niepełny skład – najczęściej oddziały składały się z 3000–5000 ludzi co raczej odpowiadało liczebnością pułku niż dywizji. Oddziały te były również uzbrojone w przestarzały sprzęt.

W słabym systemie niemieckiej obrony w Normandii plaża „Omaha” i jej okolice były wyjątkiem. Tego odcinka strzegła niemiecka 352 Dywizja Piechoty, zaprawiona w bojach jednostka polowa, która przeniosła się tam trzy miesiące wcześniej z frontu wschodniego. O jej obecności alianci nie wiedzieli, tymczasem w Pointe du Hoc rozlokowano jeden z pułków należących do tej dywizji. Sam rejon walki nadawał się idealnie do obrony. Strome klify wymagały umiejętności wspinaczkowych atakujących, wąska, piaszczysta plaża dawała dobre pole ostrzału na Rangersów, w dodatku Niemcy silnie ufortyfikowali ten odcinek poprzecinany okopami, rowami przeciwczołgowymi, bunkrami i polami minowymi. Walki w tym rejonie były więc bardzo trudne i szczególnie zacięte.

Desant

Osamotniony 2 Batalion Rangersów został dostarczony na wąską plażę przez łodzie desantowe, z których wystrzelono na klif liny z hakami. Do wspinaczki użyto też drabin pożyczonych od brytyjskich strażaków^[2]. Pomimo tego żołnierze dostali się na górę, tracąc tylko 25 zabitych mimo przecinania przez obrońców lin i ostrzału z broni maszynowej. Po 40 minutach walk na klifie najsilniejsze punkty oporu zostały złamane. Rangersi byli zdezorientowani, ponieważ nigdzie nie było widać 155 mm dział artyleryjskich, które były umiejętnie imitowane przez stelaże. Żołnierze zastosowali taktykę patrolowania zajętych terenów, dzięki czemu zajęli najważniejsze punkty oporu na Pointe du Hoc nie dopuszczając do okrążenia.

Później Amerykanie przegrupowali się i małymi grupkami zaczęli poszukiwać baterii dział w m.in. pobliskiej wsi i lesie. Działa znaleźli na małej polanie nieopodal sadu milę od brzegu i unieszkodliwili przy pomocy granatów termitowych.

Obrona Pointe du Hoc

W nocy z 6 na 7 czerwca Rangersi musieli odepchnąć cztery drobne, niemieckie kontrnatarcia. Były to tylko improwizowane ataki, rekonesanse mające na celu odnalezienie słabych punktów w liniach obronnych Rangersów. Generalny szturm nastąpił 7 czerwca. Odcięci od innych alianckich jednostek, byli spychani coraz bliżej morza. Udało im się obronić na ostatniej linii dzięki przybyciu posiłków z plaży „Omaha”. Po ich przybyciu Niemcy się wycofali, a przyczółek wzmocniono.

W walkach o Pointe du Hoc 2 Batalion Rangersów stracił 135 z 225 ludzi, przeznaczonych do zdobycia klifu.

Przypisy

Bibliografia

• Stephen E. Ambrose: D-Day 6 czerwca 1944. Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 1999. ISBN 978-83-89656-43-8.
• Antony Beevor: D-Day: The Battle for Normandy. Londyn: Viking, 2009. ISBN 978-0-670-88703-3.
• Bitwa o Pointe du Hoc