Bitwa o Złotów
| II wojna światowa, front wschodni, część przełamania Wału Pomorskiego | |||
 | |||
| Czas | 30–31 stycznia 1945 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | III Rzesza, obecnie Polska | ||
| Przyczyna | ofensywa polsko-radziecka 1945 | ||
| Wynik | zwycięstwo sił radziecko-polskich | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Bitwa o Złotów – bitwa stoczona w dniach 30–31 stycznia 1945 roku o miasteczko Złotów podczas II wojny światowej, jedna z bitew o przełamanie Wału Pomorskiego.
Złotów w niemieckim systemie obrony w 1945 spełniał rolę wysuniętego punktu ubezpieczenia w pasie przesłaniania głównej pozycji Wału Pomorskiego[1]. Broniły go dwa bataliony z 32 i 34 pułku piechoty 15 Dywizji Piechoty SS "Lettland"[2].
Niemcy przygotowywali Złotów do obrony. W dniach 28–30 stycznia z miejscowości ewakuowali całą ludność cywilną. 30 stycznia idące w awangardzie 4 Dywizji Piechoty pododdziały 11 pułku piechoty przekroczyły na Łobżonce dawną granicę polsko-niemiecką[3]. Na przedpolach miasta natknęły się na opór nieprzyjaciela. Walki rozpoczęły się 30 stycznia 1945 r. ok. 18:30, ostrzelaniem z moździerzy i broni maszynowej ubezpieczeń marszowych 11 pp. Ok. 20:00 w miejsce walk przybyły pozostałe pododdziały pułku. Dowódca dywizji gen. Kieniewicz nakazał przeprowadzić nocą natarcie na punkty oporu nieprzyjaciela[1]. Uderzenie 11 pułku zmusiło Niemców do wycofania się do miasta. Brak artylerii i broni ciężkiej spowalniał natarcie. Dopiero o 9:00 31 stycznia Złotów został zajęty[4]. Zdobycie Złotowa przez 11 pp umożliwiło 4 DP dalsze kontynuowanie natarcia na pozycję główną Wału Pomorskiego[3].
W walkach poległo 82 żołnierzy polskich, 112 zostało rannych"[4]. Straty niemieckie wyniosły ok. 300 zabitych, 70 dostało się do niewoli[4]. Złotów nie został zniszczony.
Walki żołnierzy polskich o Złotów zostały upamiętnione na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie, napisem na jednej z tablic po 1945 r. "ZŁOTÓW 30 – 31 I 1945".
Przypisy
- ↑ a b Edmund Kosiarz: Wyzwolenie Polski północnej. s. 84-85.
- ↑ Kazimierz Sobczak [red.]: Encyklopedia II wojny światowej. s. 771-772.
- ↑ a b Józef Urbanowicz [red.]: Mała encyklopedia wojskowa. Tom 3. s. 620.
- ↑ a b c Wyzwolenie Złotowa. [dostęp 2012-11-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-21)].
Bibliografia
- Józef Urbanowicz [red.]: Mała encyklopedia wojskowa. Tom 3. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.
- Edmund Kosiarz: Wyzwolenie Polski północnej. Gdynia: Wydawnictwo Morskie, 1967.
- Kazimierz Sobczak [red.]: Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Wyzwolenie Złotowa. historia.wzp.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-21)].
Media użyte na tej stronie
.svg)
.svg)
this is the flag of the Soviet Union in 1936. It was later replaced by File:Flag of the Soviet Union (1955-1980).svg.
.svg){kind=link}
this is the flag of the Soviet Union in 1936. It was later replaced by File:Flag of the Soviet Union (1955-1980).svg.
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).