|
|
Henryk I Ptasznik |
| Czas | 929 |
| Miejsce | Łączyn (współ. Lenzen) |
| Terytorium | Niemcy |
| Wynik | Zwycięstwo wojsk Henryka I |
| Strony konfliktu |
|---|
|
| Dowódcy |
|---|
|
| Siły |
|---|
|
| Straty |
|---|
|
| brak współrzędnych |
|---|
Bitwa pod Łączynem – starcie zbrojne, które miało miejsce w 929 r. w rejonie leżącego na prawym brzegu Łaby słowiańskiego grodu Łączyn.
W sierpniu 929 r. wieleckie plemię Redarów, zamieszkujące ziemie leżące między współczesnymi Neubrandenburgiem a Neustrelitz, podjęło atak i zdobyło pograniczny gród saski Walsleben nad rzeką Uchte (na północ od Stendal na terenie współczesnej Saksonii-Anhalt). Sukces Redarów zachęcił inne plemiona słowiańskie, m.in. Obodrytów oraz pozostałe plemiona wieleckie, do walki przeciw Henrykowi I.
W reakcji na te wydarzenia król Henryk I zebrał armię sasko-niemiecką, która przekroczyła Łabę w rejonie silnie umocnionego słowiańskiego grodu Łączyna (we współczesnej północno-zachodniej Brandenburgii, niedaleko granicy z Dolną Saksonią i Meklemburgią-Pomorzem Przednim). Dowodzone przez margrabiów Bernharda i Thietmara wojska sasko-niemieckie rozpoczęły oblężenie Łączyna, nazywanego „bramą do kraju Obodrytów i Wieletów”. Po pięciu dniach oblężenia, pomimo oporu i pojawienia się posiłków słowiańskich, armia sasko-niemiecka rozbiła Słowian i zdobyła gród. O zwycięstwie zadecydował atak zreorganizowanego przez Henryka I ciężkozbrojnego rycerstwa.
Historię walk Niemców ze Słowianami w czasach panowania Henryka I i Ottona I (936-973) szeroko przedstawił Widukind z Korbei w dziele Res gestae Saxonicae, spisanym ok. 973 r. Walki o gród w Łączynie Widukind przedstawia z punktu widzenia zwycięzców, ukazując Słowian jako barbarzyńców.
Bibliografia
- Joachim Herrmann: „Die Slawen in Deutschland“. Berlin 1985
- Widukind (von Corvey): „Sächsische Geschichte nebst der Schrift über die Herkunft der Schwaben“. Essen/Stuttgart 1986
Linki zewnętrzne
