Bitwa pod Łużkami

Bitwa pod Łużkami
Wojna polsko-bolszewicka
Czas6–7 czerwca 1920
MiejsceŁużki
TerytoriumZarząd Cywilny Ziem Wschodnich
Przyczynakontrofensywa wojsk polskich nad Berezyną
Wynikzwycięstwo polskie
Strony konfliktu
 Polska Rosyjska FSRR
Siły
Grupa płk. Małachowskiego
155 pp i 28 pp
brygada 53 DS
Straty
50 poległych i rannych
brak współrzędnych
Bitwa berezyna 1920.png

Bitwa pod Łużkami – część wielkiej bitwy nad Berezyną. Walki polskich 155. i 28 pułku piechoty z oddziałami sowieckiej 53 Dywizji Strzelców toczone w ramach polskiej kontrofensywy nad Berezyną w okresie wojny polsko-bolszewickiej.

Przebieg działań

Sytuacja ogólna

14 maja 1920 ruszyła sowiecka ofensywa wojsk Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego[1]. 15 Armia Augusta Korka i Grupa Północna Jewgienija Siergiejewa uderzyły na pozycje oddziałów polskich 8 Dywizji Piechoty i 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej w ogólnym kierunku na Głębokie. Wykonująca uderzenie pomocnicze 16 Armia Nikołaja Sołłohuba[2] zaatakowała oddziały 4 Armii gen. Stanisława Szeptyckiego i podjęła próbę sforsowania Berezyny pod Murawą[a] i Żukowcem[b] oraz pod Żarnówkami[c] i Niehoniczami[d] [3][4]. Wobec skomplikowanej sytuacji operacyjnej, 23 maja rozpoczął się ogólny odwrót wojsk polskich w kierunku zachodnim[5].

Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego postanowiło rozstrzygnąć sytuację nad Berezyną w sposób zaczepny. Dowodzenie przejął naczelny wódz marsz. Józef Piłsudski. Wojska gen. Szeptyckiego szykowały się do natarcia.

1 czerwca ruszyła polska kontrofensywa Armii Rezerwowej oraz 1. i 4 Armii skierowana przeciw wojskom sowieckiego Frontu Zachodniego[6].

Działania grupy płk. Stanisława Małachowskiego

Po odbiciu Szarkowszczyzny grupy płk. Małachowskiego otrzymała rozkaz opanowania Łużek i przepraw na Mniucie. Do realizacji tego zadania dowódca grupy wyznaczył 155. i 28 pułki piechoty wzmocnione dwoma bateriami 10 pułku artylerii polowej. O świcie 6 czerwca bataliony obu pułków ruszyły do działania. Tabory pozostawiono w folwarku Aleksandrowo[7][8].

Pod wsią Paszki pododdziały 53 Dywizji Strzelców stawiały zacięty opór i dopiero groźba obejścia pozycji obronnych przez batalion 28 pp i batalion 157(?) pp zmusiła przeciwnika do odwrotu za Mniutę. Polacy ruszyli w pościg, aby nie pozwolić Sowietom na zorganizowanie obrony na linii rzeki. Rano 7 czerwca 10 kompania 28 pułku piechoty zdobyła podpalony już most na Mniucie, a 8 kompania sforsowała rzekę w bród. Pożar mostu ugaszono, umożliwiając przejazd własnej artylerii. Po krótkim oporze brygada 53 DS wycofała się na wschód[7][9]. 8 czerwca Sowieci bezskutecznie próbowali odzyskać Łużki[10][11].

Bilans walk

Grupa pułkownika Stanisława Małachowskiego wykonała zadanie, zdobyła przeprawy na Mniucie i odrzuciła sowiecką brygadę na wschód. Straty polskie wyniosły około 50 poległych i rannych, straty 53 Dywizji Strzelców są nieznane[7].

Uwagi

  1. Obecnie Мурава, rejon berezyński.
  2. Żukowiec, nad rzeką Berezyną, gm. Dymitrowicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 847., obecnie Жукавец, rejon berezyński.
  3. Żarnówki, wś przy ujściu rzeki Żarnówki do Berezyny, powiat ihumeński, gm. Pohost, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 626., obecnie Жорнаўка, rejon berezyński.
  4. Niehnicze ob. Niehoncze, powiat ihumeński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 76., obecnie Нягонічы, rejon berezyński.

Przypisy

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1919–1928).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej w okresie 1919-13 grudnia 1927 ustanowiona ustawą z dnia 1 sierpnia 1919 r. o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej, Dz. U. z 1919 r. Nr 69, poz. 416. Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "crimson" (#D91E3D, karmazyn). Proporcje 5:8.
Bitwa berezyna 1920.png
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Bitwa nad Berezyną 14.05 - 16.06.1920