Bitwa pod Adys

Bitwa pod Adys

I wojna punicka 264 p.n.e. – 241 p.n.e.
amfiteatr w Adys (Oudna, Uthina)
Czas	255 p.n.e.
Miejsce	Adys, 20 km na płd. od Kartaginy (ob. Oudna)
Terytorium	Tunezja
Wynik	zwycięstwo Rzymian
Strony konfliktu
Rzymianie Kartagińczycy
Dowódcy
Marek Atyliusz Regulus Hamilkar, Hazdrubal
Siły
15 000 piechoty, 500 jazdy 5 000 piechoty, 500 jazdy, nieznana liczba słoni bojowych
Straty
niewielkie większość sił piechoty
Położenie na mapie Morza Śródziemnego miejsce bitwy
36°36′30,6000″N 10°10′18,1200″E/36,608500 10,171700

Ten artykuł od 2019-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Bitwa pod Adys – bitwa stoczona w 255 p.n.e. w czasie pierwszej wojny punickiej.

Historia

W roku 255 p.n.e. walki pomiędzy Rzymem a Kartaginą przeniosły się do Afryki. Dowództwo nad siłami kartagińskimi objęli Hazdrubal Starszy oraz Bostar. Z Sycylii powrócił Hamilkar na czele 5 000 żołnierzy piechoty i 500 jazdy. W ten sposób armia kartagińska przewyższała liczebnie siły rzymskie w Afryce, dowodzone przez konsula Marka Atyliusza Regulusa. Rzymianie pomimo mniej licznych sił wyruszyli w kierunku Kartaginy, którą zamierzali zdobyć. Nie czekając na wojska konsula, Kartagińczycy wysłali przeciwko nim własne siły wsparte słoniami bojowymi. Do bitwy doszło nieopodal Adys, 20 km na południe od Kartaginy. Armia rzymska odniosła zwycięstwo, wykorzystując niekorzystny wybór terenu przez przeciwnika, który nie był w stanie wykorzystać słoni bojowych i jazdy. Szalę zwycięstwa przychylił atak oddziałów libijskich, przekupionych przez Rzymian, którzy pognębili Kartagińczyków. Po tym zwycięstwie konsul zaproponował Hamilkarowi zawarcie traktatu pokojowego. Kartagińczycy odrzucili jednak tę propozycję decydując się na dalszą walkę.

Literatura

• Bernard Nowaczyk: Kartagina 149–146 p.n.e., wyd. Bellona, Warszawa 2008.