Bitwa pod Aspern

Ten artykuł od 2015-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Arcyksiążę Karol podczas bitwy

Plan bitwy

Bitwa pod Aspern znana też jako Bitwa pod Essling – starcie zbrojne, które miało miejsce w dniach 21–22 maja 1809 r. pomiędzy wojskami napoleońskimi a oddziałami austriackimi w rejonie miejscowości Aspern i Essling (dzielnice dzisiejszego Wiednia).

Militarna pozycja wyjściowa

W dniu 16 maja 1809 r. armia arcyksięcia Karola Ludwika pobitego w bitwie pod Ratyzboną skierowała się przez Czechy w kierunku Dunaju. Tam Karol zdecydował się na obronę przed Francuzami strategicznie ważnego punktu w miejscu przecięcia głównych dróg w kierunku Czech, Moraw i Węgier. Francuzi tymczasem w dniu 13 maja ruszyli w kierunku Wiednia. Ich siły w liczbie 90 000 ludzi stanęły ma prawym brzegu Dunaju, który zamierzały przekroczyć.

Bitwa

Jako miejsce przeprawy Napoleon wybrał miejsce oddalone o jedną milę od Wiednia w okolicy wyspy Lobau. Rankiem 20 maja Francuzi rozpoczęli przeprawę zajmując miejscowości Aspern i Essling. Do godzin południowych 21 maja udało im się przeprawić 30 000 ludzi na lewy brzeg Dunaju. Wojska Masseny stanęły w Aspern, oddziały marszałka Lannesa w Essling a pomiędzy nimi rozlokowała się kawaleria pod dowództwem cesarza. Widząc sytuację Karol na czele 75 000 ludzi zdecydował się zaatakować Francuzów, chcąc odrzucić ich z powrotem na drugi brzeg rzeki. Następnie zamierzał zniszczyć mosty uniemożliwiając przeprawę Francuzom i obsadzić brzeg Dunaju swoją artylerią.

Dopiero po kilkugodzinnych walkach na drogach i w domostwach oraz po załamaniu się ataku francuskiej kawalerii na austriacką piechotę, wojskom Karola udało się wypchnąć przeciwnika z Aspern. Wszelkie francuskie próby odbicia tego miejsca nie powiodły się. Mimo porażki w Aspern, Francuzi utrzymali drugi punkt obrony - Essling, odpierając wszystkie ataki austriackie.

Nocą po naprawieniu głównego mostu, znacznie zniszczonego przez Austriaków, Napoleon nakazał przeprawę pozostałych wojsk, po czym rankiem 22 maja przypuścił wzmocnionymi siłami ataki na Austriaków. Francuzi posiadali już 60 000 żołnierzy, podobnie jak Austriacy, którzy mieli olbrzymie straty w sile żywej. Doszło do ciężkich walk o obie miejscowości. Austriacy ponownie próbowali zdobyć Essling. Prawe skrzydło francuskie broniło Essling, natomiast lewe przypuściło atak na Aspern. Główny atak przypuścił Napoleon w centrum wojsk austriackich. Atak sił Lannesa groził przełamaniem szyków obronnych przeciwnika. W tym momencie arcyksiążę Karol sam wziął do ręki sztandar i osobiście stanął na czele chwiejących się batalionów austriackich. Nakazał grenadierom z linii rezerwy atak na Francuzów, co spowodowało zepchnięcie przeciwnika.

Austriakom nie udało się jednak zdobyć Essling. Tutaj Francuzi bronili się dzielnie. Inaczej było w centrum walk. Wojska napoleońskie dostały się pod ciężki ostrzał artylerii. Śmiertelne rany odniósł marszałek Jean Lannes, zaś zginął m.in. generał St. Hilaire. W tej sytuacji siły francuskie nie były w stanie utrzymać się na lewym brzegu Dunaju i na rozkaz cesarza wycofały się przez wyspę Lobau. Uporządkowany odwrót przeprowadzony przez Massenę pozwolił Francuzom bez strat wycofać się na pozycje wyjściowe.

Podsumowanie

Straty austriackie wyniosły 24 000 żołnierzy, Francuzi stracili 30 000 ludzi. Według swoich planów Napoleon zamierzał całkowicie zniszczyć wroga, porażka jednak sprawiła, że zmuszony został do wycofania się w dniu 23 maja. Wynik bitwy wywołał niepokój w Paryżu. W Tyrolu i północnych Niemczech pojawiły się natomiast nowe nadzieje na opowiedzenie się Prus po stronie koalicji antynapoleońskiej. Bitwa była taktyczną powtórką Frydlandu na korzyść Austriaków.

Bibliografia

• Petre F. Loraine: Napoleon and the Archduke Charles. London: Kessinger Publ., 2000. ISBN 0-7661-7385-2.