Bitwa pod Bedriacum

Bitwa pod Bedriacum
— Rok czterech cesarzy 69 —
Czas	14 kwietnia 69 n.e.
Miejsce	Bedriacum (obecnie Calvatone)
Wynik	zwycięstwo wojsk Witeliusza
Strony konfliktu
oddziały Witeliusza oddziały Otona
Dowódcy
Fabiusz Walens, Aulus Cecyna Alienus Gajusz Swetoniusz Paulinus, Licyniusz Prokulus, Othon, Lucjusz Salwiusz Tycjanus Oton, Anniusz Gallus
Siły
70 000 60 000
Straty
nieznane 40 000
Położenie na mapie Włoch miejsce bitwy
45°05′24″N 10°08′24″E/45,090000 10,140000

Bitwa pod Bedriacum – bitwa stoczona 14 kwietnia 69 n.e. w czasie wojny domowej w Imperium Rzymskim (tak zwany rok czterech cesarzy)^[1].

Po zwycięstwie pod Kastorowe, Oton postanowił ostatecznie zniszczyć armię Aulusa Cecyny i Fabiusza Walensa. Po naradzie ze swoimi dowódcami cesarz opuścił swój obóz, kierując się na tyły, dowództwo armii powierzając swojemu bratu Salwiuszowi Tycjanuszowi Otonowi. Wkrótce w obozie wojsk Otona, doszło do zatargu pomiędzy dowódcami Paulinusem oraz Celsusem a Licyniuszem Prokulusem, który nakazał wymarsz w kierunku Bedriacum (obecnie Calvatone). W odległości 6 km od miasta wojska Otona rozłożyły się obozem. Jeszcze dalej bo w odległości 20 km od obozu Otona, znajdował się obóz Witeliusza^[2].

Po kilku dniach bezczynności w dniu 15 kwietnia Salwiusz dał rozkaz do wymarszu w kierunku pozycji przeciwnika. Po dotarciu wojsk do obozu Witeliusza, doszło do walki ze strażą przednią Otona. Ponawiany dwukrotnie atak jazdy Witeliusza rozbił w końcu przeciwnika, który ratował się ucieczką. Wkrótce nadeszły główne siły Otona, które starły się z piechotą Witeliusza. Wojska Cecyny i Walensa uderzyły na słabszego liczebnie przeciwnika z całym impetem. Doszło do zaciętej walki, a szala zwycięstwa przechylała się raz na jedną, raz na drugą stronę. Legionistom Otona udało się nawet zdobyć jednego z orłów legionowych przeciwnika, jednak kontratak bardziej doświadczonych sił Witeliusza zakończył się ich sukcesem, i rozbiciem zbyt wcześnie triumfujących żołnierzy przeciwnika. W tym czasie Walens posłał swoją jazdę na osłabioną flankę wroga, pieczętując zwycięstwo Witeliusza^[3].

Widząc klęskę swoich oddziałów, wielu żołnierzy Otona zbiegło z pola bitwy, część zaś powróciła do obozu. Bitwa zakończyła się po kilku godzinach wraz z nastaniem zmroku. Wówczas to Cecyna i Walens dali sygnał do odwrotu. Salwiusz oraz dowódcy Otona zbiegli na południe. Wstrząśnięty klęską Oton popełnił samobójstwo, wbijając sobie sztylet w pierś. Następnego dnia resztki wojsk Otona pod wodzą Anniusza Gallusa zdały broń kapitulując przed siłami Witeliusza, który mianował się imperatorem Rzymu^[4].

Przypisy

Bibliografia

Źródła

• Tacyt: Dzieła. Z języka łacińskiego przełożył Seweryn Hammer. Warszawa: Czytelnik, 2004. ISBN 83-07-02993-7.

Opracowania

• Stephen Dando-Collins: Machina do zabijania. XIV legion Nerona. Warszawa: Bellona, 2008. ISBN 978-83-11-11255-1.
• Daniel Gazda: Wojny domowe w Imperium Rzymskim. Warszawa: Bellona, 2008. ISBN 978-83-11-11325-1.