Bitwa pod Biełopolem

Bitwa pod Biełopolem
Wojna polsko-bolszewicka
Czas4 lipca 1920
Miejscepod Biełopolem[a]
TerytoriumUkraińska Republika Ludowa
Przyczynaofensywa Frontu Płd.-Zach.
Wynikzwycięstwo Polaków
Strony konfliktu
 Polska Rosyjska FSRR
Dowódcy
Karol Steinbach
Siły
145 pułk piechoty45 Dywizja Strzelców
brak współrzędnych
Adam Przybylski,
Wojna Polska 1918–1921[2]
Franciszek Arciszewski, Ostróg – Dubno – Brody. Walki 18 Dywizji Piechoty z konną armją Budiennego [3]

Bitwa pod Biełopolemwalki polskiego 145 pułku piechoty mjr. Karola Steinbacha z sowiecką 45 Dywizją Strzelców toczone w okresie ofensywy Frontu Południowo-Zachodniego w czasie wojny polsko-bolszewickiej.

Sytuacja ogólna

26 maja na Ukrainie wojska sowieckiego Frontu Południowo-Zachodniego przeszły do ofensywy, a już 5 czerwca trzy dywizje sowieckiej 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego przełamały trwale polski front na odcinku obrony grupy gen. Jana Sawickiego [4][5].

10 czerwca odwrót spod Kijowa w kierunku na Korosteń rozpoczęła polska 3 Armia[6], 16 czerwca dotarła do Uszy[7], a 22 czerwca większość sił posiadała już na Uborci[8]. W ostatnich dniach czerwca poszczególne związki operacyjne Frontu Ukraińskiego, dowodzonego już przez gen. Edwarda Rydza-Śmigłego, ugrupowane były w następujący sposób: Armia Ukraińska gen. Michajła Omelianowicza-Pawlenki skupiona była nad Dniestrem, w kierunku granicy z Rumunią, 6 Armia gen. Wacława Iwaszkiewicza-Rudoszańskiego zajmowała odcinek frontu Dniestr–ChmielnikLubar, nowo sformowana 2 Armia gen. Kazimierza Raszewskiego znajdowała się na linii rzek Słucz i Horyń, a 3 Armia gen. Edwarda Rydza-Śmigłego rozlokowana była nad Uborcią[9][10].

27 czerwca 1 Armia Konna przełamała polską obronę na Słuczy na południe od Zwiahla, na odcinku bronionym przez I Brygadę Piechoty (rez.). Kawaleria Budionnego wdarła się w lukę między lewym skrzydłem 6 Armii a grupą gen. Leona Berbeckiego z 2 Armii[11]. 28 czerwca padł Korzec, a 3 Dywizja Piechoty Legionów wycofała się za Horyń[12]. 29 czerwca dowództwo polskiego Frontu Ukraińskiego przygotowało plan uderzenia na sowiecką 1 Armię Konną. Uderzyć miały jednocześnie 1. i 3 Dywizja Piechoty Legionów oraz 6 Dywizja Piechoty[12]. Szczególne zadanie otrzymała 18 Dywizja Piechoty gen. Franciszka Krajowskiego. Miała ona doścignąć jazdę Budionnego i związać ją walką[13]. Polski plan pobicia 1 Armii Konnej pod Korcem nie powiódł się i 2 lipca strona polska zaniechała działań ofensywnych w tym rejonie[12].

Szykując się do pościgu za 1 Armią Konną, gen. Franciszek Krajowski koncentrował pułki swojej 18 Dywizji Piechoty w rejonie Starokonstantynowa[14].

Walki pod Biełopolem

Wobec przełamania frontu polskiego nad Słuczą, dowódca 6 Armii nakazał grupie gen. Franciszka Krajowskiego[b] przywrócić łączność swojej armii z sąsiednią 2 Armią[1]. 2 lipca grupa ruszyła na Zasław i Michnów[16]. Kolumna gen. Mieczysława Lindego[c] kierowała się na Zasław. Jej zadaniem było uderzenie na tyły i skrzydło skoncentrowanych tam oddziałów nieprzyjaciela. Ubezpieczenie boczne kolumny stanowiły dwa bataliony 145 pułku piechoty mjr. Karola Steinbacha, które to nocą 4 lipca dotarły do Biełopola. Tam zauważono długą kolumnę czerwonoarmistów, kierujących się na południe[1][17]. Polskie bataliony natychmiast rozwinęły się do walki i z odległości 300 m otworzyły ogień. Zaskoczenie było tak wielkie, że przeciwnik porzucił broń, tabory i rozproszył się w terenie. Oddział mjr. Steinbacha zatrzymał się w Biełopolu na odpoczynek. Nad ranem kawaleria 45 Dywizji Strzelców zaatakowała miejscowość. Atak został skutecznie odparty[18].

Bilans walk

Grupa ubezpieczenia w składzie I i III/145 pułku piechoty dzięki zdecydowanemu działaniu odniosła sukces w walce. Zdobyto osiem dział, kilkanaście ckm-ów, tabor i wzięto do niewoli kilkudziesięciu jeńców[1][17].

Uwagi

  1. Biełopol, obecnie Білопіль, rejon szepetowski, miejscowość na Ukrainie na południowy wschód od Zasławia, na południe od miasta Szepetówka[1].
  2. Generał Franciszek Krajowski był w owym czasie etatowym dowódcą 18 Dywizji Piechoty[15].
  3. Generał Mieczysław Linde był w owym czasie dowódcą XXXVI Brygady Piechoty[15].

Przypisy

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1919–1928).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej w okresie 1919-13 grudnia 1927 ustanowiona ustawą z dnia 1 sierpnia 1919 r. o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej, Dz. U. z 1919 r. Nr 69, poz. 416. Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "crimson" (#D91E3D, karmazyn). Proporcje 5:8.
A.Przybylski - Szkic nr 22.jpg
Przebieg odwrotu wojsk polskich od 4 czerwca do 4 sierpnia 1920. Adam Przybylski, Wojna Polska 1918 ― 1921; Szkic Nr 22.
Fr.Arciszewski - Ostróg - Dubno - Brody Szkic Nr 2.png
Szkic Nr 2: Położenie lewego skrzydła 6. Armii - świt 3-go do 4-go lipca 1920 r.