Bitwa pod Chołojowem
Wojna polsko-bolszewicka | |||
Czas | 14 sierpnia 1920 | ||
---|---|---|---|
Miejsce | pod Chołojowem | ||
Terytorium | |||
Przyczyna | Bitwa Lwowska | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
|
Bitwa pod Chołojowem – walki polskiej 1 Dywizji Jazdy płk. Juliusza Rómmla z sowiecką 45 Dywizją Strzelców Iony Jakira i 14 Dywizją Kawalerii Aleksandra Parchomienki toczone w okresie ofensywy Frontu Południowo-Zachodniego w czasie wojny polsko-bolszewickiej.
Geneza
W końcu lipca Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego planowało uderzenie na prawe skrzydło nacierających wojsk Michaiła Tuchaczewskiego. Do przeprowadzenia operacji zamierzano użyć także jednostek ściągniętych z Frontu Południowo-Wschodniego generała Edwarda Rydza-Śmigłego[3]. Warunkiem sukcesu było wcześniejsze pobicie 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego w obszarze Brodów i Beresteczka[4].
Po pięciu dniach bitwy, szala zwycięstwa zaczęła przechylać się na stronę polską. Jednak sytuacja na Froncie Północnym, a szczególnie upadek Brześcia, zmusiła Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego do przerwania bitwy[5].
W tym czasie dowódca sowieckiego Frontu Południowo-Zachodniego Aleksander Jegorow nakazał 1 Armii Konnej Budionnego zdobyć Lwów. Jej dywizje wdarły się w słabo obsadzoną lukę między polskimi 2 i 6 Armią, a 7 sierpnia pod Szczurowicami sforsowały Styr. 6 i 14 Dywizja Kawalerii z 45 Dywizją Strzelców miały działać zaczepnie w kierunku na Radziechów–Chołojów–Dobrotwór–Kamionkę Strumiłową, zaś 4 i 11 Dywizja Kawalerii na Busk[6]. Północne skrzydło 1 Armii Konnej osłaniała walcząca pod Łuckiem 24 Dywizja Strzelców, a południowe 45 Dywizja Strzelców[7].
Działania opóźniające na tym kierunku prowadziła Grupa Operacyjna Jazdy generała Jana Sawickiego[8]. 3 Armia gen. Zygmunta Zielińskiego pozostawała jeszcze nad Styrem do 5 sierpnia, a następnie rozpoczęła odwrót. 8 sierpnia 1 Dywizja Jazdy płk. Juliusza Rómmla starła się pod Antoninem z oddziałami sowieckiej 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego[9], a w dniach 11-13 sierpnia walczyła o Radziechów.
Walki pod Chołojowem
Po utracie Radziechowa dowódca zreorganizowanej 1 Dywizji Jazdy płk Juliusz Rómmel zamierzał zatrzymać sowieckie dywizje pod Chołojowem i tym samym dać piechocie czas na zorganizowanie obrony nad Bugiem[10][11]. Chodziło o osłonę północnego skrzydła oddziałów piechoty tzw. „Grupy Toporowskiej” pod dowództwem gen. Pawła Szymańskiego, w celu „umożliwienia jej wycofania się za Bug i obsadzenia rzeki na południe od Kamionki Strumiłowej. Kierunek opóźniania: Radziechów-Chołojów-Kamionka Strumiłowa”[12].
Pod Chołojowem 1 DJ przyjęła następujące ugrupowanie: na prawym skrzydle 1 Brygada Jazdy w składzie 5. i 11 pułk ułanów, w centrum i na lewym skrzydle 6 Brygada Jazdy w składzie 1., 12. i 14 pułk ułanów oraz 2 pułk szwoleżerów z 7 Brygady Jazdy. W odwodzie pozostała 7 Brygada Jazdy w składzie 8. i 9 pułk ułanów. Wsparcie ogniowe zapewniały dwie baterie 4 dywizjonu artylerii konnej rozmieszczone na północny zachód od Chołojowa[10][13].
O świcie 14 sierpnia na Chołojów uderzyły oddziały 45 Dywizji Strzelców i 14 Dywizji Kawalerii[12]. Liczący około dwustu ułanów 5 pułk ułanów nie wytrzymał uderzenia i cofnął się. Uderzenie odwodowego 9 pułku ułanów odrzuciło jednak włamujących się czerwonoarmistów. Po tym niepowodzeniu sowiecka 14 Dywizja Kawalerii przegrupowała siły i uderzyła na polskie prawe skrzydło. Około 11.00 Kozacy, wspierani przez trzy samochody pancerne i dwie baterie artylerii, zaatakowali stanowiska 1 Brygady Jazdy[10]. Z samochodami pancernymi przyjęły walkę baterie 4 dak, zaś szarże jazdy załamywały się w ogniu broni maszynowej i strzeleckiej spieszonych ułanów.
W tym samym czasie przeciwnik uderzył również na pozycje 1. i 14 pułku ułanów oraz 2 pułku szwoleżerów. Twarda obrona, a także wyprowadzony siłami 8 pułku ułanów kontratak, pozwoliły Polakom utrzymać pozycje. Około 16.00 przeciwnik skoncentrował wszystkie siły w rejonie Chołojowa i po przygotowaniu artyleryjskim ruszył do natarcia na całym froncie[13]. Uderzenie 14 Dywizji Kawalerii odrzuciło szwadrony 11 pułku ułanów. Te, wycofując się w nieładzie, pociągnęły za sobą 5 i 12 pułk ułanów. Ścigając wycofujących się ułanów, Kozacy zagrozili tyłom dywizji. Pułkownik Rómmel na zagrożony kierunek wprowadził spieszony szwadron 9 pułku ułanów, z dużą liczbą karabinów maszynowych. Kozaków odparto z miejsca, a na zmieszane ławy kozackie uderzyły pozostałe szwadrony 9 pułku ułanów i zmusiły je do odwrotu[10].
Oddziały 1 Dywizji Jazdy wycofywały się nadal, a osłonę prawego skrzydła zapewniał 9 pułk ułanów. Podobną rolę na lewym skrzydle pełnił 14 pułk ułanów, który pod Niestanicami wykonał brawurową szarżą i wziął do niewoli kilkudziesięciu jeńców. Wieczorem 1 Dywizja Jazdy oderwała się od nieprzyjaciela i obsadziła Bug na odcinku Rudnia Sielecka - Dobrotwór.
Bilans walk
Pod Chołojowem 1 Dywizja Jazdy wykonała postawione jej zadanie, ale straciła 216 poległych i rannych. Poległ między innymi dowódca 1 pułku ułanów rotmistrz Kazimierz Zakrzewski[10][14].
Komunikat prasowy Sztabu Generalnego z 14 sierpnia 1920 donosił[15]:
Grupa naszej jazdy, zasilona oddziałami piechoty zmaga się w rejonie Radziechowa i Chołojowa z przeważającemi siłami armji konnej Budionnego. Dowództwo frontu zarządziło w celu skrócenia linji odpornej cofnięcie się nad Bug, przyczem musiano opuścić znów Brody.
Przypisy
- ↑ Przybylski 1930 ↓.
- ↑ a b c Skibiński 1937 ↓.
- ↑ Wyszczelski 2011 ↓, s. 233.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 28.
- ↑ Wysocki (red.) 2005 ↓, s. 170.
- ↑ Nowak 2010 ↓, s. 178.
- ↑ Wysocki (red.) 2005 ↓, s. 28.
- ↑ Wyszczelski 2008 ↓, s. 252.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 10.
- ↑ a b c d e Odziemkowski 2004 ↓, s. 75.
- ↑ Wyszczelski 2009 ↓, s. 259.
- ↑ a b Nowak 2010 ↓, s. 180.
- ↑ a b Nowak 2010 ↓, s. 183.
- ↑ Nowak 2010 ↓, s. 184.
- ↑ Pomarański 1920 ↓, s. 276.
Bibliografia
- Włodzimierz Nowak: Samhorodek – Komarów 1920. Walki jazdy polskiej z konnicą Budionnego, maj – wrzesień 1920. Warszawa: Bellona SA, 2010. ISBN 978-83-11-11897-3.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon bitew polskich 1914 – 1920. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-85621-46-6.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Stefan Pomarański: Pierwsza wojna polska (1918 – 1920). Zbiór wojennych komunikatów prasowych Sztabu Generalnego, uzupełniony komunikatami Naczelnej Komendy we Lwowie i Dowództwa Głównego Wojska Polskiego w Poznaniu. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1920.
- Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
- Franciszek Skibiński. Szarża 14 pułku ułanów Jazłowieckich pod Niestanicami dnia 14 sierpnia 1920 r.. „Przegląd Kawaleryjski”. 14 (7), s. 3-12, 1937. Warszawa: Departament Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Marek Tarczyński (red.): Bitwa lwowska 1920. Dokumenty operacyjne. T. 2. Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-122-0.
- Wiesław Wysocki (red.): Szlakiem oręża polskiego; vademecum miejsc walk i budowli obronnych. T. 2: Poza granicami współczesnej Polski. Warszawa: Wydawnictwo „Gamb”, 2005. ISBN 83-7399-050-X.
- Lech Wyszczelski: Kampania ukraińska 1920 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2009. ISBN 978-83-7543-066-0.
- Lech Wyszczelski: Wojna o polskie kresy 1918–1921. Warszawa: Wydawnictwo Bellona SA, 2011. ISBN 978-83-11-12866-8.
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej w okresie 1919-13 grudnia 1927 ustanowiona ustawą z dnia 1 sierpnia 1919 r. o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej, Dz. U. z 1919 r. Nr 69, poz. 416. Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "crimson" (#D91E3D, karmazyn). Proporcje 5:8.
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej w okresie 1919-13 grudnia 1927 ustanowiona ustawą z dnia 1 sierpnia 1919 r. o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej, Dz. U. z 1919 r. Nr 69, poz. 416. Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "crimson" (#D91E3D, karmazyn). Proporcje 5:8.
Nad Bugiem. Położenie jednostek polskich i rosyjskich dnia 7 sierpnia 1920. Adam Przybylski, Wojna Polska 1918 ― 1921; Szkic Nr 24.
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Walki w rejonie Kamionki Strumiłowej (10 - 14 siernia 1920)
Szkic 3. Franciszek Skibiński, Szarża 14 pułku ułanów Jazłowieckich pod Niestanicami dnia 14 sierpnia 1920 r.
Szkic 1. Franciszek Skibiński, Szarża 14 pułku ułanów Jazłowieckich pod Niestanicami dnia 14 sierpnia 1920 r.
Szkic 2 (wg. gen. Rómmla). Franciszek Skibiński, Szarża 14 pułku ułanów Jazłowieckich pod Niestanicami dnia 14 sierpnia 1920 r.