Bitwa pod Ciełuszkami
| ||||
| ||||
| Czas | 25 sierpnia 1920 | |||
| Miejsce | pod Cieloszką | |||
| Terytorium | Polska | |||
| Przyczyna | operacja warszawska (pościg) | |||
| Wynik | zwycięstwo Polaków | |||
| Strony konfliktu | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Siły | ||||
| ||||
Bitwa pod Ciełuszkami[a] – walki polskiego 57 pułku piechoty wielkopolskiej ppłk. Arnolda Szyllinga z oddziałami sowieckiej 15 Armii w czasie pościgu prowadzonego w ramach operacji warszawskiej.
Sytuacja ogólna
4 lipca 1920 ruszyła II ofensywa sowieckiego Frontu Zachodniego pod hasłem: Na zachodzie ważą się losy wszechświatowej rewolucji – po trupie Polski wiedzie droga do wszechświatowego pożaru... Na Wilno – Mińsk – Warszawę – marsz![5][6]. W pierwszej dekadzie lipca przełamany został front polski nad Autą, a wojska Frontu Północno-Wschodniego gen. Stanisława Szeptyckiego cofały się pod naporem ofensywy czerwonoarmistów Michaiła Tuchaczewskiego[7][8]. Kolejne próby zatrzymania wojsk sowieckich prących na zachód nie przynosiły spodziewanych rezultatów. Obchodzący ugrupowanie obronne od północy 3 Korpus Kawalerii Gaja wymuszał dalszy odwrót wojsk polskich[9]. Tempo natarcia wojsk sowieckich, jak na owe czasy, wydawało się oszałamiające i wynosiło około 20–30 kilometrów na dobę[10]. Wojsko Polskie traciło kolejno „linię dawnych okopów niemieckich”, linię Niemna i Szczary[11], czy wreszcie linię Bugu[12][13][14]. Wojska polskie cofały się nadal, a kolejną naturalną przeszkodą terenową dogodną do powstrzymania sowieckiej ofensywy była Wisła[15]. W godzinach wieczornych 6 sierpnia Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego wydało rozkaz do przegrupowania i reorganizacji wojsk[16].
16 sierpnia ruszyła kontrofensywa znad Wieprza[17]. Zmieniło to radykalnie losy wojny. Od tego momentu Wojsko Polskie było w permanentnej ofensywie[18].
Walki pod Ciełuszkami
24 sierpnia, prowadzący pościg za nieprzyjacielem, III batalion 57 pułku piechoty wzmocniony baterią 14 pułku artylerii polowej dotarł do Nowogrodu[2]. Tu dowódca pułku udokładnił zadanie i batalion pomaszerował dalej wzdłuż Pisy w kierunku szosy Kolno – Myszyniec. Odpoczynek nocny zorganizowano w Cieciorach. Następnego dnia batalion już szosą skierował się na Myszyniec. Jego ubezpieczenia wykryły w rejonie Ciełuszek obsadzone przez sowiecką piechotę okopy z czasów I wojny światowej. Batalion z marszu uderzył na przygotowujących obronę Sowietów i wykorzystując zaskoczenie, pobił ich. Polskich żołnierzy w szturmie wspomogła miejscowa ludność. Na podstawie zeznań jeńców ustalono, że sowiecki oddział stanowił zlepek żołnierzy z kilku dywizji 15 Armii[3]. Po bitwie batalion pomaszerował w kierunku na Mały Płock[2].
Bilans walk
W czasie bitwy pod Ciełuszkami 57 pułk piechoty wziął do niewoli kilkuset jeńców, zdobył pięć dział i trzynaście ckm[3][2].
Uwagi
Przypisy
- ↑ Przybylski 1930 ↓.
- ↑ a b c d Karczewski 1928 ↓, s. 21.
- ↑ a b c Odziemkowski 2004 ↓, s. 80.
- ↑ Kołaczyński i Ciepielowski 1937 ↓, s. 118.
- ↑ Przybylski 1930 ↓, s. 155.
- ↑ Cisek, Paduszek i Rawski 2010 ↓, s. 49.
- ↑ Piłsudski i Tuchaczewski 1989 ↓, s. 173.
- ↑ Szeptycki 2016 ↓, s. 77.
- ↑ Wysocki (red.) 2005 ↓, s. 261.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 437.
- ↑ Wysocki (red.) 2005 ↓, s. 262.
- ↑ Tarczyński (red.) 1996 ↓, s. 14.
- ↑ Sikorski 2015 ↓, s. 63.
- ↑ Piłsudski i Tuchaczewski 2015 ↓, s. 97.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 438.
- ↑ Wyszczelski 2006 ↓, s. 375.
- ↑ Wyszczelski 1995 ↓, s. 193.
- ↑ Żeligowski 1990 ↓, s. 116.
Bibliografia
- Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.
- Leon Karczewski: Zarys historji wojennej 57-go pułku piechoty wielkopolskiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Tadeusz Kołaczyński (oprac.), Jerzy Ciepielowski (oprac.): 14 Dywizja Piechoty – 1-sza Dywizja Strzelców Wielkopolskich – w wojnie i pokoju. Poznań: Drukarnia Techniczna, 1937.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon bitew polskich 1914–1920. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-85621-46-6.
- Józef Piłsudski, Michaił Tuchaczewski: „Rok 1920”. „Pochód za Wisłę”. Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1989. ISBN 83-218-0777-1.
- Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
- Władysław Sikorski: Nad Wisłą i Wkrą. Studium z polsko-rosyjskiej wojny 1920 roku. Lwów – Warszawa – Kraków: Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Reprint: Wydawnictwo 2 Kolory. Sp. z oo, 2015. ISBN 978-83-64649-16-5.
- Marek Tarczyński (red.): Bitwa Warszawska 13–28 VIII 1920. Dokumenty operacyjne. Warszawa: Rytm, 1996. ISBN 83-86678-37-2.
- Wiesław Wysocki (red.): Szlakiem oręża polskiego; vademecum miejsc walk i budowli obronnych. T. 2, poza granicami współczesnej Polski. Warszawa: Wydawnictwo „Gamb”, 2005. ISBN 83-7399-050-X.
- Lech Wyszczelski: Warszawa 1920. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1995. ISBN 83-11-08399-1.
- Lech Wyszczelski: Wojsko Polskie w latach 1918–1921. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2006. ISBN 83-89729-56-3.
- Lucjan Żeligowski: Wojna w 1920. Wspomnienia i rozważania. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990. ISBN 83-11-07841-6.
Media użyte na tej stronie
Pościg 18 – 25 sierpnia 1920. Adam Przybylski, Wojna Polska 1918 ― 1921; Szkic Nr 27.
.svg)
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej w okresie 1919-13 grudnia 1927 ustanowiona ustawą z dnia 1 sierpnia 1919 r. o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej, Dz. U. z 1919 r. Nr 69, poz. 416. Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "crimson" (#D91E3D, karmazyn). Proporcje 5:8.